Άγγιγμα ψυχής, δύναμη ζωής από τον Γιάννη Αβραμίδη!

ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΒΕΡΟΙΑ" (22/7/24)

Παράδειγμα «δύναμης ζωής» αποτελεί για την κοινωνία της Βέροιας, της Ημαθίας της Ελλάδας ο νεαρός Γιάννης Αβραμίδης από τη Βέροια. Ήταν 2 Μαΐου του 2019 όταν ο 17χρονος τότε Γιάννης Αβραμίδης και ενώ έκανε προπόνηση στο αθλητικό Κέντρο Βέροιας επιχειρώντας άλμα επί κοντώ, κατά την πτώση του χτύπησε με το κεφάλι σε σίδερο αντιστήριξης της βάσης του πήχη. Ο νεαρός αθλητής σωριάστηκε στο έδαφος αιμόφυρτος, με σπασμούς, χωρίς αισθήσεις. Μεταφέρθηκε για τις πρώτες βοήθειες στο νοσοκομείο της Βέροιας και άμεσα διασωληνωμένος στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Έκτοτε ξεκίνησε ο μακρύς αγώνας για να ξεπεράσει το πρόβλημά του.

Μετά από πέντε χρόνια ο 22χρονος, σήμερα, Γιάννης Αβραμίδης, δεν βγήκε μόνο στη ζωή. Επέστρεψε και σ΄ έναν άλλο αγαπημένο του χώρο, τον αθλητισμό. Την Κυριακή 2 Ιουνίου ο Γιάννης Αβραμίδης σημείωσε μία εξαιρετική επίδοση κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) στο αγώνισμα του Frame Running στα 400 μέτρα.

Το πρωτάθλημα διεξήχθη στο Καυτατζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης, με τη συμμετοχή κορυφαίων αθλητών από όλη την Ελλάδα. Το Frame Running, γνωστό και ως Race Running, είναι ένα άθλημα που προσφέρει τη δυνατότητα σε άτομα με κινητικές αναπηρίες να αγωνίζονται χρησιμοποιώντας ένα ειδικά διαμορφωμένο πλαίσιο.

Ο Γιάννης Αβραμίδης είναι εδώ!!! Στην ζωή, στον αθλητισμό, στην καθημερινότητα. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μια σύντομη συζήτηση μαζί του, να μας ανοίξει την καρδιά του και να στείλει τα δικά του μηνύματα, προς κάθε κατεύθυνση.

Γιάννη, πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που βρέθηκες στην δυσκολότερη φάση της ζωής σου. Έδωσες έναν τεράστιο αγώνα και βγήκες νικητής. Έβγαλες μια τεράστια ψυχική δύναμη. Άνοιξέ μας την καρδιά σου γι αυτά που ένοιωσες όταν συνειδητοποίησες την κατάσταση στην οποία περιήλθες;

2 Μαΐου 2019. Είναι η μέρα αυτή που άλλαξε η ζωή μου. Είναι η μέρα αυτή που άλλαξε και η ζωή της οικογένειας μου.

Πόσος πόνο, πόση δυστυχία, πόσα ερωτήματα και πόσα γιατί. Γιατί τι έφταιξα, γιατί τι έκανα. Γιατί δε με προστάτεψαν αυτοί που εμπιστεύτηκα. Νόμιζα ότι ήμασταν μία αθλητική οικογένεια και χαιρόμουν πουν ανήκα σε αυτήν. Όμως πόσο ξεγελάστηκα τελικά. Μετά από αλλεπάλληλα χειρουργεία και μετά από δέκα μήνες φυτικής κατάστασης συνειδητοποίησα το που είμαι και το τι έγινε, στη Γερμανία, στο κέντρο αποκατάστασης στο οποίο βρισκόμουν. Αυτό που, ένοιωσα μόλις κατάλαβα που βρισκόμουν αλλά και πως ήμουνα, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Αισθάνθηκα ΤΡΟΜΟ. Απέραντο ΦΟΒΟ μόλις είδα γύρω μου τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Με όλο το teamτων γιατρών, αλλά και των ψυχολόγων κατάφερα να συνειδητοποιήσω αρχικά τι μου συνέβη και για ποιο λόγο  βρίσκομαι εκεί. Ένοιωσα τόση θλίψη, τόση απόγνωση και ότι δεν έχει νόημα πλέον να ζω αφού δε θα ήμουν αυτός που ήμουν πριν το ατύχημα. Σταμάτησα να ονειρεύομαι,σταμάτησα να ελπίζω.

Ύστερα από αυτά τα έντονα συναισθήματα θλίψης, άρχισαν να με διακατέχει θυμός. Θυμός για αυτούς που με φέρανε σε αυτήν την κατάσταση αλλά και κάποιες φορές και ζήλεια γιατί να μην είμαι όπως ήμουνα βλέποντας τους άλλους ανθρώπους να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους. Είχα πολλά έντονα ξεσπάσματα μέχρι να αποδεχτώ την αναπηρία μου. Ξεσπάσματα σε τέτοιο βαθμό που να μη θέλω ακόμη και να ζω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα το θετικό μέσα σε όλο αυτό που βίωνα. Ένοιωθα εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Εγώ που είχα τόση ενέργεια και όρεξη για ζωή να μην μπορώ πλέον κάνω οτιδήποτε μόνος μου.

Είναι γνωστό πως οι γονείς σου και το στενό οικογενειακό περιβάλλον σου, στάθηκαν στο πλάι σου. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι σε στήριξαν στον δύσκολο αγώνα σου. Υπήρξαν άνθρωποι που σε στήριξαν χωρίς εκ των προτέρων να περίμενες;

Εδώ θέλω να σταθώ και να πω το εξής. Εάν δεν είχα τους γονείς μου αλλά και τις αδερφές μου δίπλα μου σε όλο αυτό, είμαι σίγουρος πως δε θα ήμουν έτσι όπως είμαι σήμερα. Δώσανε αλλά και συνεχίζουν να δίνουν ένα τεράστιο αγώνα για εμένα σε όλα τα επίπεδα. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν περάσει που είναι αδύνατον να τα περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές. Πέρα των γονιών μου, με στήριξε πολύ το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον οι συγγενείς αλλά και πολλοί φίλοι μας. Τα δύο χρόνια που ήμουνα στα νοσοκομεία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό υπήρχαν άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μας όχι μόνο σε εμένα προσωπικά αλλά και στην οικογένεια μου. Γιατί όλο αυτό που περάσαμε αλλά και περνάμε είναι πολυδιάστατο και δεν τελειώνει ποτέ, όσον αφορά την αποκατάσταση μου. Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το γεγονός ότι στάθηκαν δίπλα μας άνθρωποι που δεν τους γνωρίζαμε. Είναι τόσο συγκινητικό όλο αυτό ,που μου δίνει κουράγιο και ελπίδα να συνεχίσω τους καινούριους μου στόχους που έβαλα πλέον.

Στα πέντε χρόνια αγώνα που έδωσες, σίγουρα υπάρχουν και πικρίες. Θέλεις να πεις δυο λόγια στέλνοντας το δικό σου μήνυμα αλληλεγγύης; 

Πέρασαν πέντε χρόνια και ακόμη περιμένω μία συγνώμη, από τους υπαιτίους που με φέρανε σε αυτή την κατάσταση. Ναι, πολύ μεγάλη πικρία για αυτό και απορώ πως δεν έχουνε φόβο θεού αλλά και ενοχές και συνεχίζουν την ζωή τους προκλητικά και χωρίς ντροπή. Επίσης νοιώθω θλίψη για κάποιους συναθλητές μου που με πλήγωσαν, τόσο μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου αλλά και την απόρριψη την οποία δέχτηκα από τους υποτιθέμενους φίλους μου. Είμαι πολύ πικραμένος όσον αφορά το κομμάτι αυτό. Προσπαθώ με διαφόρους τρόπους να το προσπερνάω χωρίς να με καταβάλει, αλλά είναι πολύ δύσκολο.  Έπρεπε όχι μόνο να δεχτώ την αναπηρία μου και να μάθω να ζω με αυτήν, αλλά ταυτόχρονα να μάθω να διαχειρίζομαι και τα βλέμματα οίκτου των γύρων μου. Εδώ θέλω να τονίσω ότι τα προσπερνάω όλα αυτά και στέκομαι στα βλέμματα αγάπης αλλά και θαυμασμού που λαμβάνω από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου.

Γιάννη πως νοιώθεις για την επιστροφή σου στους αγωνιστικούς χώρους. Πως αισθάνθηκε όταν πάτησες το ταρτάν και μπήκες στην διαδικασία του συναγωνισμού;

Παράλληλα με την αποκατάστασή μου αλλά και το ιατρικό κομμάτι, αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά, με τον αθλητισμό. Το σοκ των γονιών μου μόλις τους το είπα μεγάλο. Όμως κατάλαβαν και οι ίδιοι ότι ο αθλητισμός είναι η ζωή μου. Γιατί όπως το έχω ξαναπεί «μια φορά αθλητής πάντα αθλητής». Έτσι με τη βοήθεια του προπονητή μου, Τσιφτσόγλου Δημήτρη, ο οποίος είναι αυτός που με έκανε να έχω στόχους αθλητικούς αλλά και ξανά ενδιαφέρον αγωνιστικό, ξεκίνησα το άθλημα μου το framerunning. Η χαρά μου απερίγραπτη μόλις έβαλα για πρώτη φορά τα αθλητικά παπούτσια μου μετά από όλα αυτά που πέρασα. Θυμάμαι πως σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και φώναξα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όλοι έκλαιγαν και εγώ γελούσα. Είμαι ξανά αθλητής, βρίσκομαι ξανά στο στάδιο που τόσο αγαπώ.

Ποιοι είναι πλέον οι στόχοι που έβαλες τόσο για την προσωπική σου ζωή, όσο και στον πολυαγαπημένο σου χώρο του αθλητισμού;

Ο στόχος μου στον αθλητισμό είναι η συμμετοχή μου σε διεθνή μίτινγκ και διεθνή πρωταθλήματα. Εκτός από τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολούμαι είμαι και φοιτητής στο Α.Π.Θ. στο τμήμα νηπιαγωγών. Μου αρέσει πολύ η σχολή μου και μέσα από όλα αυτά που πέρασα, θέλω να προσφέρω με όποιο τρόπο μπορώ κάτι και εγώ στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και να είμαι ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας.

Η προσωπική σου περιπέτεια και η δύσκολη μάχη που έδωσες αποτελεί παράδειγμα. Ποιο μήνυμα στέλνεις στα νέα παιδιά, ιδιαίτερα όταν βρεθούν σε μια δύσκολη φάση της ζωής τους;

Μέσα από όλη αυτή την περιπέτειά μου αλλά και τις αλλαγές που έφερε όλο αυτό στη ζωή μου, συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και ότι όλα μπορούν να αλλάξουν σε λίγα δευτερόλεπτα για αυτό θα πρέπει να περνάμε ουσιαστικό χρόνο με άτομα που αγαπάμε και κάνοντας πράγματα που μας γεμίζουν. Ειδικά θέλω να αναφερθώ στους νέους οι οποίοι μπορεί να αγωνίζονται με τα δικά τους καθημερινά προβλήματα και δυσκολίες. Η ζωή δε σταματάει όταν αναγκαστείτε να έρθετε αντιμέτωποι με κάποιο εμπόδιο, αλλά να έχετε υπομονή, πίστη και ελπίδα πως όλα θα πάρουν τη δικιά τους θετική πορεία με το πέρασμα του χρόνου. ΌΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ.

ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΒΕΡΟΙΑ" (22/7/24)