"Η μεγαλύτερη αναπηρία είναι να μην έχεις θέληση" λέει η βεροιώτισσα Λουκία Κασαμάκη

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής" (10.08.2025)

Η περίπτωση της Λουκίας ήταν η δεύτερη που διαγνώστηκε παγκοσμίως και όπως ήταν φυσικό οι γονείς της σοκαρίστηκαν όταν 15 μέρες μετά τη γέννησης της οι γιατροί τους ανακοίνωσαν ότι το παιδί τους έχει ολική τύφλωση.

Σιγά-σιγά όμως είδαν τη δύναμη της θέλησης της Λουκίας, η οποία χρόνο με το χρόνο τους ζητάει να κάνει περισσότερες δραστηριότητες…

Έτσι κατάφερε να βγει από την απομόνωση της τύφλωσης και όπως δηλώνει η ίδια στη «Μακεδονία της Κυριακής» είναι αποφασισμένη να κατακτήσει τα όνειρά της παρά τα καθημερινά εμπόδια που αντιμετωπίζει.

Πριν από δύο χρόνια είχε κλέψει τις καρδιές όλων στον τελικό του UEFA Super Cup ανάμεσα σε Manchester City και Σεβίλλη, που πραγματοποιήθηκε στο «Γ. Καραϊσκάκης, όταν συνόδευσε τον πρόεδρο της UEFA, Αλεξάντερ Τσέφεριν στην απονομή του τροπαίου, γεγονός που έγινε πρώτη φορά «σπαζοντας» το πρωτόκολλο της UEFA.

Μάλιστα η Λουκία έγινε viral και σε διεθνές επίπεδο, όταν ο Τζακ Γκρίλις, παίκτης της Manchester City σταμάτησε και της μίλησε, όταν όλοι οι άλλοι την προσπερνούσαν. Το στιγμιότυπο αναπαράχθηκε από κορυφαία μέσα ενημέρωσης του πλανήτη, που μιλούσαν για το «παιδί ταλέντο» ή «το παιδί θαύμα» που είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους μας...

Όταν συναντηθήκαμε, το πρώτο που τη ρώτησα ήταν να σχολιάσει τα δημοσιεύματα που την χαρακτήριζαν «παιδί ταλέντο» ή «παιδί θαύμα» για να εισπράξω την απάντηση που δείχνει αφοπλιστική ωριμότητα:

«Εγώ πιστεύω ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος, τον οποίο ο Θεός προίκισε με διάφορα χαρίσματα. Αυτά τα χαρίσματα κατάφερα να αξιοποιήσω και να τα καλλιεργήσω. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο ταλέντο αρκεί να ψάξουν να το βρουν και να το αξιοποιήσουν... Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου από μόνη της είναι αρκετή για να μπορέσει ο οποιοσδήποτε να είναι ξεχωριστός και μοναδικός για την κοινωνία μας».

Πώς ξεκίνησες να παίζεις μουσική;

Σε ηλικία 17 μηνών πήγαμε στην Αγγλία για να με εξετάσει κάποιος οφθαλμίατρος. Εκείνη τη στιγμή, από ότι μου έχουν πει οι γονείς μου, άρχισα να κάνω κάποιο μουρμουρητό σαν τραγούδι. Η γιατρός [η οποία είχε γνώσεις μουσικής] ξαφνιάστηκε με τον ρυθμό που είχα και συνέστησε τους γονείς μου να παρακολουθήσω μαθήματα μουσικής προπαιδείας. Έτσι μπήκα στον κόσμο της μουσικής.

Αρχικά πήρα ένα αρμόνιο και άρχισα να παίζω. Σε ηλικία 3 ετών συμμετείχα σε ένα μουσικό διαγωνισμό στην Ιταλία. Επειδή δεν μπορούσα να πάω, λογω της ηλικίας μου, έστειλα το κομμάτι μου βιντεοσκοπιμένο και εκεί κέρδισα 2η θέση στην ηλιακή κατηγορία 3 ως 6 ετών.

Σε ηλικία επτά ετών, μου έγινε η μεγαλύτερη έκπληξη, ήρθε δώρο από τους παππούδες μου το πρωτό μου πιάνο και έτσι έγινε μια νέα αρχή για μένα στη μουσική, άρχισα να παίζω μεγάλους σύνθετες, Bach, Mozart κτλ. Στη Δ’ δημοτικού ο νέος μου δάσκαλος μουσικής άνοιξε τα φτερά μου και άρχισα να αυτοσχεδιάζω και να παίζω δικά μου κομμάτια… Το πρώτο κομμάτι που έγραψα μουσική και στίχους ήταν ένα τραγούδι αφιερωμένο στο ποτάμι της πόλης μου, τον Τριπόταμο. Το τραγούδι μου βραβεύτηκε σε εκδήλωση του Δήμου Βέροιας.

Ήταν μεγάλη τιμή για μένα η συμμετοχή μου σε συναυλια, τόσο με την Ελεονόρα Ζουγανέλη, όσο και με τον Βασίλη Λέκκα, υπό την αιγίδα της Περιφεριακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας.

Οι ξένες γλώσσες πως προέκυψαν;

Είχα την τύχη η γιαγιά μου να είναι καθηγήτρια αγγλικών. Σε ηλικία 3 ετών, καθώς μιλούσε με τον μεγαλύτερο αδελφό μου αγγλικά τον ρώτησε κάτι και αμέσως απάντησα εγώ στα αγγλικά, με δυο λέξεις που άκουγα γιατι ήμουν δίπλα τους. Ξαφνιάστηκε και αυτό στάθηκε αφορμή να ξεκινήσουμε με απλές λεξούλες. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες και επειδή δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα, μου αρέσει να μαθαινω. Μετά στην ηλικία των έξι ετών η γιαγιά μου μού γνώρισε μια φίλη της, Ιταλίδα, οπότε άρχισα να μαθαίνω και ιταλικά. Λίγο αργότερα ξεκίνησα γαλλικά με μια γαλλίδα φίλη των γονιών μου. Όπως βλέπετε, για μένα οι ξένες γλώσσες ήταν περισσότερο παιχνίδι παρά μάθημα… Δεν χρησιμοποιούσα βιβλία, γιατί από ότι ξέρω δεν υπάρχουν βιβλία ξένων γλωσσών γραμμένα σε «Μπράιγ», δηλαδή με σύστημα γραφής και ανάγνωσης για άτομα με προβλήματα όρασης, ωστόσο αυτό δεν σταθηκε εμπόδιο για να συνεχίσω. Όλες αυτές οι ξένες γλώσσες με βοήθησαν να συνεννοηθώ όταν ταξίδεψα στο εξωτερικό.

Επισης, είχα προσκληθεί πέρσι από τη Γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα, πριν τους Ολυμπιακούς του Παρισού, για αν παρουσιάσω το βιβλίο «Μια μπάλα για όλους» στα γαλλικά, παρουσία της πρέσβεως της Γαλλίας.

Εκτός από τη μουσική και τις ξένες γλώσσες, έχεις άλλα χόμπι;

Μέχρι το 2023 ασχολιόμουν με το χορό hip-hop και την κολύμβηση. Μετά όμως τα σταμάτησα. Μου άρεσε πολύ ο χορός, γιατί ένιωθα χαρά, ανακούφιση και ευτυχία…

Φέτος ξεκίνησα και στίβο. Όπως σας είπα, θέλω να δοκιμάζω διαφορετικά αθλήματα και να μην στέκεται εμπόδιο η οπτική μου αναπηρία.

Γιατί σταμάτησες το χορό;

Γιατί είχα μία απαιτητική χρονιά στις γλώσσες. Φέτος πέρασα με επιτυχία τις εξετάσεις Lower στα αγγλικά και ετοιμάζομαι για εξετάσεις στα ιταλικά και τα γαλλικά. Επίσης, τελείωνα το δημοτικό σχολείο και έπρεπε δώσω εξετάσεις για το μουσικό γυμνάσιο… Τελικά τα κατάφερα και από φέτος θα πάω στο μουσικό γυμνάσιο της Βέροιας.

Τι προβλήματα αντιμετωπίζεις στη μετακίνηση σου από το σπίτι στο σχολείο;

Το σπίτι μου είναι κοντά στο σχολείο. Εντούτοις, επειδή δεν υπάρχουν οδηγοί όδευσης σε όλη τη διαδρομή, δεν μπορώ να κινηθώ τελείως ανεξάρτητα. Επίσης, μεγάλο πρόβλημα είναι όταν πάνω στους οδηγούς όδευσης και στις ράμπες παρκάρουν αμάξια, μηχανάκια, τοποθετούνται τραπεζοκαθίσματα, οπότε χωρίς βοήθεια είναι αδύνατον να περάσω. Θα πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε τους συνανθρώπους μας και να μην δυσκολεύουμε τη ζωή τους.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η βοήθεια και η μετακίνηση στο σχολείο.

Από την Α’ δημοτικού είχα δασκάλους για παράλληλη στήριξη που με βοηθούσαν τόσο στα μαθήματα μέσα στην τάξη, όσο και στην μετακίνηση σε όλους τους χώρους του σχολείου. Δυστυχώς τώρα που θα πάω στο γυμνάσιο μου είπαν ότι από φέτος δεν υπάρχει διαθέσιμη παράλληλη στήριξη και για τα δύο. Πρέπει να διαλέξω είτε να έχω παράλληλη στήριξη στα μαθήματα, είτε ειδικό βοηθητικό προσωπικό για την μετακίνηση. Όπως μας είπαν, το υπουργείο Παιδείας σταμάτησε να χορηγεί βοήθεια και για τα δύο. Απ’ ό,τι έμαθα όμως, από μία θεία μου που εργάζεται στην Ιταλία, εκεί η παράλληλη στήριξη στο γυμνάσιο συνδυάζει και τα δύο, μετακίνηση και στα μαθήματα. Το ίδιο συμβαίνει και στη Σουηδία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Τώρα, γιατί συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα δεν το γνωρίζω. Αν ισχύσει κάτι τέτοιο αναγκαστικά οι γονείς μου θα πρέπει να προσλάβουν ιδιωτική βοήθεια και να την πληρώνουν οι ίδιοι. Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν όλες οι οικογένειες παιδιών με οπτική αναπηρία.

Με τον αθλητισμό πώς ασχολήθηκες;

Μ’ αρέσει να γυμνάζομαι. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα, αρκεί να το θέλουν. Τελευταία με τον γυμναστή μου κάνω ειδικές ασκήσεις για να είμαι σε φόρμα. Έχω ασχοληθεί και με το τρέξιμο και με το μήκος. Για μενα ο αθλητισμός είναι εκτόνωση.

Πως συμμετείχες στο Super Cup της UEFA στην Αθήνα;

Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα όταν γνώρισα τον Ηλία Μάστορα ο οποίος είχε ξεκινήσει την καμπάνια «Μια μπάλα για όλους», της οποίας έγινα πρέσβειρα. Ο κ. Ηλίας έχει φτιάξει μια μπάλα με κουδουνάκια για παιδιά, έτσι μου τη χάρισε και ήταν αφορμή να ξεινήσω όχι μονό το ποδόσφαιρο και παιχνίδι με τα αδέλφια μου τον Κωνσταντίνο και τον Νίκο , που μέχρι τώρα δεν μπορούσα. Το 2023 πήρα μέρος στο super cup της UEFA που έγινε στην Αθήνα. Για μένα ήταν κατί πρωτόγνωρο, το γήπεδο, ο κόσμος όλο το κλιμα. Ξέρετε, για έμας τα άτομα με οπτική αναπηρία δεν είναι απαραίτητο να βλέπουμε, αλλά αντιλαμβανόμαστε με όλες τις άλλες αισθήσεις ότι συμβαίνει γύρω μας. Να σημειώσω εδώ ότι σημαντική στιγμή ήταν η συνέντευξη που πηρα απο τον Ιβάν Ράκιτιτζ, τον διεθνη ποδοσφαιριστή απο την Κροατία. Εδώ με βοήθησαν τα αγγλικά που λέγαμε..

Το 2024 πήρα μέρος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Euro στην Φρανκφούρτη. Το σημαντικότερο γεγονός είναι ότι πήρα μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στο Παρίσι, το 2024. Θα μου μείνουν αξέχαστοι γιατί εκεί γνώρισα τη δισεγγονή του αναβιωτή των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων Πιέρ ντε Κουμπερτέν και μιλήσαμε φυσικά στα γαλλικά…

Στο Παρίσι έκανα την έναρξη του ποδοσφαίρου των τυφλών μαζί με την κ. Carine, την υπεύθυνη του UEFA FOUNDATION FOR CHILDREN

Εκεί, με το «A Ball for All» συμμετείχαμε και εκπαιδεύαμε καθημερινά 13.000 άτομα για το πώς αντιλαμβάνονται οι αθλητές με οπτική αναπηρία το ποδόσφαιρο. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό να γεμίζει ένα γήπεδο και να γίνεται sold out από 13.000 άτομα που ήρθαν για να παρακολουθήσουν ένα αγώνα ποδοσφαίρου με άτομα που δεν βλέπουν, κάνοντας απόλυτη ησυχία για να ακούν την μπάλα με τα κουδουνάκια…

Τι ομάδα υποστηρίζεις;

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που είναι όλοι Παοκτσήδες, γι’ αυτό και εγώ υποστηρίζω τον ΠΑΟΚ. Δεν μου αρέσει όμως η οπαδική βία και γι’ αυτό πάντα λέω ότι δεν θα πρέπει να αγχωνόμαστε αν η ομάδα μας χάνει ή κερδίζει. Αν βάλουμε στο μυαλό μας ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι τότε όλα θα αλλάξουν, τότε όλα θα είναι διαφορετικά και το ποδοσφαιρό που όλοι αγαπούμε θα γίνει ακόμη πιο όμορφο.

Τι γνώμη έχεις για τον «Ντέλια»;

Φυσικά τον θαυμάζω και εγώ όπως όλοι οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ. Ξέρετε μπορεί να μην βλέπω τις ενέργειες του και τις ντρίπλες του, αλλα ακούω και καταλαβαίνω τα πάντα από τις αντιδράσεις των δικών μου. Κάθε φορά που παίζει ο ΠΑΟΚ γίνεται χαμός στο σπίτι. Παππούς, μπαμπάς , αδέλφια, επομένως δεν χρειάζεται κάποιος να βλέπει για να καταλάβει τι γίνεται…

Όσον αφορά τον Κωνστανέτλια ένα θα σας πω. Ήμασταν διακοπές και το θέμα συζήτησης ήταν αν φύγει ή αν θα μείνει... Ευτυχώς έμεινε. Ωστόσο, δεν πρέπει να τον κατακρίνουμε για ό,τι και να θέλει να κάνει. Μπορεί να έκανε καλύτερη καριέρα στο εξωτερικό. Καλύτερα όμως είναι που έμεινε, γιατί θα παίζει με γνωστούς παίκτες και φυσικά θα ωφελήσει την ομάδα μας, θα βάλει πολλά γκολ… Επειδή θέλουμε να σηκώσει το πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ στα γενεθλια των 100 ετών…

Ποιο είναι το όνειρο σου;

Όνειρα έχω πολλά. Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να σπουδάσω ψυχιατρική και να την αναπτύξω κάνοντας σπουδές και στο εξωτερικό . Πιστεύω ότι μέσα από αυτή την επιστήμη θα βοηθήσω τους ανθρώπους και την κοινωνία μας.

Κάποιοι δυστυχώς ακόμη σοκάρονται και τρομάζουν μόλις βλέπουν κάποιον άνθρωπο με αναπηρία για το πως να του μιλήσουν και να τον αντιμετωπίσουν. Επομένως ακόμη ένα όνειρο μου είναι να ενημερώσω τον κόσμο πως η αναπηρία δεν είναι πρόβλημα, αλλά πρόβλημα είναι να μην την αντιμετωπίσεις. Αν μπορέσω, θέλω και εγώ να βάλω ένα λιθαράκι στο να γίνει πιο συμπεριληπτική η κοινωνία μας και να εμφυσήσω τον σεβασμό στη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί και η αναπηρία δεν θα πρέπει να είναι αφορμή για να ξεχωρίζει κάποιος από τον άλλο.

Όλοι μπορούμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα, απλά ο καθενάς με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Κλείνοντας τη συνέντευξη, τι έχεις να πεις στον κόσμο που απογοητεύεται εύκολα μόλις αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και καταφεύγει στο ποτό, τα ναρκωτικά ή τα ψυχοφάρμακα;

Αυτό που θέλω να πω στον κόσμο είναι ότι δεν πρέπει να καθόμαστε στον καναπέ και να κλαίμε τη μοίρα μας. Πρέπει να σηκωθούμε και να αγωνιστούμε. Να σηκωθούμε και να παλέψουμε. Αυτό που τονίζω συνέχεια είναι ότι η μεγαλύτερη αναπηρία είναι να μην έχεις θέληση. Για αυτό λέω ότι χρειάζεται ψυχική δύναμη για να ξεπεράσεις το οποιοδήποτε πρόβλημα. Να αναρωτηθείς γιατί ο Θεός σού έστειλε αυτή τη δυσκολία; Γιατί να πέσω; Να σηκωθώ και να παλέψω.Βλέπουμε τριγύρω μας ανθρώπους που έχουν σοβαρότατα προβλήματα υγείας κι όμως παλεύουν γιατί έχουν ψυχική δύναμη. Μόνο έτσι θα ξεπεράσουμε το οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζουμε.

ΠΗΓΗ