Η Οικογένεια Βλαχογιάννη

Από το 1974 που ο Γιώργος Βλαχογιάννης ανέλαβε τη διεύθυνση του  κινηματογράφου ΣΤΑΡ στη Βέροια, συνεχίζει  καθημερινά να προβάλει καινούργιες ταινίες ταυτόχρονα με όλα τα μεγάλα κέντρα του κόσμου.  

Ο κινηματογράφος είναι μια οικογενειακή επιχείρηση που ξεκίνησε ο πατέρας του το 1953. Εργάζεται καθημερινά εκεί μαζί με τη γυναίκα του Γέση, τον αδελφό του Γρηγόρη, που κι αυτός αφιέρωσε τη ζωή του στον κινηματογράφο και τα δυο παιδιά του, την Ιφιγένεια και το Θωμά, που έχουν δημιουργήσει τις δικές τους οικογένειες και μαζί συνεχίζουν μια παράδοση 60 χρόνων. Η Ιφιγένεια σπούδασε οικονομικά, είναι παντρεμένη με τον κ. Τάσο Μπατσίλα και έχουν ένα γιο, το Γρηγόρη. Ο Θωμάς σπούδασε υπολογιστές και πρόσφατα νυμφεύτηκε την κ. Κατερίνα Τελίδου. Έχει την ίδια αγάπη με τον πατέρα του για τον κινηματογράφο και τώρα τον αναλαμβάνει αυτός.  

Από πότε ασχολείστε στον κινηματογράφο, ρωτάμε τον κ. Γιώργο Βλαχογιάννη; 

Με τον κινηματογράφο ανακατεύθηκα όταν πέθανε ο πατέρας μου, το ’74. Μπήκα και στα σωματεία, προχώρησα και στα συνδικαλιστικά. Είμαι πρόεδρος στη Β. Ελλάδα και αντιπρόεδρος πανελλήνια. Ήμουν ο μόνος που σηκώθηκε να μιλήσει στη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε με τον Βουλγαράκη, τον υπουργό πολιτισμού, για τις ανάγκες και τα προβλήματα του κινηματογράφου στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα. Επειδή εγώ ξέρω καλά το αντικείμενο, όταν μίλησα, με χειροκροτούσαν χίλια άτομα από κάτω.  Είναι ένα ωραίο επάγγελμα, συνεχίζει με το γλαφυρό του τρόπο την αφήγηση, έχει καλές δημόσιες σχέσεις και γνωριμίες μ’ όλο τον κόσμο. Προτού γίνει στη Βέροια ο Χώρος Τεχνών, όλες οι εκδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις γίνονταν στις υπάρχουσες κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά όμως μοιράστηκαν. Χάρη στις αίθουσες των κινηματογράφων διατηρήθηκαν και συνεχίστηκαν πολλές παραδόσεις του έθνους μας όπως οι ομιλίες, οι επετειακές εκδηλώσεις κ.ά.. 

Οι συμπολίτες μας αναγνωρίζουν αυτή την προσφορά σας; 

Το τι ευχαριστήρια έχω μαζέψει, ένα μεγάλο φάκελο! Το Σώμα στρατού μου προσέφερε και τιμητική πλακέτα και ο Δήμος μας τίμησε με το μετάλλιο της πόλης.

Τον πρώτο καιρό της Μεταπολίτευσης το ΚΚΕ, που ήταν ακόμα παράνομο, εδώ έκανε τις συγκεντρώσεις του. Παρ’ όλο που με απειλούσαν ότι θα μου αφαιρέσουν την άδεια, έλεγα «και τι θα με κάνουν». Αλλά και το ΚΚΕ με βοήθησε και με συμπαραστάθηκε.

 Ό,τι ανακαινίσεις κάναμε στον κινηματογράφο, πάντα τα λεφτά πήγαν στην Βέροια, προσθέτει με περηφάνια. Σήμερα μου ζητάνε συνέχεια να το νοικιάσω για επαγγελματική στέγη, αλλά είμαι αρνητικός γιατί βλέπω ότι αν το καταστρέψω, δε θα μπορέσει να ξαναγίνει ο κινηματογράφος.   Εμένα με θυμούνται όλοι οι θίασοι γιατί είμαι ο πιο αγαπητός σ’ όλη την Ελλάδα. Στη συνεργασία δεν είμαι σκληρός, και θέλω τον ηθοποιό που έρχεται να κάνει κάτι, να του δίνω περιθώρια οικονομικά, για να μπορέσει να βγάλει χρήματα. Αυτό με ικανοποιεί και μένα. 

Και ακόμη, συμπληρώνει, έχω εκλεγεί και είμαι πρόεδρος του Συλλόγου Ιδιοκτητών Ακινήτων του Νομού Ημαθίας, που είναι παράρτημα του πανελληνίου συλλόγου. 

Τι σας έμεινε περισσότερο από τα 40 χρόνια που είστε στον κινηματογράφο;

Ο κινηματογράφος έχει ένα μεγαλείο και μια εκτίμηση που δεν έχει άλλη δουλειά. Γνωρίζεις σημαντικούς ανθρώπους. Στην κορυφή ξεχωρίζω σαν αντιστασιακό το Μάνο Κατράκη. Ήρθε επί χούντας μαζί με την Ειρήνη Παπά, έπαιζε, αν θυμάμαι καλά, τον Καπετάν Μιχάλη. Μόλις μπήκε βλέπει στη σκηνή «21η Απριλίου». Τι είναι αυτό μου λέει; Βγάλτο, τσαλάκωστο, πέτατο, γιατί εγώ δεν παίζω με τέτοια χαρτιά από κάτω. Θα με κλείσεις τον Κινηματογράφο, του λέω. Για να μη σε κλείσουν, μου απαντά, θα πας να πεις στην αστυνομία ότι ο Κατράκης τόβγαλε. Να πας τώρα! Δεν θα παίξω αν δεν πας. Πηγαίνω το λέω στην αστυνομία. Φωνές, κακό, βρισιές! Τι να κάνω τώρα; λέω. Καλά βγάλτο σήμερα κι αύριο βάλτο πάλι, μου απαντάνε. Όλοι οι άλλοι παίξανε έτσι, ο μόνος που ήταν παλληκάρι ήταν ο Κατράκης. 

 Απ’ όσους γνώρισα, ο πιο ανθρώπινος ήταν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Ήταν πολύ καλός και ευγενικός άνθρωπος, είχαμε επικοινωνία όσο ζούσε. Ήρθε εδώ τον φιλοξένησα, αλλά και αυτός με φιλοξένησε στην Αθήνα.  

Ήρθε και η Σοφία Βέμπο και τραγούδησε, πέρασε ο Τσιτσάνης, πέρασε ο Θοδωράκης με το Μπιθικώτση και εδώ ήταν το μόνο μέρος που δεν έγινε το παραμικρό, στην Νάουσα και στην Κοζάνη έφαγε ξύλο. Πήγε ο πατέρας μου και τους είπε στην αστυνομία “όταν πάει ο διάδοχος και τον βλέπει στην Αθήνα, εσείς εδώ θα κάνετε επεισόδια; θα σας καταγγείλω εγώ ο ίδιος”.  Ο πατέρας μου, παρ’ ότι ήταν δεξιός, σεβάστηκε πάντα αυτόν που φιλοξενούσε.   

Η ΚΑΛΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Ποιές ταινίες ξεχώρισαν για την επιτυχία τους στη Βέροια;

 Μεγάλη επιτυχία έκανε «Η Γερακίνα», σε μια βδομάδα δέκα χιλιάδες εισιτήρια. Η «Γη ποτισμένη με ιδρώτα», με τη Ναργκίς, έκοψε επίσης χιλιάδες εισιτήρια, παιζόταν δυο-τρεις βδομάδες, ουρές κάθε μέρα. Άφησε εποχή κι ο Κωνσταντάρας. Το ρεκόρ εκείνα τα χρόνια το έχει ο “Παύλος Μελάς”, σε μια βδομάδα 16 χιλιάδες εισιτήρια. Κι ακόμα παραπάνω “Το πιο λαμπρό αστέρι” με τη Βουγιουκλάκη.  Το παίζαμε, θυμάμαι, πρώτη μέρα Πάσχα κι απ’ το πρωί γεμάτο το Σταρ, όρθιοι, τεσεράμιση χιλιάδες εισιτήρια σε μια μέρα. Κι ο “Τιτανικός” έκανε 20 000 εισιτήρια σ’ ένα μήνα το 1996.   

Πότε ξεκίνησε η ιστορία του κινηματογράφου Σταρ;

Τον κινηματογράφο τον έκανε ο πατέρας μου. Προηγούμενα από το 1930 ως το 1953 ήταν αλλαντοποιείο και μάλιστα στο βάθος που βρίσκεται η σκηνή ήταν το χοιροστάσιο. 

“ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ” 

Απέξω απ’ το χοιροστάσιο έβαλε και ταμπέλα που έγραφε “Σχολή Ευελπίδων”. 

 Ο πατέρας μου είχε σπουδάσει αλλαντοποιός στο Βουκουρέστι το 1925. Είχαμε και μαγαζί στην αγορά που πουλούσαμε τα αλλαντικά και αλέθαμε αλάτι.  

Απ’ τον πατέρα μου κρατάω και κάνω κάθε χρόνο λουκάνικα με μια πολύ ωραία παραδοσιακή συνταγή που μου άφησε.  Το μυστικό τη νοστιμιάς τους είναι το βασιλικό λίπος, όπως ονομάζεται το λίπος γύρω από τα εντόσθια στην κοιλιά.  

Η πρώτη ταινία που παίξαμε το 1953 ήταν η ”Άννα πάρε την καραμπίνα” και θυμάμαι πρώτος πελάτης ήταν ο Πυθαγόρας ο Ιερόπουλος, είχε βγει και φωτογραφία. Του την ζητάω ακόμα, αλλά δεν τη βρίσκει. Τις εισπράξεις που έκανε την πρώτη μέρα τις έστειλε ο πατέρας μου για τον αγώνα της Κύπρου. 

Τι άλλο θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

Η μητέρα μου λεγόταν Καζινάρη και το σπίτι τους, κοντά στην Παναγία Γοργοεπήκοο, κάηκε στον εμφύλιο. Ήταν 5 αδελφές κι ένας αδελφός, πολύ γνωστός χειρούργος, ο Αθανάσιος Καζινάρης, που έγινε Δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΘΕΙΟ ΣΟΥ 

Θυμάμαι μικρός στο σπίτι του θείου μου όταν με φώναξε να με γνωρίσει στον παππού τον Καραμανλή.   Αυτός μόλις με είδε μου είπε: Είσαι ανηψιός του Θανάση; Να τον αγαπάς το θείο σου. Ήταν η μόνη κουβέντα που είπε, ήταν πολύ απόμακρος.

Η οικογένειά σας συμμερίζεται την αγάπη για τον κινηματογράφο;

Είμαστε δυο αδέλφια έγώ κι ο Γρηγόρης, αλλά ο Γρηγόρης είναι ήπιων τόνων, εγώ πάλι το αντίθετο. Ο Γρηγόρης, παρ’ ότι είναι δυναμικός, προλαβαίνω και μπαίνω εγώ μπροστά πάντα, αλλά κι αυτός με βοηθάει πολύ. 

Τα παιδιά μου είναι η Ιφιγένεια που σπούδασε οικονομικά και ασχολείται  με προγράμματα κι ο Θωμάς που σπούδασε υπολογιστές και με βοηθάει πολύ στον Κινηματογράφο. 

Και καλή οικογένεια έκανα, κι ο γαμπρός μου κι η νύφη μου είναι εξαιρετικά άτομα κι έχω κι ένα εγγονάκι που το χαίρομαι παραπάνω απ’ όλα. Με τη γυναίκα μου τη Γέση γνωριστήκαμε όταν την πήρα υπάλληλο σ’ ένα μαγαζί με ηλεκτρικά που είχα κι έγινε το μεγάλο ειδύλλιο. Ο γάμος μας έγινε το 1975.   

Τι σας αρέσει περισσότερο στην κ. Γέση;

Αυτό που εκτιμώ στη Γέση είναι το ότι δέχεται τις ιδιοτροπίες μου, άμα πω κάτι πρέπει να γίνει, δεν κάνω πίσω εύκολα γιατί  νομίζω ότι πάντα έχω δίκιο. Πρέπει να γίνει την ίδια στιγμή άμα πω κάτι.   

Τι σας αρέσει να τρώτε;

Προτιμώ τα πολύ ελαφριά φαγητά, σπανακόρυζο και τοματόσουπες, μ’ αρέσει να τρώγω λαχανικά και όσπρια, όχι ζωικά τρόφιμα. Στους άλλους εδώ αρέσουν πιο ανατολίτικα. Εγώ είμαι υπέρ των ελαφριών φαγητών με μπόλικο λάδι. Το λάδι είναι η τροφή μου εμένα. 

Στη συζήτησή μας μπαίνει και η κυρία Γέση (Γεσθημανή) Βλαχογιάννη . 

Εσείς τι λέτε για όσα μας είπε ο κ. Γιώργος;

Κι εγώ εδώ μεγάλωσα, στον κόσμο του κινηματογράφου, παίρνει το λόγο η Γέση Βλαχογιάννη. Ήρθα όταν ήμουν 23 χρονών και στα 25 παντρεύτηκα. Τον πεθερό μου τον έζησα πολύ λίγο, αρραβωνιασμένη. Σχεδόν όλα τα χρόνια όμως ήμουνα με την πεθερά μου. Αυτή είχε το κουμάντο, μαγείρευε εκείνη και τρώγαμε όλοι μαζί. 

Η πατρική σας οικογένεια από που κατάγεται; 

Οι γονείς μου ήταν μικρασιάτες, η μάνα μου γεννήθηκε μόλις βγήκανε από το καράβι στο Βόλο, μέσα στην Εκκλησία, Ο μπαμπάς μου τάβγαζε πέρα με 7 γυναίκες στο σπίτι, ήμασταν 5 αδελφές και η μητέρα κι η γιαγιά μου. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αξιέπαινος άνθρωπος, εργατικός. Με τη δουλειά του μεγάλωσε και σπούδασε 5 κορίτσια, τα πάντρεψε, ήταν πιο μπροστά απ’ την εποχή του! 

Πρώτα μέναμε, ως 12 χρονών, στο Τσερμένι και μετά κάναμε σπίτι στην Κεντρικής προς τα κάτω. Εγώ σπούδασα εργοδηγός δομικών έργων, συνεχίζει η Γέση, ήθελα να βγω να δουλέψω αλλά δε μ’ άφησε ο πατέρας μου και έτσι ήρθα εδώ στον κινηματογράφο να δουλέψω ταμίας.  

Τι θυμάστε περισσότερο από την ζωή σας στον κινηματογράφο;

Όλα τα χρόνια που είμαι στον κινηματογράφο περάσαν ονόματα μεγάλα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, κι όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια από την συνεργασία, την περιποίηση, τη βεροιώτικη φιλοξενία. Το σπίτι μας εξακολουθεί και τώρα να είναι ανοιχτό κι αυτό κρατάει από τότε που άνοιξε ο κινηματογράφος.  

ΠΙΤΑ ΣΤΑ ΚΑΜΑΡΙΝΙΑ 

Ερχόταν οι ηθοποιοί και τους φιλοξενούσε και με φαγητό η πεθερά μου. Έμεινε από τότε παράδοση και τώρα όσοι θίασοι έρχονται θα φαν’ το ταψί με την πίτα τη βεροιώτικη στα καμαρίνια μέσα.  

Παλαιότερα οι θίασοι ερχόταν και μένανε μια βδομάδα στη Βέροια, ξενοδοχείο δεν είχε, τους φιλοξενούσαμε σπίτι μας, γνωριζόμασταν καλύτερα, δημιουργούσαμε οικειότητα. Τώρα είναι διαφορετικά, έρχονται και φεύγουν αμέσως μετά την παράσταση.   

Κυρία Γέση τι εκτιμάτε περισσότερο στον κ. Γιώργο; 

Ο Γιώργος, συνεχίζει η Γέση, όλα τα χρόνια τραβούσε μπροστά και μου έδινε σιγουριά και ό,τι κάναμε, έγινε με την τόλμη και την αισιοδοξία του. Είναι αποφασιστικός και θέλει να γίνεται το δικό του. Είναι όλο σε κίνηση. Αράθυμος, όπως λέγανε οι παλιοί Βεροιώτες, ο νευρικός, ο γρήγορος. 

Τι άλλο σας αρέσει; Τραγουδάτε;

Μ’ αρέσει και το τραγούδι και ο χορός. Μαθήτρια χόρευα στο συγκρότημα της κ. Βούλας Χατζίκου και εδώ και πολλά χρόνια είμαι στο Λύκειο Ελληνίδων, τώρα είμαι και αντιπρόεδρος του Λυκείου. Και η κόρη μου η Ιφιιγένεια χόρευε στο Λύκειο και ετοιμάζω και το εγγόνι μου. 

Πως σας φαίνεται η  καινούργια σειρά της εφημερίδας και η ιδέα του Καθηγητή Βαρλάμη να παρουσιάσει τους ανθρώπους της πόλης μας;

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα να παρουσιαστούν οι άνθρωποι και οι οικογένειες της πόλης, το έχει ανάγκη η εποχή μας τώρα που οι σχέσεις των ανθρώπων όλο και περιορίζονται, απαντά η κ. Γέση. 

Εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ, συμπληρώνει ο κύριος Βλαχογιάννης, αν είχε άλλη πόλη το Βαρλάμη θα έκανε πολλά.

Μια και μιλάμε για τον Βαρλάμη, συνεχίζει ο ίδιος, τον θυμάμαι στην τρίτη γυμνασίου, όταν είχα προβλήματα στο σχολείο. Ήμουνα ζιζάνιο και πήρα 15 μέρες αποβολή. Οι μόνοι που με συμπαραστάθηκαν ήταν ο Βαρλάμης κι η μάνα του. Με πήγαιναν μαζί στον πατέρα μου για να μη φάω ξύλο και μ’ ανέλαβαν υπό την προστασία τους, μάνα και γιος.  

Τι μπορείτε να προτείνετε στους αναγνώστες μας, από την πείρα αλλά και την  πάντα αισιόδοξη στάση σας; 

Κάθε πρωί που ξυπνάς να λες “αδράχτε τη μέρα”. Είναι μια μοναδική μέρα, μόνο για σένα και δε θα ξανάρθει η μέρα αυτή. Εγώ το λέω κάθε πρωί κι έχω πάντα μια αισιοδοξία για τη μέρα που έρχεται. 

Το πήρα από ένα έργο με τη Τζούλια Ρόμπερτς και τον Ρόμπιν Ουίλλιαμς. Είναι σοφή κουβέντα. Και να χρωστάς και να σε χρωστάν, πες το αυτό.  Κι αν δεν πάω καλά σήμερα, δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου. 

Γιατί κάθε καινούργια ταινία είναι ένα καινούργιο επάγγελμα, ένα νέο ξεκίνημα. Αυτό είναι το καλό του κινηματογράφου.   

Με την αισιοδοξία και την όρεξη του για τη ζωή, αλλά και την ομόψυχη συμπαράσταση της οικογένειας ο Γιώργος Βλαχογιάνης καταφέρνει, σε πείσμα των καιρών, να συνεχίζει μια παράδοση 60 χρόνων και να προσφέρει στους Βεροιώτες ταινίες και παραστάσεις με ποιότητα και μεράκι.