Ματθαίος και Κώστας Τσαχουρίδης, δυο σπουδαίες προσωπικότητες στη διεθνή μουσική σκηνή

Η καταγωγή σας είναι από τη Βέροια;

Γεννηθήκαμε στο “Τσαχουρίδειο Μέλαθρο”, όπως συνήθως λέμε χαριτολογώντας, στο Πασακιόσκι, το οποίο δυστυχώς μας το γκρεμίζουν... ξέρετε στον τόπο μας πρώτα χτίζουμε σπίτια και μετά ανοίγουμε δρόμους! Είμαστε κατά το ένα τέταρτο πόντιοι απ’ τον έναν παππού μας, ο οποίος ήταν και λυράρης και μεγαλώσαμε μαζί στο ίδιο σπίτι. Οι γονείς της μητέρας μας είναι από την Αλατόπετρα Γρεβενών και ήρθαν εσωτερικοί μετανάστες, βλάχικης καταγωγής ο παππούς και ηπειρώτισσα ντόπια η γιαγιά.

Διατηρείτε εκεί κάτι, έχετε συγγενείς;

Έχουμε συγγενείς, υπάρχει το πατρικό, σπίτι, αλλά δεν πάμε συχνά. Αντίθετα διατηρούμε περισσότερες σχέσεις με τη Μικρή Σάντα. Περάσαμε πολλά καλοκαίρια στο χωριό όταν ήμασταν παιδιά.

Τι αναμνήσεις έχετε απ’ τα παιδικά χρόνια;

Μάκος: Θυμάμαι ακόμα τα καλοκαίρια που παίζαμε στο 9ο δημοτικό σχολείο και στην πλατεία Καπετανίδη. Τρώγαμε πολύ άμμο. Όλη τη μέρα ήμασταν έξω. Το Πασακιόσκι στη δεκαετία του ’80 δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Είχε πολλές αλάνες και βρίσκαμε πολύ χώρο για παιχνίδι.

Ακριβώς δίπλα, στο ίδιο σπίτι είχαμε τον παππού τον πόντιο και τη γιαγιά, απαντά ο Κώστας. Ο παππούς ήταν ήδη «πεσμένος» όταν ήμασταν μικροί, αλλά μόλις ξυπνούσαμε θα πηγαίναμε όλη μέρα στη γιαγιά, θα τρώγαμε το χαβίτς, το στραγγιστό το γιαούρτι, το βούτυρο... Κι εννοείτε ότι ακούγαμε την ποντιακή διάλεκτο επί μονίμου βάσεως!

Μέχρι και τώρα θα έλεγα έχουμε λάβει πολύ αγάπη, πραγματικά πολύ. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, συμπληρώνει ο Μάκος.

Ο πατέρας μας έδινε τον Ματθαίο ένα χιλιάρικο να βγει έξω και με ξυπνούσε και μένα. Πάρε και συ ένα χιλιάρικο μου έλεγε, έδωσα και στον Μάκο. Μα δεν θέλω, δεν θα βγω... όχι πάρε. Υπήρχε μια απόλυτη δικαιοσύνη που έφτανε τα όρια της υπερβολής, αλλά εν τέλει μας έκανε καλό!

Από τα εφηβικά χρόνια τι θυμάστε;

Τα καλύτερά μας χρόνια ήταν στο Γυμνάσιο, τουλάχιστο τα δικά μου, εδώ στο 1ο Φιλίππειο Γυμνάσιο. Με το Δημήτρη, τον Σταύρο... Πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια, με Βόλεϊ, Χάντμπολ στον Ποσειδώνα. Στο λύκειο δεν πέρασα τόσο καλά. Και οι παρέες μου δεν ήταν τόσο δυνατές όπως στο Γυμνάσιο απαντά ο Μάκος.

Έχω να θυμάμαι τα καλύτερα από εκείνα τα χρόνια, τα καλύτερα!!! απαντά ο Κώστας.

Η σχέση σας με τη μουσική πώς ξεκίνησε;

Αυτή η σχέση δημιουργήθηκε απ’ τον παππού μας και απ’ την «τρέλα» του μπαμπά για τη μουσική. Ο πατέρας μας παίζει κι αυτός λύρα, όχι βέβαια στο επίπεδο του παππού, αλλά παίζει πολύ καλά και τραγουδάει ωραία κι από μικρά παιδιά μας εμφύτευσε αυτή τη δίψα και την αγάπη για τη μουσική, την καλή μουσική.

Και την μοίρασε κιόλας; Στον ένα έδωσε τη λύρα και στον άλλο το τραγούδι;

Αυτά αναπτυχθήκαν στην πορεία. Θυμάμαι ο πατέρας μου με πήρε ένα αρμόνιο και είχαμε και τη λύρα του παππού πάντα στο σπίτι, μετά ένα πιάνο, μετά κρουστά, ώσπου κάποια στιγμή κατασταλάζεις και λες αυτό που μου αρέσει και θέλω είναι αυτό απαντά ο Κώστας.

Θυμάμαι, λέει ο Μάκος, στα 2α ΠΑΥΛΕΙΑ, τη χρονιά που πήραμε μαζί με τον Κώστα το 1ο βραβείο στους πανελλήνιους μαθητικούς διαγωνισμούς στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο φωτισμένος άνθρωπος, ο Μητροπολίτης Βεροίας ο κ. Παντελεήμονας, μου έδωσε την ευκαιρία να φύγω και να σπουδάσω στο εξωτερικό, ως υπότροφος της Μητρόπολης.

Έτσι έγινε το ξεκίνημα. Στο Λονδίνο έφυγε πρώτα ο Μάκος το 1996 και εγώ πήγα το 1998 συμπληρώνει ο Κώστας.

Πότε δηλαδή καταστάλαξες εσύ Κώστα;

Όταν ήμουν Δευτέρα με Τρίτη γυμνασίου. Ένοιωσα ό,τι αυτό που θέλω και μου αρέσει, είναι να τραγουδάω. Βέβαια κι εγώ μετά, όταν πήγα στο Λονδίνο με τον Μάκο, ανακάλυψα καινούργια πράγματα. Το Λονδίνο είναι ιδιαίτερη πόλη, λέει ο Κώστας, έχει πολλές επιλογές. Στο πανεπιστήμιο γνωρίσαμε και άλλα είδη μουσικής κι άλλαξε η κοσμοαντίληψή μας. Για να σας το πω πιο απλά, με το που πήγαμε στο πανεπιστήμιο, μας βάλανε σε μια ορχήστρα 90 ατόμων. Αυτό το πράγμα δεν υπήρχε στον τόπο μας. Αυτό δίνει εμπειρία και πρακτικές επαφές με τη μουσική. Ήμουν τυχερός βέβαια, γιατί είχα δύο φωτισμένους δασκάλους στη φωνητική, τη Ναϊάνα και τον Τζέφρεϊ και ο Μάκος ήταν τυχερός γιατί μαθήτευσε κοντά στον Τζον Μπέιλι.

Εγώ θέλω να συμπληρώσω, λέει ο Μάκος, ότι εκεί γνωρίζεις Πακιστανούς, Ινδούς, Κούρδους, Τούρκους, όλους... και βρίσκεσαι σ’ ένα χωνευτήρι πολιτισμών, όπου τρως τα φαγητά τους, μιλάς τη γλώσσα τους, πηγαίνεις στα πάρτι τους, μπαίνεις σ’ ένα σπίτι στο κέντρο του Λονδίνου χωρίς καθίσματα και κάθεσαι οκλαδόν, όλα αυτά είναι εμπειρίες, σε ωριμάζουν.

Αλλάζει η «αντιμετώπιση» και «απορροφάς» πράγματα, μυρωδιές εικόνες και σκέψεις που έχει ο κάθε λαός, προσθέτει ο Κώστας.

Κι εκεί βέβαια αγαπήσαμε περισσότερο και την Ελλάδα συνεχίζει ο Μάκος. Εκεί δηλαδή, στο Λονδίνο, αγαπήσαμε πραγματικά την Ελλάδα.

Ναι αυτό που λέει ο Μάκος είναι πολύ σημαντικό. Εκεί αγαπήσαμε την Ελλάδα, τη Βέροια, τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν. Είναι αυτή η διαδικασία και η εμπειρία του εξωτερικού που είσαι μόνος, ζεις μόνος.

Θυμάμαι μέναμε μαζί με τον Κώστα σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο όπου όλα ήταν μέσα, η κουζίνα, το μπάνιο, το καθιστικό, το υπνοδωμάτιο. Κοιμόμασταν επί δέκα χρόνια στο ίδιο κρεβάτι μαζί με τον αδερφό μου. Το λέω και συγκινούμε. Βέβαια καμιά φορά χρειαζόταν να φεύγει ο ένας από το κρεβάτι... αλλά τέλος πάντων είχαμε καλό συντονισμό!

Πάντως αυτό το κρατάτε σαν καλή ανάμνηση;

Ναι, ήταν πράγματι καλή ανάμνηση. Καιρό έχουμε  τώρα να κοιμηθούμε παρέα. Βλέπεις τώρα έχουμε και τις γυναίκες μας...

Τώρα που μένετε μόνιμα;

Τώρα νοικιάζουμε μια διώροφη κατοικία στ’ Ασώματα, όπου πάλι είμαστε και χώρια και μαζί. Ο καθένας έχει και τον κήπο του και το σπίτι του, αλλά επειδή πρέπει να έχουμε πολύ άμεση επαφή σ’ αυτό που κάνουμε, μας βολεύει αυτό το σπίτι. Είναι πολύ κοντά στη Βέροια, είναι ήσυχα και σημασία έχει ότι είμαστε μαζί. Και δεν έχουμε βέβαια πρόβλημα και με τους γείτονες γιατί πρέπει να σας πω στο Λονδίνο κατεβαίνανε κάθε τόσο οι γείτονες να παραπονεθούν στο Μάκο για το θόρυβο της λύρας.

Η σχέση αυτή με τον αδερφό μου αντιστοιχεί και στον τίτλο που έχουμε δώσει ΨΥΧΗ & ΣΩΜΑ».  Βέβαια ο καθένας κάνει και ξεχωριστά πράγματα αλλά και στη ζωή και σ’ αυτό το “ιερό” σχήμα που έχουμε δημιουργήσει απ’ το Λονδίνο, είμαστε μαζί.

Έχετε μουσικούς με τους οποίους συνεργάζεστε μόνιμα;

Έχουμε μόνιμους συνεργάτες αλλά χρησιμοποιούμε και άλλους μουσικούς ανάλογα με την περίσταση.

Ο Αντώνης Σαρακατσιάνος είναι συμμαθητής του Κώστα, μουσικολόγος και μόνιμος συνεργάτης μας. Είναι ωραίο να κρατάς τόσα χρόνια μία υγιή σχέση.

Απ’ τα παιδικά σας χρόνια κρατήσατε μέχρι σήμερα σχέσεις;

Βέβαια. Είναι άνθρωποι που συνεχίζουμε να τους βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα. Ο Μάκος δεν κράτησε αρκετές σχέσεις γιατί έλειπε πιο πολλά χρόνια στο Λονδίνο. Εγώ επειδή ήμουν συνδεδεμένος εδώ με τη γυναίκα μου, επίσης ένας παιδικός φίλος μου έγινε και κουμπάρος, κράτησα περισσότερες σχέσεις.

Η γυναίκα σου Μάκο είναι κι αυτή μουσικός;

Όχι αλλά έκανε χορό, παραδοσιακούς χορούς για 12 χρόνια περίπου σε επαγγελματικό χορευτικό όμιλο, οπότε έχει πάρα πολύ καλή σχέση με τη μουσική.

Το γεγονός ότι κάνατε τις δικές σας οικογένειες επηρέασε τη σχέση σας;

Αυτό που υπάρχει πολύ βαθιά μέσα μας και το βγάζουμε πολλές φορές υποσυνείδητα, παραμένει άθικτο, η αδερφική σχέση που ενισχύεται κι απ’ τη σχέση μας με την τέχνη. Όταν δεν είμαστε μαζί, είναι σαν κάτι να λείπει. Ιδιαίτερα τώρα με το έργο ΨΥΧΗ & ΣΩΜΑ έχουμε έρθει πιο κοντά κι η σχέση μας έγινε ακόμα πιο στενή. Το ΨΥΧΗ & ΣΩΜΑ είναι μια μουσική παράσταση που πρόσφατα παρουσιάσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με πολύ μεγάλη επιτυχία, sold out σχεδόν 10 μέρες πριν την παράσταση! Στο έργο αυτό αγκαλιάζουμε ένα παγκόσμιο ρεπερτόριο με ειδικές ενορχηστρώσεις, όπου η λύρα συνοδεύεται από έγχορδα κι έχουμε και δικές μας συνθέσεις, ελληνικά τραγούδια. Έχουμε βέβαια κι άλλα έργα με μουσικοχορευτικά κομμάτια πιο ανάλαφρα, που δεν τα υποτιμούμε γιατί πιστεύουμε ότι και η διασκέδαση, ιδιαίτερα σήμερα, έχει νόημα.

Στο δημιουργικό κομμάτι έχετε τις ίδιες προσεγγίσεις;

Μάκος: Προσπαθούμε να βρούμε την κοινή συνισταμένη. Κι οι δυο κινούμαστε στους ίδιους μουσικούς χώρους αλλά κάνουμε και διαφορετικά πράγματα. Όταν είσαι μόνος, κάνεις λάθη, όταν ακούς και μια δεύτερη άποψη κάνεις λιγότερα λάθη...

Κώστας: μέσα από τη διαφωνία θα έρθει η συνειδητοποίηση... Εννοείται μια σχέση αρμονική βασίζεται στη διαμάχη...

Η τέχνη τι είναι για εσάς. Ποιο είναι το νόημά της;

Για εμάς είναι τρόπος ζωής απαντά ο Μάκος. Θα έλεγα γενικά ότι η τέχνη είναι μια ουσία στη ζωή μας, που εάν κάποιος την αγκαλιάσει, τότε αρχίζει και επιστρέφει στο εγώ του. Εννοώ ότι κάνει κάποιες προσωπικές αναζητήσεις.

Βέβαια σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σε καλλιεργεί και σ’ αυτό οφείλεται κι αυτή η αγάπη που δεχόμαστε από τον κόσμο, δεν θέλω να πω επιτυχία.

Τι έχετε ακούσει για το Καθηγητή Βαρλάμη;

Είμαστε πολύ περήφανοι που είναι Έλληνας! Είναι μια προσωπικότητα που πιστεύω ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αναλυθούν τα έργα του και να εκτιμηθούν έτσι όπως π.χ. εκτιμάται σήμερα ο Τσαϊκόφσκι. Και φυσικά είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που είναι και συντοπίτης μας και περπατήσαμε στα ίδια μέρη...

Στην έκθεση του Βαρλάμη για τον Απόστολο Παύλο είχατε έρθει με τον κ. Κώστα Φωτιάδη;

Ο Κώστας, απαντά ο Κωνσταντίνος, είναι θείος της γυναίκας μου. Η Γλυκερία είναι η μεσαία κόρη της μικρότερης αδερφής του, της Σοφούλας, πεθερός μου είναι ο Αποστόλης ο Εμμανουηλίδης. Η πρώτη επαφή μας όμως ήταν με τον Παπαμανώλη, που ήταν μια ιδιαίτερη φιγούρα και στη Σουμελά και στην τοπική κοινωνία. Κι επειδή ήταν λάτρης των ποντίων και της ποντιακής μουσικής, τότε που ξεκινήσαμε, πηγαίναμε στο σπίτι του στη Σουμελά και παίζαμε σε κάποια γλέντια. Μετά στο σχολείο γνωρίστηκα και με τη Γλύκα κι εξελίχθηκε το όλο θέμα...

Τι θα λέγατε απ’ τις εμπειρίες που κάνατε ως τώρα, αν και πολύ νέοι ακόμα, ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Μάκος: Οικογένεια, αγάπη, είναι τα πρώτα πράγματα που μού ‘ρχονται, όλα είναι αγάπη, αγάπη για την οικογένεια, αγάπη για τη μουσική... σεβασμός

Κώστας: Νομίζω όλα από κει πηγάζουν. Η αγάπη και η αλήθεια είναι πολύ βασικές έννοιες.

Και για μας είναι και σαν τροφοδοσία, συνεχίζει ο Μάκος. Η συμπεριφορά που μας παρέχει η αγάπη ήταν αυτή που έλυνε τα πράγματα σε δύσκολες καταστάσεις που δεν μπορούσαμε εύκολα να αντιμετωπίσουμε. Και σε πράγματα που είχαμε σηκώσει τα χέρια, και ανθρωπίνως δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, εκεί γινόταν κάτι και λυνόταν... Όταν καταφέρνεις να αγαπάς τη δύναμη των ποδιών σου που σε σηκώνουνε, ακόμα και το πεζοδρόμιο που πατάς, τότε ίσως αγγίζεις αυτό που λέγεται ευτυχία!

Η αγάπη, όπως λέτε, όριζε και ορίζει και τη ζωή σας. Με την οικογένεια, μεταξύ σας και με τη μουσική. Αυτή ορίζει και τη σχέση σας με το Μητροπολίτη;

Ναι, απαντά ο Μάκος, είναι μια σχέση αγάπης. Ο σεβασμιότατος μπόρεσε να διακρίνει την αγάπη που έχουμε για τη μουσική, κάτι που εμείς, παρ’ ότι το νιώθαμε, δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Πολύ γρήγορα διέκρινε αυτή τη μεγάλη αγάπη μας και να ‘ναι καλά!

Για τη Βέροια τι λέτε;

Κώστας: Πιστεύουμε ότι είναι μια πολύ όμορφη πόλη, τόσο γιατί μεγαλώσαμε εδώ, όσο και γιατί πληροί ορισμένα πράγματα, έχει φυσικές ομορφιές, ιστορία... Πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα εδώ...

Μάκος: Έχουμε το προτέρημα να έχουμε πάρα πολλές βυζαντινές εκκλησίες και μπορεί, νομίζω, να αναπτυχθεί πάρα πολύ ο θρησκευτικός τουρισμός γιατί έρχονται πολλά γκρουπς, κυρίως από τη Ρωσία κι αυτό μπορεί να δώσει πολλά στην πόλη. Βέβαια είναι κοντά σ’ αυτά κι η Βεργίνα και το μουσείο της, που είναι υψίστης σημασίας.

Ο Βαρλάμης ετοιμάζει, σε συνεργασία με το Μητροπολίτη, ένα μνημείο  για τον Απόστολο Παύλο που είναι σ’ αυτή την κατεύθυνση και απευθύνεται σ’ όλους τους Χριστιανούς.

Κώστας: Είναι ο Απόστολος των Εθνών, πέρασε από εδώ, πρέπει να υπάρξει μια συντονισμένη προσπάθεια, να υπάρχει ένα οργανωμένο tour που θα περιλαμβάνει το Βήμα και το Μνημείο για τον Απ. Παύλο, την παλιά Μητρόπολη, τη Σουμελά και να μπορεί βέβαια να προωθηθεί σαν ιδέα. Το έργο που ετοιμάζει ο Βαρλάμης θα κρατάει τον επισκέπτη και θα τον προκαλεί να παραμείνει περισσότερο χρόνο στη Βέροια.

Εσείς τι θέλετε από την πόλη; Τι ζητάτε;

Κώστας: μιλώντας για το δικό μας μετερίζι, τη μουσική, ίσως τα βασικά όπως μια μουσική Βιβλιοθήκη. Δεν υπάρχει μουσική Βιβλιοθήκη. Επίσης, παρότι έχουμε εκατοντάδες παιδιά στο Δημοτικό Ωδείο δεν υπάρχει μια υποτυπώδης ορχήστρα. Π.χ. ορχήστρα νέων κάτω των 16. Πρέπει να υπάρχει... να υπάρχει η δια βίου μάθηση αλλά αυτό δε μπορεί να γίνει με τους ίδιους ανθρώπους των ωδείων, γίνετε με ανθρώπους της βιωμένης τέχνης, της οργάνωσης και των προσωπικών δυνατοτήτων. Βλέπετε το κέντρο κι η ακτίνα δεν είναι σημεία του κύκλου κι όμως ο κύκλος δεν ορίζετε χωρίς αυτά, με την ίδια λογική δεν πρέπει ο καλλιτεχνικός διευθυντής ενός ωδείου να είναι φλαουτίστας ή πιανίστας.... Αυτού του είδους οι τακτικές είναι αυτοκαταστροφικές όπως μας δείχνει η ιστορία και ο χρόνος.

Μάκος: Γιατί υπάρχουν οι υποδομές, δεν υπάρχει η πρωτοβουλία να γίνει. Η Βέροια έχει ένα φοβερό χώρο τεχνών, δηλαδή υποδομή για να υποστηρίξει αυτά τα πράγματα.

Κώστας: Σε κάποια φάση συζητήσαμε με τον αδερφό μου κι αποφασίσαμε να υποβάλω αίτηση για καλλιτεχνικός διευθυντής στο Δημοτικό Ωδείο, τότε που αποχώρησε ο κ. Αθανασιάδης... Τότε δεν είχα ιδέα από τις παρεοκρατίες, ούτε και τώρα έχω κι ούτε το επιθυμώ...

Μάκος: Υπάρχει μια παθογένεια στο σύστημα...  ξέρετε πώς είναι αυτά, άνθρωποι που για όλη τους τη ζωή είναι εγκλωβισμένοι στα ίδια και τα ίδια, είναι λογικό να τα υπερασπίζονται. Ο άνθρωπος που γνώρισε καινούργια πράγματα κι απέκτησε περισσότερες εμπειρίες είναι λογικό να έχει και περισσότερες ιδέες... Αλλά πώς να προχωρήσουμε αφού δεν υπάρχουν καν ελεγκτικοί μηχανισμοί.

Κώστας: Πάντα έχουμε διάθεση να προσφέρουμε, απλά ο χρόνος πλέον δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο.

Μάκος: Έχουμε αγάπη για όλους, θέλουμε να κάνουμε ευτυχισμένους όλους τους Βεροιείς με τη μουσική μας. 

Το 2014 θα σας ξαναδούμε στη Βέροια;

Υπάρχουν 17 προγραμματισμένες συναυλίες αλλά δεν υπάρχει κάτι για τη Βέροια. Στη Β. Ελλάδα θα κάνουμε κυρίως συναυλίες μέχρι να έρθει ο χειμώνας όπου έχουμε Λος Άντζελες, Γερμανία για δύο συναυλίες, και στη δύο στη Ρωσία, αυτά έχουμε προγραμματισμένα ως τώρα.

Βέβαια θα είμαστε με την Αρετή την Κετιμέ εδώ στην Πατρίδα, στις εκδηλώσεις «Πάτρια» που κάνει ο σύλλογος του χωριού. Αυτό δεν είναι το «Ψυχή και Σώμα», είναι κάτι διαφορετικό είναι περισσότερο κοντά στο θεσμό που λέγεται “πανηγύρι” κι από εκεί περνάνε πολλοί αξιόλογοι παραδοσιακοί λαϊκοί καλλιτέχνες και έχει γίνει θεσμός στην παραδοσιακή μουσική. Μακάρι όλοι να μπορούσαμε να καταλάβουμε την κοινωνική αξία του πανηγυριού αλλά και τη χρήση του στη ζώσα διατήρηση της παράδοσής μας. Φυσικά με όλη την πολυτέλεια της προχειρότητας που συναντάς συνήθως σ’ αυτούς τους χώρους, αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό, αν κάποιος έχει τα μάτια ανοιχτά τότε θα δει πολύ καλά πράγματα. Σ’ αυτά τα πανηγύρια βλέπεις τον κόσμο πραγματικά να χαίρεται, μπορεί να μην προάγουν ήθος και ψυχαγωγία, μόνο διασκέδαση, αλλά στην εποχή μας είναι σημαντικό να γίνεται κι αυτό μια φορά το χρόνο.

Κώστας: Εμείς αισθανόμαστε πάρα πολύ όμορφα είτε παίζουμε στο Μέγαρο, είτε παίζουμε στο Danforth Music Hall του Καναδά, είτε στο Moscow Theatre και το ίδιο όμορφα όταν θα πάμε να παίξουμε και στην Πατρίδα, γιατί υπάρχει αυτή η αυθεντικότητα και η αλήθεια. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις το ακροατήριο να είναι αληθινό. Τότε και συ μπορείς να είσαι αληθινός. Στο Μέγαρο υπάρχει αυτό το κούμπωμα, το περίεργο κι μας αυτό δεν μας αρέσει... Στη σκηνή μας αρέσει ο αυθορμητισμός, μας αρέσει η αλήθεια της στιγμής, αυτό που νιώθουμε εκείνη την ώρα να το κάνουμε. 

Το μέλλον πώς το βλέπετε; ποιος είναι ο απώτερος στόχος;

Βλέπουμε, μας λέει ο Κώστας, πάρα πάρα πολύ μουσική, η ζωή μας είναι αφιερωμένη εκεί. Είμαστε περισσότερο του ταξιδιού κι όχι της Ιθάκης... Έχουμε τρία-τέσσερα χρόνια που επιστρέψαμε απ’ το Λονδίνο και τώρα δραστηριοποιούμαστε στη χώρα μας, ηχογραφούμε, προσπαθούμε να προωθήσουμε τη μουσική μας. Είμαστε βέβαια κόντρα στους καιρούς αλλά δόξα τω Θεώ πάμε πάρα πολύ καλά και ακόμα η μουσική μας έχει τη δύναμη και μας ταξιδεύει... Είμαστε αφοσιωμένοι στο εκτελεστικό κομμάτι αυτή την περίοδο..

Και στο δημιουργικό συμπληρώνει ο Μάκος. Ευχόμαστε να είμαστε υγιείς, να μπορούμε να δημιουργούμε και να είμαστε ωφέλιμοι...

Π. Τροχόπουλος, Ι. Γιάνναρης, Α. Νένος

Aπό παιδιά τα δύο αδέρφια ξεχώριζαν, κυρίως με το ταλέντο τους, απαντά σε ερώτησή μας, ο σεβ. μητροπολίτης κ. Παντελεήμων, κι αυτό εμένα προσωπικά με συγκίνησε πολύ και είπα ότι αυτά τα παιδιά μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία, στην τέχνη.

Ήταν τα 2α ΠΑΥΛΕΙΑ, όταν τους βραβεύσαμε και αποφασίσαμε να τους βοηθήσουμε να σπουδάσουν και δεν διαψευστήκαμε, γιατί τα παιδιά αυτά είχαν αγάπη για τη μάθηση, γι’ αυτό που ήθελαν να πετύχουν. Μπορώ να πω ότι, επειδή πέρασαν κι από μέρη που βρέθηκα κι εγώ, κι ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους που γνώριζα στην Αγγλία και αλλού, κέρδισαν τις ψυχές των ανθρώπων.

Ο Μάκος μια χρονιά μάλιστα αναδείχθηκε στην Αγγλία ως η προσωπικότητα στο χώρο της μουσικής. Μία χρονιά αφιερωμένη στον Μάκο!

Και αυτό που για μένα είναι επίσης σημαντικό είναι ότι είναι άνθρωποι με ευγνωμοσύνη. Όπου και να πάνε, πάντα αναφέρονται στη βοήθεια της εκκλησίας. Χαίρομαι κι εγώ που έπιασε τόπο η βοήθεια κι η υποστήριξή μας και για τον τόπο μας και για την τέχνη.