Η «πρώτη Ανάσταση» στην Παλαιά Μητρόπολη Βεροίας

Ομιλία Σεβασμιωτάτου

«Εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα».

Στό μεταίχμιο μεταξύ θανάτου καί ἀναστάσεως εὑρίσκεται σήμερα, Μέγα Σάββατο, ὁ Χριστός, καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προετοιμάζει γιά τό χαρμόσυνο μήνυμα πού θά ἀκουσθεῖ σέ λίγες ὧρες. Μᾶς προετοιμάζει ὥστε τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας νά μήν ἀποτελέσει ἕνα ἀκόμη γεγονός στή ζωή μας, μία ἀκόμη ἑορτή πού μεταβάλλει ἁπλῶς τήν καθημερινότητά μας, ἀλλά νά ἀποτελέσει γιά ὅλους μας ἀπαρχή μιᾶς νέας βιοτῆς, ἀπαρχή μιᾶς νέας ἀναστημένης ζωῆς μαζί μέ τόν Χριστό.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ προϋπόθεση γιά νά συμβεῖ αὐτό καί πῶς μποροῦμε νά προετοιμασθοῦμε κατάλληλα γιά νά ζήσουμε οὐσιαστικά τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως;

Τήν ἀπάντηση στά ἐρωτήματα αὐτά μᾶς τήν ἔδωσε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. «Εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα». Ἐάν γίναμε , λέγει, ἕνα σῶμα μέ τόν Χριστό διά τοῦ βαπτίσματος, πού εἶναι ὁμοίωμα τοῦ σταυρικοῦ του θανάτου, τότε κατά φυσική συνέπεια θά γίνουμε ἕνα μέ Αὐτόν καί στήν Ἀνάστασή του.

Τί μᾶς λέγει, δηλαδή, ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας; Μᾶς λέγει ὅτι, ὅπως δέν θά ἦταν δυνατόν νά ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, ἐάν προηγουμένως δέν πέθαινε, ἔτσι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναστηθοῦμε καί ἐμεῖς, ἐάν δέν πεθάνουμε προηγουμένως μαζί του.

Ἡ Ἀνάσταση, δηλαδή, τοῦ Χριστοῦ προϋποθέτει τόν θάνατό του, καί ἡ μετοχή μας στήν Ἀνάστασή του προϋποθέτει τή μετοχή μας στόν θάνατό του.

Ὁ Χριστός βεβαίως δέν περιμένει ἀπό ἐμᾶς νά συμμετάσχουμε στόν φυσικό θάνατό του. Δέν ζητᾶ νά σταυρωθοῦμε καί ἐμεῖς σωματικά, ὅπως τό ἔκανε Ἐκεῖνος, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη μας. Μᾶς ζητᾶ νά νεκρώσουμε τά πάθη μας, γιά τά ὁποῖα Ἐκεῖνος σταυρώθηκε καί ἀπέθανε.

Τήν πρώτη νέκρωση τῆς ἁμαρτίας μᾶς τήν χάρισε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τό βάπτισμα πού λάβαμε καί τό ὁποῖο σηματοδοτεῖ τή νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν προπατορική ἁμαρτία, ἀλλά καί τήν ἀναγέννησή μας σέ μία νέα ζωή, στήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Ἐπειδή ὅμως, ἀκόμη καί ἄν ἀγωνιζόμαστε νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποφύγουμε τίς παγίδες τοῦ θανάτου πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ διάβολος, προκειμένου νά μᾶς στερήσει τή δυνατότητα τῆς ἐν Χριστῷ ἀναστάσεώς μας, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προσφέρει τή δυνατότητα νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν ψυχικό θάνατο συμμετέχοντας καί πάλι στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ἄρα καί στήν ἀνάστασή του, μέ τή μετάνοια καί τή μετοχή μας στά μυστήριά της.

Σέ αὐτή τή μετοχή στή μετάνοια καί στή μυστηριακή ζωή μᾶς κάλεσε ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν ἀρχή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί συνεχίζει νά μᾶς καλεῖ καθημερινά, διότι οἱ εὐκαιρίες πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός δέν σταματοῦν ποτέ, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μετανοοῦμε καί νά δείχνουμε τή διάθεση νά νεκρώσουμε μέ τή χάρη του τήν ἁμαρτία, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες πού ὑπάρχουν στήν ψυχή μας.

Ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία μας καλοῦν ἀκόμη καί αὐτή τήν ὥρα, λίγο πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, λίγο πρίν νά ἠχήσουν πανηγυρικά οἱ καμπάνες τῆς Ἀναστάσεως καί ἀκουσθεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμά της. Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νά γίνουμε μέτοχοι τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου μας, γιά νά συναναστηθοῦμε μαζί του. Καί μᾶς ἐνθαρρύνει ὑπενθυμίζοντάς μας τόν εὐγνώμονα ληστή, ὁ ὁποῖος μετανοεῖ ἐπάνω στόν Σταυρό καί ὁ Χριστός τοῦ ὑπόσχεται ὅτι θά εἶναι μαζί του στόν παράδεισο. Μᾶς ἐνθαρρύνει ἀκόμη μέ τούς λόγους τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού θά τόν ἀκούσουμε καί πάλι ἀπόψε νά μᾶς διαβεβαιώνει στόν Κατηχητικό του λόγο ὅτι «ὁ Δεσπότης δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον», ὁ Χριστός δηλαδή δέχεται ἀκόμη καί αὐτόν πού μετανοεῖ τήν τελευταία στιγμή, ὅπως αὐτόν πού ἀγωνίζεται ἀπό τήν ἀρχή.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε, ἐάν δέν τό κάναμε ἤδη, τήν εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός. Ἄς σπεύσουμε νά νεκρωθοῦμε καί ἐμεῖς διά τῆς μετανοίας καί νά ζήσουμε τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀναστηθοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό καί νά γευθοῦμε τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως ὄχι μόνο στό γιορτινό τραπέζι ἀλλά μέσα στά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ