Ο Κασίγιας της… ΒΕΡΟΙΑΣ!

«Το όνομά μου είναι Τζόναθαν Λόπεθ Πέρεθ και η ιστορία μου ξεκινάει σε ηλικία 5 ετών. Άρχισα να παίζω μπάλα στο σχολείο και εκεί, χωρίς να το καταλάβω, το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται το μεγάλο μου πάθος. Οι γονείς μου με έγραψαν στην ομάδα του χωριού με την Αλκάθαρ, όπου γνώρισα τους καλύτερους μου φίλους. Ακόμα αυτούς έχω. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα όλα εκείνα τα Σάββατα. Το άγχος πριν από τους αγώνες. Θυμάμαι τα άγρυπνα βράδια κάθε Παρασκευή από την νευρικότητα και την προσμονή για το ματς. Θυμάμαι την πρώτη κλήση στην μεικτή της Αστούρια. 

Λίγο μετά ήρθε η πρώτη κλήση και στην Εθνική παμπαίδων της Ισπανίας. Ήταν μεγάλη τιμή να εκπροσωπώ το χωριό μου. Στην Εθνική υπήρχαν παίκτες όπως ο Ίκερ Κασίγιας, ο Πέπε Ρέινα, ο Χοακίν κι ο Βιθέντε. Εκεί, άρχισα να ονειρεύομαι για πρώτη φορά μία καριέρα επαγγελματία. Μόλις ολοκλήρωσα το πρώτο stage στην Εθνική, γύρισα στο σπίτι μου και πριν περάσει μία εβδομάδα και με πήραν τηλέφωνο από την Μπαρτσελόνα, που έδειξε ενδιαφέρον να με αποκτήσει. Σχεδόν ταυτόχρονα με πήραν τηλέφωνο τόσο από την Ρεάλ Μαδρίτης όσο και από την Βαλένθια! Το όνειρο μου έμοιαζε να παίρνει σάρκα και οστά. 

Μαζί με τον πατέρα μου αποφασίσαμε να γυρίσουμε όλες τις πόλεις και να τσεκάρουμε τις ακαδημίες των ομάδων που με ήθελαν. Αποφάσισα ότι η Βαλένθια ήταν η καλύτερη επιλογή για το μέλλον μου. Στην πρώτη μου χρόνια στους μικρούς βγήκαμε πρωταθλητές Ισπανίας απέναντι στην Ρεάλ του Ίκερ Κασίγιας! Εκείνη την εποχή, μας θεωρούσαν τους δύο καλύτερους τερματοφύλακες στην Ισπανία. Στα 14 μου, είχα ήδη υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο με την Nike, κάτι απίστευτο για ένα παιδί που έπαιζε μόλις τρεις μήνες σε μεγάλη ομάδα. Στα 15 έκανα ντεμπούτο με την Βαλένθια Β’ και έγινα ο νεαρότερος παίκτης όλων των εποχών στην Ισπανία, που ντεμπουτάρει στις επαγγελματικές κατηγορίες. Την ίδια σεζόν έκανα προετοιμασία με την πρώτη ομάδα, που είχε τότε για προπονητή τον Κλαούντιο Ρανιέρι.

Στα 16, ήμουν ο βασικός τερματοφύλακας στην Βαλένθια Β’ και με κάλεσαν για το Ευρωπαϊκό Νέων που έγινε στην Αγγλία. Ο αναπληρωματικός μου λεγόταν Ίκερ Κασίγιας. Εκεί, τράβηξα το βλέμμα του Τζιανλούκα Βιάλι, ο οποίος ήταν τότε προπονητής στην Τσέλσι. Η αγγλική ομάδα θέλησε να πληρώσει την ρήτρα μου (σημερινά 3 εκατομμύρια ευρώ), όμως ταυτόχρονα, ο πρόεδρος της Βαλένθια, Πάκο Κορτές αποφάσισε να με κρατήσει για πάντα στο Μεστάγια. Υπέγραψα 7ετές συμβόλαιο, με ετήσιες απολαβές 420.000 ευρώ! Η μεγάλη μου σωτηρία, έγινε ταυτόχρονη η μεγάλη μου αιχμαλωσία.». Μπορεί να υπάρχει καλύτερος πρόλογος στην ποδοσφαιρική καριέρα ενός αθλητή; Δεν υπάρχει. Στα 16 του, ο Τζόναθαν Λόπεθ ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου στην ηλικία του! Ο Ίκερ Κασίγιας και ο Πέπε Ρέινα ήταν απλώς… οι ρεζέρβες του. Είχε κάνει Ρεάλ και Μπάρτσα να πέφτουν στα πόδια του κι εκείνος τις είχε… φτύσει για την Βαλένθια. Είχε λύσει άπαξ διά παντός το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του. Πριν καν ενηλικιωθεί ήταν (εν δυνάμει) εκατομμυριούχους. Αλήθεια, τι μπορεί να στράβωσε στην πορεία;

«Την σεζόν 1998-99 ήμουν μέλος της πρώτης ομάδας και στο τέλος πανηγυρίσαμε το κύπελλο. Την επόμενη χρονιά ήρθε ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Από την πρώτη στιγμή ήθελε να πάω δανεικός για να πάρω χρόνο συμμετοχής, όμως εγώ δεν συμφωνούσα. Τις επόμενες δύο σεζόν τις πέρασα στον πάγκο. Έκανα προπόνηση, έβλεπα, αλλά δεν έπαιζα. Στα 19 μου έφυγα τελικά δανεικός στην Νουμάνθια. Ήμουν ο νεαρότερος βασικός τερματοφύλακας της Σεγούντα Ντιβιζιόν. Όταν επέστρεψα στην Βαλένθια, ο Κανιθάρες και ο Πάλοπ μου είχαν κλείσει κάθε δρόμο προς την βασική ενδεκάδα. Αυτή τη φορά έφυγα για την Οβιέδο. Είχα φτάσει 22 ετών και μου είπαν ότι έχω δύο επιλογές: να ξαναφύγω δανεικός ή να παίξω στην ομάδα νέων. Επέλεξα το δεύτερο. Είχα μία καλή πρόταση από την Ουέλβα, αλλά επέλεξαν να μην με δώσουν. Ξενέρωσα. Το 2005 ελεύθερος από την Βαλένθια πήγα στην Κόρδομπα. Μετά από μία χρονιά είχα βαρεθεί τα πάντα. Είχα βαρεθεί τα πήγαινε - έλα, είχα βαρεθεί το ποδόσφαιρο. Στα 26 μου αποφάσισα να σταματήσω την μπάλα». Ο Τζόναθαν Λόπεθ είχε ζήσει από μικρός τα πάντα, μα δεν είχε γίνει ποτέ αυτό που ονειρευόταν. Τα κίνητρα είχαν στερέψει. Όπως λένε οι τότε προπονητές του στην Κόρδομπα: «Είχε απίστευτη ροπή προς το φαγητό. Του λέγαμε ότι αν σταματήσει την μπάλα, θα ξεπεράσει τα 100 κιλά σε χρόνο - ρεκόρ. Το φυσιολογικό του βάρος έπρεπε να είναι 81 κιλά, αλλά σε εμάς έπαιζε πάντα τουλάχιστον στα 87». Το 2007, η απόφαση έμοιαζε ειλημμένη. Ο «Γιόνα» ήταν ένα τεράστιο χαμένο στοίχημα και έψαχνε για να βρει τι θα κάνει μετά το ποδόσφαιρο.

«Ένα πρωινό, το καλοκαίρι του 2007 χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν ο Κίκε Ερνάντεθ (άλλοτε τεχνικός Άρη, Λεβαδειακού και τεχνικός διευθυντής στην Βέροια). Με ρώτησε αν ήθελα να επιστρέψω στην ενεργό δράση. Του απάντησα: «Τρελάθηκες; Είμαι 14 κιλά υπέρβαρος!». Με έπεισε όμως και υπέγραψα στην Αλμπαθέτε. Στην 7η αγωνιστική είχα χάσει ήδη τα περιττά κιλά και ήμουν ήδη βασικός! Θυμάμαι ότι εκείνη την χρονιά, όχι μόνο σωθήκαμε αλλά πήρα το τρόπαιo Zamorra, που δίνεται στον τερματοφύλακα που δέχεται τα λιγότερα γκολ! Ανανέωσα και έμεινα ακόμα μία χρονιά, όμως το 2009 δεν είχα καμία πρόταση στα χέρια μου από Ισπανία και αποφάσισα να φύγω στην Ελλάδα και τον Λεβαδειακό. Δεν έμεινα εκεί ούτε τρεις μήνες, αφού είχα σοβαρά προβλήματα με τον πρόεδρο. Γύρισα στην Ισπανία και υπέγραψα στην Ροκέτας, μία ομάδα που έπαιζε στο τοπικό πρωτάθλημα της Ανδαλουσίας. Μπορεί να μην έπαιρνα λεφτά, αλλά εκεί ξαναβρήκα την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Ακολούθησε μία πραγματικά κακή σεζόν στην Μπούργος και το καλοκαίρι του 2012 τα φαντάσματα περί αποχώρησης μου από την ενεργό δράση, επέστρεψαν. Κάπου εκεί εμφανίστηκε και πάλι η Ελλάδα! Υπέγραψα στην Βέροια. Ξεκίνησα την σεζόν ως τέταρτος τερματοφύλακας και κανείς εκτός από τον πρόεδρο που με υπέγραψε, δεν πίστευε σε μένα. Στην δεύτερη αγωνιστική ήμουν κι εκεί ήδη βασικός! Στο τέλος της σεζόν με επέλεξαν ως καλύτερο τερματοφύλακα του πρωταθλήματος!».

Ούτε όμως στην Ημαθία ο Τζόναθαν Λόπεθ βρήκε την λύτρωση που τόσο έψαχνε. Πίστευε ότι είχε υπογράψει συμβόλαιο για 1+1 έτος με δική του οψιόν. Στην Βέροια υποστήριζαν ότι είχε κλειστό διετές. Οι δύο πλευρές τα έσπασαν και ο Ισπανός τερματοφύλακας έμεινε για μία σεζόν ακόμα (2013-14) στο ψυγείο. Το καλοκαίρι λίγο έλειψε να υπογράψει στον Άρη, μα η δουλειά στράβωσε στο τέλος. Για ένα ακόμα καλοκαίρι, ο Ισπανός τερματοφύλσακας έμεινε άνεργος, άπραγος και οι σκέψεις για οριστική αποχώρηση ζωντάνεψαν και πάλι στο μυαλό του. Ξαφνικά, όμως το τηλέφωνο χτύπησε και πάλι. Η Χετάφε έψαχνε για ένα έμπειρο τρίτο τερματοφύλακα για να βοηθά στις προπονήσεις, ο οποίος θα δεχόταν να πάρει τον βασικό μισθό και δεν θα είχε την παραμικρή απαίτηση να παίζει. Ο Τζόναθαν Λόπεθ υπέγραψε χωρίς δεύτερη σκέψη. Το οικονομικό ήταν πάντα το τελευταίο. Το σημαντικό ήταν πως θα ανέπνεε ξανά αέρα Πριμέρα Ντιβιζιόν.

Ξαφνικά, ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Ο βασικός Βιθέντε Γουάιτα μπήκε στα… πιτς. Ο αναπληρωματικός Χόρδι Κοδίνα χτύπησε κι αυτός την ίδια εβδομάδα! Η μεγάλη ώρα του Τζόναθαν Λόπεθ είχε έρθει. Σε ηλικία 33 ετών και 298 ημερών ο Ισπανός τερματοφύλακας έκανε -επιτέλους- την περασμένη εβδομάδα ντεμπούτο στην Πριμέρα Ντιβιζιόν απέναντι στην Σεβίλλη στην νίκη με 2-1. Εκείνος που κάποτε είχε τον Ίκερ Κασίγιας στην σκιά του, αφού πρώτα έζησε την δική του Οδύσσεια και πέρασε αλώβητος ανάμεσα από την Σκύλλα και την Χάρυβδη, αφού έκλεισε τα αυτιά στις Σειρήνες της αποχώρησης, αφού ξεγέλασε Λαιστρυγόνες και Κίρκη, επιτέλους ζει το όνειρο του.

Αυτή την Κυριακή ο Ισπανός τερματοφύλακας επιστρέφει στο «Μεστάγια» για να παίξει αντίπαλος με την Βαλένθια, την ομάδα που τον ευεργέτησε, μα και συνάμα τον σκλάβωσε. Οι φίλοι του, τον φωνάζουν Jony. Στην τελευταία προπόνηση οι συμπαίκτες του στην Χετάφε είχαν μία σπέσιαλ αφιέρωση για δαύτον, το ξακουστό «Johnny B Goode» του Peter Tosh. Ο Τζόνι οφείλει να είναι καλός σήμερα στο «Μεστάγια». Του το χρωστά η ίδια η ζωή. Αυτό το βράδυ (πρέπει να) είναι δικό του…

Πηγή: sdna.gr