Λαζός για Γκίμα: "Αναπαύσου εν Ειρήνη, Τίγρη"

Συγκεκριμένα αναφέρει:

"Σαν παίκτη σε γνώρισα λίγο, ως αθλητής τότε εγώ των τμημάτων υποδομής, που ερχόταν στο γήπεδο να δει τα «ινδάλματά» του που αγωνίζονταν στο ανδρικό. Έπειτα έφυγα, έφυγες, χαθήκαμε, ώσπου οι δρόμοι μας έσμιξαν ξανά πριν 10 χρόνια περίπου. Έκτοτε, αχώριστοι γαρ, ως μέλη μιας μικρής, αλλά συμπαγούς παρέας, κάναμε τα μπασκετικά μας όνειρα πραγματικότητα.

Από τη Γ´ Εθνική μέχρι την Α2, με τα πάνω και τα κάτω μας, με τις χαρές και τις πίκρες μας, με τα χαμόγελα και τα κλάματά μας. Πως να ξεχάσω τις αμέτρητες μεταμεσονύκτιες συζητήσεις μας κάθε καλοκαίρι για το σχεδιασμό του ρόστερ εν μέσω αγωνίας για το οικονομικό, τα ατελείωτα ταξίδια επιστροφής με το πούλμαν από την Αθήνα με την αγαπημένη Rock μουσική σου στη διαπασών, τις αγόγγυστες εργατοώρες σου στο γήπεδο, τις προπονήσεις κάποιων σαιζόν που από τη λειψανδρία του ρόστερ μας κατέληγαν σε μονό στο ένα καλάθι σε ένα παγωμένο γήπεδο.

Και όμως εσύ ΠΑΝΤΑ εκεί, με πάθος που ξεχείλιζε, με ΠΙΣΤΗ απόκοσμη, να αναλαμβάνεις ρόλους κ ευθύνες πολύ πάνω από αυτές που σου αναλογούσαν ως προπονητή, σε συνθήκες δουλειάς πολύ κατώτερες από αυτές που σου αρμόζανε. Να με τραβάς πάντα από το χέρι, να μου λες «θα τα καταφέρουμε», όταν εγώ έχανα την πίστη μου σ’ αυτό που είχαμε αρχικά σχεδιάσει. Τα μπασκετικά σου θαύματα επαναλαμβανόμενα, μόνο αυτοί που ξέρουν από τη «σπυριάρα» μπορούσαν να τα αντιληφθούν.

Τα τελευταία 10 χρόνια, 365 μέρες το χρόνο μαζί, βράδυ-πρωί, χειμώνα-καλοκαίρι, Βέροια-Σέλι... Εδώ κ 24 ώρες όμως το τηλέφωνο σίγησε, η επαφή χάθηκε, η διαίσθηση επαληθεύθηκε, το μοιραίο επήλθε. Έχασα τον αδερφό μου, τον φίλο μου, το μπασκετικό μου μισό, τον συνοδοιπόρο μου, αυτόν με τον οποίον μιλούσα με τα μάτια. Ο πόνος βουβός, ανείπωτος.

Συχνά έλεγες ότι την ιστορία τη γράφουν οι παρέες. Και κατάφερες ΕΣΥ, με την προσωπικότητά σου, ως συνεκτικός κρίκος, να μας ενώσεις όλους σε μια υπέροχη παρέα. Πριν από 3 βράδια κάναμε τα πλάνα μας για την καινούργια σαιζόν. Και τώρα είσαι ο πρώτος της παρέας που φεύγει...ΓΙΑΤΙ? Η παρακαταθήκη σου μεγάλη, η κληρονομιά σου ανυπολόγιστη, η σκιά σου βαριά, μα πάνω από όλα η απουσία σου εκκωφαντική. Αναπαύσου εν Ειρήνη, Τίγρη! Η καθημερινότητα δεν θα είναι ποτέ πλέον η ίδια..."