Ο Αλέξης Αλεξανδρής μιλάει για την ποδοσφαιρική του ζωή

Νομίζουμε πως οι ποδοσφαιριστές ψάχνουν δικαιολογίες όταν τους λες για βουτιές και πέναλτι. Ο Αλεξανδρής απαντάει “εγώ έπεσα για το πέναλτι. Εσύ πρέπει να το δώσεις για να φανείς καλός στα μάτια κάποιου άλλου; Όχι, μην το δώσεις”.

Νομίζουμε πως θα επαναλάβει κι αυτός το ποίημα για το fair-play, αλλά ο Αλεξανδρής λέει “αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μαλακίες”. Περιμένουμε να πει τα ίδια για τους προπονητές, αλλά αυτός λέει πως όταν άκουγε τις δηλώσεις του Μπάγεβιτς ήθελε να σπάσει την τηλεόραση και θυμάται τη βραδιά που είδε τον φόβο στα μάτια του προπονητή του Ολυμπιακού.

Ένας ακόμα πικραμένος, ξερόλας, εγωιστής, που τα βάζει με άλλους; Όχι, δεν νομίζω.

Ο Αλεξανδρής δεν έχει κανένα πρόβλημα να εξηγήσει γιατί θεωρεί μικρότητα του Τζόρτζεβιτς την απονομή του τίτλου το 2003 και ταυτόχρονα να διαλέξει τον Τζόλε ως τον καλύτερο συμπαίκτη που είχε ποτέ. Δεν έχει πρόβλημα να πει πόσο καλό φίλο και αδερφό θεωρεί τον Καρεμπέ και λίγα λεπτά μετά να αναλύσει τον λόγο που θέλει να τον αρχίσει στις κλωτσιές. Kράζει τον χαβαλέ του Ζίκο με την ίδια ευκολία που υποκλίνεται στη δουλειά του Βαλβέρδε. Μιλάει με ευκολία για όλους, Ζιοβάνι και Ζάχοβιτς, Κόκκαλη και Βαρδινογιάννη, Καλιτζάκη και Βαζέχα.

Θυμάται το πέναλτι που τον έχρισε μοιραίο, αλλά και το γκολ που έκρινε το πρωτάθλημα. Τη βραδιά που του σηκώθηκε η τρίχα απ’τις φωνές του κόσμου, τις ιαχές που ακούει ακόμα και σήμερα αν κλείσει τα μάτια. Το γιατί το όνειρο του Μουντιάλ έγινε εφιάλτης στο μπάχαλο της Αμερικής του 1994. Αποκαλύπτει πως ήταν δική του εισήγηση η απόκτηση του Μιραλάς και είχε συμφωνήσει να γίνει προπονητής του Ολυμπιακού, αλλά το όνειρό του δεν έγινε πραγματικότητα.

Στο τέλος ξεσπάει για όσα τον χαλάνε στο πώς λειτουργεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Για το σύστημα που πρέπει να υπηρετηθεί, για τους κανόνες που του ζητάνε να ακολουθήσει, για τις ταμπέλες που τον συνοδεύουν. Ο Αλεξανδρής μίλησε για πάνω από δύο ώρες στον Γιώργο Περπερίδη και τον Ηλία Καλλονά. Αυτές είναι οι δικές του αλήθειες, αλήθειες ενός ποδοσφαιριστή που, έστω και στα 48, μας φανερώνει το πρόσωπο ενός επαναστάτη.

Με αιτία ή χωρίς, θα το κρίνετε μόνο αφού ολοκληρώσετε την ανάγνωση.

Ο Αλέξης Αλεξανδρής μεγάλωσε στο Κιάτο, στα χρόνια που τα παιδιά ήταν έξω σε μια αλάνα και πάντα με μια μπάλα στα πόδια, δεν γυρνούσαν σπίτι αν δεν νυχτώσει και κανείς δεν τα έψαχνε, αφού όλοι ήξεραν που βρίσκονται. Πριν δηλαδή η ζωή μας γίνει... ηλεκτρονική από πολύ μικρή ηλικία:

"Όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι εγώ, θυμάμαι τον εαυτό μου με μία μπάλα. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Ή θα κάναμε μπάνιο στη θάλασσα στο Κιάτο ή όλο τον ελεύθερο χρόνο θα τον περνούσαμε με μία μπάλα στα πόδια. Κάτι που δεν συμβαίνει με τα νέα παιδιά, τα οποία παίζουν ποδόσφαιρο στο Play Station και στα ηλεκτρονικά. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν αλάνες, αλλά πλέον υπάρχουν τα internet cafe και τα τηλέφωνα. Στην εποχή μας, δεν σταματούσαμε πριν παίξουμε 8-10 ώρες μπάλα. Κάτι που δεν συμβαίνει πλέον...".

Όχι δεν ήταν ο Πέλοπας Κιάτου που φιλοξένησε τις πρώτες ποδοσφαιρικές ανησυχίες του, πληροφορία που λανθασμένα επικράτησε με το πέρασμα των χρόνων, αλλά η Αναγέννηση Κιάτου.

"Ήταν μία ομάδα που τη δημιούργησαν δύο-τρεις πατεράδες, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου. Αρχίσαμε να παίζουμε στις αλάνες και σιγά-σιγά ανεβήκαμε τις κατηγορίες".

Για ποιο λόγο να γκρεμιστεί το όνειρό σου επειδή εγώ πήγα στον Ολυμπιακό; Εγώ έκανα μία δουλειά

Έχει την ιδιαιτερότητα να διαφέρει πολύ από αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι ή φαντάζονται για έναν ποδοσφαιριστή που έπαιξε μια εικοσαετία και βάλε, επαγγελματικά. Ούτε πρότυπα είχε, ούτε τον ενδιέφερε τι έκαναν μεγάλοι παίκτες της εποχής του εκτός γηπέδου. Ακόμη κι αν αυτός ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα με τη χρόνια εξάρτηση στα ναρκωτικά.

"Το έχω πει και παλαιότερα. Ποτέ δεν ήμουν το παιδί που έλεγα: ‘Θέλω να μοιάσω σ’ αυτόν’. Παρά το γεγονός πως υπήρχαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή, όπως ο Νίκος Αναστόπουλος, ο Θωμάς Μαύρος που ήταν ο ορισμός του επιθετικού. Δεν ξέρω, λόγω του χαρακτήρα μου δεν ήθελα να μοιάσω σε κάποιον. Με ενδιέφερε να αποκτήσω τη δική μου ταυτότητα.

Το ίδιο προσπαθώ να περάσω και στα παιδιά μου. Τους λέω να μην έχουν πρότυπα γιατί κάποιες φορές... γκρεμίζονται. Απομυθοποιούνται στην πορεία. Θυμάμαι μού έλεγαν: ‘Έφυγες απ’ την ΑΕΚ, πήγες στον Ολυμπιακό και γκρεμίστηκε το όνειρό μου’. Για ποιο λόγο να γκρεμιστεί το όνειρό σου; Εγώ έκανα μία δουλειά. Κρίνε με αγωνιστικά.

Για παράδειγμα, λένε για τον Μαραντόνα ότι έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Εμένα δεν με χαλάει. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άνθρωπος στο κρεβάτι του ή στη ζωή του. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούσα να μην αντιγράφω άλλους ποδοσφαιριστές. Επειδή ο καθένας είναι μοναδικός".

Το γκολ ήταν στο... αίμα μου από πολύ νεαρή ηλικία. Αυτός ήταν άλλωστε κι ο λόγος που μεγάλοι σύλλογοι ασχολήθηκαν με την περίπτωσή του, παρά το γεγονός πως αγωνίζονταν στα γήπεδα των τοπικών κατηγοριών. Η Εθνική Παίδων έπαιξε, κι αυτή, το ρόλο της...

"Στα 14 μου, έβγαλα το πρώτο δελτίο. Πετύχαινα πολλά γκολ στις κατηγορίες. Ανεβήκαμε απ’ το Γ’ τοπικό στο Α’ Ερασιτεχνικό (σ.σ. πρώην Δ’ Εθνική) και εγώ έβαζα 30-40 γκολ το χρόνο. Με είδαν απ’ τα κλιμάκια της εθνικής ομάδας και με κάλεσαν στην Παίδων. Και μέσω της Εθνικής Παίδων πήρα την μεταγραφή στη Βέροια.

Τότε, στην ΑΕΚ ήταν πρόεδρος ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος που είχε καταγωγή απ’ το Κιάτο και με ήθελε πολύ στην ομάδα, όπως κι ο Πανιώνιος. Είχαμε βγει δεύτεροι στο Πανευρωπαϊκό το 1985 με την Εθνική Παίδων-Νέων και με είχε παρακολουθήσει ο προπονητής της Βέροιας, Τέλης Μπατάκης.

Όταν ήρθε η πρόταση επέλεξα τη Βέροια, παρόλο που τους γονείς μου θα τους βόλευε περισσότερο η Αθήνα. Προτίμησα τη Βέροια γιατί θεώρησα πως στη Βόρεια Ελλάδα, εν αντιθέσει με την Αθήνα, θα αφοσιωθώ στο ποδόσφαιρο. Αν θες να πετύχεις κάτι στη ζωή σου, πρέπει να φύγεις μακριά απ’ τους δικούς σου για να δεις πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις".

"Δεν φοβήθηκα ότι βάζω σε κίνδυνο την καριέρα μου ακολουθώντας τότε τη Βέροια στη Β' Εθνική. Δεν το είδα έτσι. Απ’ τα 17 έως τα 19 έπαιξα στην Α’ Εθνική. Στα 19, παρότι υποβιβάστηκε η ομάδα, κλήθηκα για πρώτη φορά στην Εθνική Ανδρών. Εμένα, το κίνητρό μου, ήταν να φτάσω ψηλά. Δεν με ενδιέφερε σε ποια κατηγορία θα αγωνιζόμουν. Εξάλλου, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν υψηλά μπάτζετ, επομένως δεν σκεφτόσουν ‘θα χάσω λεφτά’.

Τότε, για να πάρεις καλά λεφτά έπρεπε να φτάσεις στην κορυφή. Δεν υπήρχε μέση λύση. Θες να κάνεις μεταγραφή; Πρέπει να βγεις πρώτος σκόρερ για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον ή να κληθείς στην Εθνική ομάδα. Είχαμε συγκεκριμένους στόχους. Δεν καταστραφήκαμε. Ίσα-ίσα βγήκα δύο φορές σερί πρώτος σκόρερ, προτού με ζητήσει η ΑΕΚ".

"Η Βέροια δεν ήταν μία ομάδα που έτρωγε τέσσερα και πέντε γκολ κάθε αγωνιστική, όπως συμβαίνει τώρα. Τότε, μέχρι την τελευταία αγωνιστική πάλευε για την παραμονή στην κατηγορία. Έβλεπες τη Βέροια κι έλεγες: ‘Δεν γίνεται να πέσει αυτή η ομάδα’.

Χρειαζόμασταν τη νίκη στην τελευταία αγωνιστική κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά τελικά ήρθαμε ισοπαλία. Κι όλοι απορούσαν πώς έπεσε τόσο καλή ομάδα. Ήταν πιο υψηλό το επίπεδο και οι παίκτες πολύ καλύτεροι από σήμερα.

Ποτέ δεν μου άρεσε να γυρίζω πίσω και να λέω: ‘Εμείς’. Όμως, αναγκάζομαι να πω ‘εμείς’, αφού πλέον δεν υπάρχει τίποτα. Ομάδες όπως η Βέροια, η Νάουσα, η Καβάλα, ο Πανηλειακός, η Παναχαϊκή, η Δόξα Δράμας είχαν πραγματικές έδρες. Σου έβγαινε η ψυχή για να κερδίσεις έναν αγώνα. Πλέον, δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες. Έχουν αφανιστεί".

Σκόραρε με μεγάλη άνεση, γι' αυτό ο κόσμος τον έχει στο μυαλό του ως έναν παίκτη που ανέκαθεν αγωνιζόταν ως καθαρόαιμος φορ. Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική... "έπαιζα πάντα δεξί χαφ. Μέχρι και στην ΑΕΚ αγωνιζόμουν ως δεξί χαφ, αφού υπήρχαν ο Σλίσκοβιτς κι ο Δημητριάδης. Μόνο την τελευταία σεζόν (1993-94) έπαιξα ως επιθετικός, έχοντας για παρτενέρ τον Σλίσκοβιτς, αφού ο Μπάγεβιτς δεν χρησιμοποιούσε πολύ τον Δημητριάδη. Παρ’ όλα αυτά είχα μεγάλη ευχέρεια στο σκοράρισμα".

"Το 1990 με είχε ζητήσει ο Γιδόπουλος, προσφέροντας 35.000.000 δραχμές, αλλά η Βέροια αρνήθηκε την πρόταση. Τελικά, ένα χρόνο αργότερα, με πρόεδρο τον Γενεράκη, η ΑΕΚ με απέκτησε έναντι 48.000.000 δραχμών. Ένα ποσό-ρεκόρ για εκείνη την εποχή μαζί με τα 6.000.000 δραχμές που πήρα εγώ".

Η ΑΕΚ έπαιζε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο απ’ τις υπόλοιπες ομάδες, το οποίο άρεσε στον κόσμο

"Αν δείτε το ρόστερ της ΑΕΚ εκείνη την εποχή, δεν ήταν εντυπωσιακό. Δεν είχαμε τοπ ποδοσφαιριστές. Είχαμε τρεις πολύ καλούς ξένους. Τον Σαβέβσκι, τον Σαμπανάζοβιτς και τον Σλίσκοβιτς. Όμως, είχαμε πολλά νέα παιδιά, τα οποία ήταν ομάδα, ήταν οικογένεια.

Πιστεύω πως ο Μπάγεβιτς, επειδή είχε περάσει κι ως παίκτης απ' την ΑΕΚ, γνώριζε τη νοοτροπία του Έλληνα και ήξερε τι πρέπει να απομονώσει. Δηλαδή, μας είχε καταστήσει σαφές πως για αγωνιστικά θέματα θα μιλάμε μόνο μαζί του ή με τον Ραβούση. Δεν άφηνε κανέναν τρίτο να ενοχλεί τους παίκτες. Είχε βάλει νόμους και εμείς ήμασταν επικεντρωμένοι μόνο στη δουλειά μας. Δεν ασχολούμασταν με κάτι άλλο.

Είχε βρει, μέσω της Αγγελικής (σ.σ. Αρκάδη) τον τρόπο να χειρίζεται σωστά και τους δημοσιογράφους. Φανταστείτε, οι Γενεράκης, Καρράς και Μελισσανίδης που ήταν πρόεδροι κατά σειρά στην ΑΕΚ απ’ το 1991 έως το 1994, δεν έμπαιναν καν στα αποδυτήρια. Με τους προέδρους μιλούσαμε μόνο σε γιορτές ή ταξίδια. Στα αποδυτήρια δεν τους είδαμε ποτέ. Σε οργανωτικά θέμα και στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας, ο Μπάγεβιτς είχε καθοριστική συμβολή.

Για παράδειγμα, το 1994, όταν πήγα στον Ολυμπιακό ήταν εντελώς διαφορετικό το κλίμα. Ο καθένας έμπαινε στα αποδυτήρια, ο καθένας μού έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Οι δημοσιογράφοι έφταναν μία ‘ανάσα’ απ’ τα αποδυτήρια κι έπιαναν τους παίκτες. Εγώ είχα συνηθίσει τελείως διαφορετικά".

"Θυμάμαι πως παίζαμε με τον Απόλλωνα, την Ξάνθη και το γήπεδο ήταν γεμάτο με 30.000 κόσμο. Δεν ήταν όλοι ΑΕΚτζήδες. Ήταν απ’ όλες τις ομάδες. Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που λένε πως πήγαιναν στο γήπεδο ανεξαρτήτως ομάδας, επειδή ήθελαν να δουν ωραίο θέαμα.

Η ΑΕΚ έπαιζε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο απ’ τις υπόλοιπες ομάδες, το οποίο άρεσε στον κόσμο. Θεωρώ πως το έκανε κι ο Ολυμπιακός απ’ το 1997 έως το 2000. Όμως, αλλάζει ο βαθμός δυσκολίας των πρωταθλημάτων με το πέρασμα των ετών".

Δεν είναι από εκείνους που βάζει σε διαφορετικά ράφια τις συγκινήσεις που έζησε στην "κιτρινόμαυρη" τριετία της καριέρας του. Εξάλλου ήταν η πρώτη του εμπειρία σε μια ομάδα μεγάλου βεληνεκούς, όπου κάθε στιγμή δεν έμοιαζε με την άλλη.

"Για εμένα κάθε λεπτό, κάθε αγώνας ήταν ξεχωριστός. Ζούσα, πλέον, εκ των έσω μία μεγάλη ομάδα. Και στη Βέροια ήταν όμορφα. Αλλά η Βέροια ήταν... Βέροια. Εδώ ζούσες διαφορετικά πράγματα κι υπήρχε και περισσότερος κόσμος. Όλες οι στιγμές ήταν όμορφες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα πρωτάθλημα ή μία επιτυχία. Προσπαθούσα να απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Γιατί, τελικά, τι είναι το ποδόσφαιρο; Μία απόλαυση. Για εμένα, είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου".

Η αποχώρηση του συνέπεσε με την απαρχή μιας δύσκολης εποχής που ξεκίνησε στην ΑΕΚ και ολοκληρώθηκε με το εφιαλτικό σενάριο του υποβιβασμού της ομάδας το 2013. Όλη αυτή περιπέτεια είχε αρνητικό αντίκτυπο στα όσα πρέσβευε ο "Δικέφαλος";

"Είναι φυσικό επόμενο να έχει αλλάξει το DNA της ΑΕΚ. Τότε, προσπάθησε να χτιστεί μία... Αυτοκρατορία, όπως εν τέλει έχτισε ο Ολυμπιακός στη συνέχεια. Κατακτάς τρία σερί πρωταθλήματα και στη συνέχεια πέφτεις στην ανυποληψία, την αφάνεια και φτάνεις μέχρι τη Γ’ Εθνική.

Ακόμα και τους πιο φανατικούς ΑΕΚτζήδες να ρωτήσεις, δεν έχουν την πυγμή ή τη δύναμη να επιβληθούν στους Ολυμπιακούς ή τους Παναθηναϊκούς, επειδή έχουν περάσει κάποια δύσκολα χρόνια, με αποκορύφωμα τη Γ’ Εθνική. Δεν είναι ωραίο πράγμα.

Γι’ αυτό το λόγο είναι δύσκολο, μέσα απ’ τις νέες γενιές, να αποκτήσεις οπαδούς. Είσαι συνέχεια ‘υπό’. Πρέπει να κάνει τρομερή προσπάθεια για να ανακτήσει το όνομα που είχε τη δεκαετία του ‘90. Ξέρετε, τα νέα παιδιά βλέπουν την ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα. Πηγαίνουν στο σχολείο, τους κοροϊδεύουν. Σου λένε: ‘Τι θα γίνει; Κάθε Δευτέρα θα με κοροϊδεύουν;’.

Εγώ το βίωσα μέσω του πατέρα μου. Όλη η οικογένεια ήταν άρρωστη με τον Ολυμπιακό. Απ’ την άλλη πλευρά, ο πατέρας μου ήταν άρρωστος με τον Γιούτσο. Όταν έφυγε ο Γιούτσος απ’ τον Ολυμπιακό και πήγε στον Εθνικό, άρχισε να ακολουθεί τον Εθνικό. Κι εγώ, θέλοντας και μη, έβλεπα τον Εθνικό σε ηλικία 10 ετών. Κάθε Δευτέρα υπήρχε μία... περίεργη κατάσταση στο σχολείο. Τόσο η ΑΕΚ όσο κι ο Παναθηναϊκός δεν δημιουργούν νέους οπαδούς. Είναι δύσκολο".

Καλός χρυσός ο Παναγούλιας. Αλλά δεν ήταν προπονητής, έκανε τρελά πράγματα. Στην Αμερική ήταν μπάχαλο

Το Μουντιάλ στις ΗΠΑ το 1994, με τη συμμετοχή της εθνικής μας για πρώτη φορά σε τελική φάση της διοργάνωσης, εξελίχθηκε σε μια αμαρτωλή υπόθεση. Πολλές είναι οι ιστορίες που συνοδεύουν τις ημέρες παρουσίας της γαλανόλευκης αποστολής στο Λονγκ Άιλαντ, σε σημείο που να πιστεύεις ότι ακροβατείς ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Τι λέει όμως ένας άνθρωπος που τα έζησε από πρώτο χέρι;

"Τι συνέβη... Εντάξει τώρα μιλάμε και για έναν άνθρωπο που έχει φύγει από τη ζωή. Καλός χρυσός ήταν. Αλλά δεν ήταν προπονητής. Ήταν κάτι άλλο. Θα μπορούσε να ήταν υπεύθυνος μάρκετινγκ, να έχει το μάνατζμεντ, να οργανώνει κάποια πράγματα, αλλά όχι προπονητής ποδοσφαίρου. Δηλαδή υπήρχε ένα αξιόλογο υλικό 24 παικτών, αν πραγματικά ήξερε να το χρησιμοποιήσει και να μην κάνει θελήματα... Να παίξει και ο 35χρονος, να παίξει και ο Μητρόπουλος που τελειώνει την καριέρα του.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει σε ένα ματς, το τρίτο ας πούμε αν είχαμε μείνει εκτός. Τιμής ένεκεν να γίνει, είναι αυτονόητο. Αλλά στα πρώτα δύο παιχνίδια - εντάξει με την Αργεντινή μη λέμε και μ@λ@κίες τώρα, δεν μπορούσες να τους αντιμετωπίσεις με Μαραντόνα και όλους αυτούς- αλλά τη Βουλγαρία; Υπήρχαν παιδιά, τότε είχα μια εκπληκτική σεζόν και ήμουν πρώτος σκόρερ, από μόνο του πήγαινε το πράγμα.

Και είχα παίξει στο τελευταίο παιχνίδι τιμής ένεκεν λες και ήμουν εγώ ο 40άρης. Κατάλαβες τι έγινε; Θα μπορούσε να το φτιάξει διαφορετικά ή θα μπορούσε να οργανώσει όλη αυτή την προσπάθεια που πήγαμε εκεί όχι μόνο σε ένα πανηγύρι με άλλα οφέλη... Μέναμε μιάμιση ώρα έξω από τη Νέα Υόρκη, στο Λονγκ Άιλαντ. Με την κίνηση να μπεις μέσα, να πας ας πούμε στο ζαχαροπλαστείο Λευκός Πύργος ή στην Αστόρια και να είναι 2.000 κόσμος να σε τραβάνε και να είσαι όρθιος 8 ώρες, να ξαναγυρίζεις και την άλλη μέρα να λες 'δεν έχει προπόνηση'...

Χάναμε την προπόνηση και είχαμε και καταπόνηση του σώματος. Και λέω, τελικά τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ ρε φίλε; Αυτό ήταν πανηγύρι. Πραγματικά πανηγύρι. Όταν άρχισαν οι πιο μεγάλοι να γκρινιάζουν, ήρθε σε ρήξη ο ένας με τον άλλον, έλεγαν 'μας πας εκεί γιατί παίρνεις λεφτά'. Μαθαίναμε ότι ο κάθε ένας που ήθελε να παρευρεθεί στην αίθουσα πλήρωνε 2.000 δολάρια... Εμείς δεν ξέραμε, το κάναμε για να δούμε τους ομογενείς. Σε θαυμάζουν, οκ, λέγαμε να πάμε, να ταλαιπωρηθούμε.

Δεν ξέραμε ότι ο άλλος πληρώνει κι εσύ παίρνεις ποσοστά... Έγιναν τρελά πράγματα. Κι επίσης μεγάλη η ταλαιπωρία. Δεν ήταν προετοιμασία αυτή ομάδας για Παγκόσμιο Κύπελλο. Για καλοκαίρι να γελάσεις, εντάξει ναι, αλλά όχι για Παγκόσμιο Κύπελλο. Ό,τι να'ναι. Όταν σου λέω ό,τι να'ναι... Όποτε ήθελαν να κάνουμε προπόνηση, όποτε ήθελαν εκείνο, το άλλο. Μπάχαλο πραγματικά, μπάχαλο. Λέγαμε πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία να φύγουμε να πάμε σπίτια μας.

Η συμμετοχή σε Μουντιάλ είναι ό,τι ανώτερο για έναν ποδοσφαιριστή. Σε βλέπουν από την Αλάσκα μέχρι το τελευταίο χωριό της Ινδίας και της Κίνας. Ε, μας το έβγαλαν απ' τη μύτη. Δεν το χαρήκαμε. Όχι μόνο ξινό, από όπου και να το πιάσεις... Μετά μας χρέωσαν κιόλας. Οι κοπρίτες οι ποδοσφαιριστές χάσατε και τα τρία ματς. Κάτσε ρε φίλε, τι χάσαμε; Δεν βλέπεις τι γινόταν εδώ; Ο άνθρωπος έκανε τρελά πράγματα".

Στη φάση με τον Σμάιχελ δεν πιστεύω ότι μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, απέκρουσε με κίνηση χάντμπολ

Στις 11 Οκτωβρίου του 1997 στο ΟΑΚΑ έγινε ένα από συγκλονιστικότερα παιχνίδια στην ιστορία της Εθνικής. Μπροστά σε 70.000 θεατές η Ελλάδα έψαχνε τη νίκη απέναντι στη Δανία που θα της επέτρεπε να πάρει μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας. Δοκάρι και ανεπανάληπτες χαμένες ευκαιρίες για την Εθνική μας συνθέτουν το παζλ του αγώνα φτάνοντας στο 88ο λεπτό. Ο Αλεξανδρής μπαίνει σφήνα στο κέντρο άμυνας των Δανών, μένει όρθιος και με το δεξί είναι έτοιμος να στείλει την Ελλάδα στο Μουντιάλ του 1998. Μια χώρα έτοιμη να ξεσπάσει σε πανηγυρισμούς, μέχρι που ο γίγαντας ονόματι "Σμάιχελ" με μια ενστικτώδη κίνηση μας κλέβει το όνειρο...

"Ήταν κάτι φυσιολογικό. Δεν έκανα κάτι που να αισθάνομαι άσχημα. Δεν υπήρχε κάποιος να πασάρω για παράδειγμα και να το σιγουρέψουμε για να πεις ότι ήθελα να πάρω τη δόξα και το έκανα μόνος μου. Έκανα την ιδανική ενέργεια και ο άνθρωπος απέκρουσε με κίνηση χάντμπολ. Η μπάλα ίσα που βρήκε στο γόνατο του, όχι πάνω για να πεις ότι δεν σημάδεψα σωστά.

Αν το ξαναδείς σε βίντεο, κάνει μια απόκρουση την οποία την χειροκροτάς. Τι να κάνουμε; Την άλλη μέρα είδα να γράφονται διάφορα... Κυρίως από αντιπάλους. Αλλά δεν αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό. Με το πέναλτι κόντρα στον Παναθηναϊκό ας πούμε, με τρώει ακόμη μέσα μου ότι μπορούσα να το κάνω καλύτερα. Ήταν κακό χτύπημα και ειδικά απέναντι σε ένα τεράστιο κορμί όπως του Βάντσικ.

Αλλά στη φάση με τον Σμάιχελ δεν πιστεύω ότι μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο. Κάτι που δεν έκανα. Σούταρα γωνία, δυνατά, ούτε καν επάνω του που λένε άλλοι. Άπλωσε το πόδι του σε μια κίνηση χάντμπολ και το έσωσε. Σε εκείνο το ματς Ουζουνίδης και Καλιτζάκης έχουν χάσει δύο ευκαιρίες από το μισό μέτρο. Δεν ασχολήθηκε κανείς με αυτό... Κατάλαβες γιατί λέω ότι τότε ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα; Έβαζαν ανθρώπους στον στόχο, λέγανε "εσύ". Μα ο άλλος από το μισό μέτρο την έστειλε δοκάρι κι έξω. Εγώ τι; Βγήκα από πίσω, κοντρόλαρα, σούταρα... Καλό θα ήταν να πάμε πάλι σε Μουντιάλ, σίγουρα, δεν το συζητάμε.

Αλλά δεν αισθάνομαι κάτι άσχημο γι' αυτό. Είναι μια φάση από τις εκατοντάδες που γίνονται. Στο προηγούμενο ματς από αυτό, που μας είχαν ξεγραμμένους και δεν πίστευαν καν ότι θα διεκδικήσουμε πρόκριση στο τέλος, παίζαμε στη Σλοβενία. Ήμουν εκτός αποστολής, χτυπάει κάποιος, με παίρνουν και πάω και βάζω το γκολ της νίκης. Με χρησιμοποίησε βασικό ο Πολυχρονίου και πέτυχα εκείνο το γκολ, διαφορετικά δεν θα είχαμε φτάσει καν στη διαδικασία να παλέψουμε για την πρόκριση στο ματς με τη Δανία".

Ο Κόκκαλης μου ζήτησε να μείνω συγκεντρωμένος στην ΑΕΚ που κυνηγούσε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται εν μέσω των "πέτρινων χρόνων", μάχεται απέναντι σε αντιπάλους ψάχνοντας να βρει τον εαυτό του, η κατάσταση δεν είναι ιδανική, όμως ο Αλεξανδρής αποφασίζει να δέσει στο Λιμάνι. Η διαφορετική προσέγγιση του Σωκράτη Κόκκαλη είναι αυτή που κάνει την διαφορά στον ψυχισμό του Αλέξη και τον ντύνει στα ερυθρόλευκα.

"Δεν ήταν οικονομικό το ζήτημα. Πρώτον, είχε να κάνει με τη συμπεριφορά της διοίκησης της ΑΕΚ προς το πρόσωπό μου. Ο τρόπος προσέγγισης ήταν πολύ υποτιμητικός βάσει όσων είχα προσφέρει στην ομάδα. Απ’ τον κόσμο της ΑΕΚ δεν είχα κάποιο παράπονο, αλλά απ’ τους διοικούντες την ομάδα είχα θέμα.

Δεύτερον, όταν μίλησα για πρώτη φορά με τον Σωκράτη Κόκκαλη, με έκανε να πιστέψω πως δεν ήμουν απλά μία μεταγραφή εκατομμυρίων. Μου είχε πει χαρακτηριστικά: ‘Πιστεύω πως μ’ εσένα θα χτίσουμε σωστά την ομάδα, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και μέσω του χαρακτήρα σου’. Αυτός ήταν ο λόγος.

Δεν αφορούσε το οικονομικό σκέλος της συμφωνίας. Αυτή ήταν μία δικαιολογία προκειμένου ο κόσμος να σε χαρακτηρίζει και να σε δείχνει με το δάκτυλο. Η οικογένεια κι οι πιο στενοί φίλοι μου, γνώριζαν τον πραγματικό λόγο".

Στην ιστορία της ποδοσφαιρικής μεταστέγασης από το "Νίκος Γκούμας" στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", υπάρχει μια πολύ σημαντική πτυχή. Ο Αλέξης είχε συμφωνήσει, υπογραφή σε χαρτί όμως δεν είχε βάλει. Δεν ανησυχούσε ωστόσο, καθώς πείστηκε για τον Σωκράτη Κόκκαλη όταν αυτός του ζήτησε να τα δώσει όλα με την ΑΕΚ μέχρι το τέλος εκείνης της σεζόν!

"Επειδή ο κόσμος δεν γνωρίζει, πρέπει να πω πως δεν είχαμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο. Ανά πάσα στιγμή μπορούσα να αθετήσω τη συμφωνία. Όμως, υπήρξε μία ατάκα του Κόκκαλη, μέσω της οποίας κατάλαβα πως μπορώ να συνεργαστώ μαζί του.

Μου είχε πει, μετά το τέλος της συνάντησής μας: ‘Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να παραμείνεις συγκεντρωμένος στην ομάδα σου γιατί κυνηγάει το πρωτάθλημα και το Κύπελλο’. Έτσι κι έγινε. Στον περιβόητο τελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό (σ.σ. 3-3), πέτυχα δύο γκολ. Μία εβδομάδα αργότερα πήγαμε στην Καλαμαριά και με νίκη παίρναμε και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Πάλι σημείωσα δύο γκολ. Δεν τα παράτησα.

Ο τρόπος που με αντιμετώπισε ο Κόκκαλης με έκανε να καταλάβω πως θέλει πραγματικά να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσε να με εκμεταλλευτεί. Να μου πει: ‘Εγώ θα σε πληρώνω από εδώ και πέρα, οπότε μην αγωνιστείς’. Αντίθετα, με παρακίνησε να παίξω ακόμα καλύτερα. Τα τελευταία παιχνίδια με την ΑΕΚ τα απόλαυσα πραγματικά".

Άλλη ομάδα δεν τον είχε πλησιάσει το 1994. Εκτός από την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, ο τρίτος της παρέας Παναθηναϊκός, που θα μπορούσε να τον αποκτήσει τότε, ήταν εκτός επιλογών του Αλεξανδρή πολύ πριν και μετά από συνάντηση με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη.

"Δεν με προσέγγισε κάποιος άλλος τότε. Τον Παναθηναϊκό τον είχα απορρίψει τη σεζόν που πήγα στην ΑΕΚ. Πριν πάω στην ΑΕΚ, είχαμε μιλήσει με τον κ. Βαρδινογιάννη. Ο πρόεδρος της Βέροιας συνεργαζόταν μαζί του σε επιχειρηματικό επίπεδο στη Ρουμανία και γι’ αυτό το λόγο ήθελε να με πουλήσει στον Παναθηναϊκό.

Όμως, δεν μου άρεσε ο τρόπος προσέγγισης του κ. Βαρδινογιάννη. Ήταν πολύ ωμός και δεν σου έδινε να καταλάβεις ότι πιστεύει σε εσένα. Απλά, ήθελε να σε πάρει στην ομάδα του προκειμένου να μην σε έχει κάποιος άλλος.

Η σκέψη του ήταν: ‘θα αποδυναμώσω την ΑΕΚ, δεν θα σε πάρει κι ο Ολυμπιακός και εγώ μπορεί να σε βάλω και πάνω στο... τζάκι. Δεν με ενδιαφέρει τι θέση θα έχεις στην ομάδα’. Γι’ αυτό και του το ξέκοψα. Οπότε, δεν υπήρχαν άλλες επιλογές".

Η προσωπική επαφή με τον εκάστοτε πρόεδρο ήταν πάντα οδηγός στις αποφάσεις του. Σήμερα θα συμβούλευε διαφορετικά ένα νέο παιδί, για τον ίδιο είναι αργά να αλλάξει δρόμο...

"Έτσι είμαι ως άνθρωπος. Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να με εκμεταλλευτεί στο οικονομικό κομμάτι, αφού βάζω πιο ψηλά τη διαπροσωπική σχέση. Για παράδειγμα, στον Ολυμπιακό μπορεί να έπαιρνα πολύ λιγότερα χρήματα σε σχέση με άλλους παίκτες.

Δεν με ενδιέφερε γιατί ήταν η οικογένειά μου. Βρισκόμουν στην ομάδα που αγαπούσα από μικρό παιδί και χτίζαμε, κάθε χρόνο, κάτι καλό. Λειτουργούσα περισσότερο συναισθηματικά απ’ ό,τι επαγγελματικά.

Πλέον, αν με ρωτούσε ένα νέο παιδί, θα του έλεγα: ‘Μην λειτουργείς έτσι γιατί θα στεναχωρηθείς και θα ακούσεις πράγματα που δεν σου αξίζουν’. Όμως, ως Αλέξης, συνεχίζω να ακολουθώ αυτό τον δρόμο. Στους άλλους δίνω τη σωστή συμβουλή, σε εμένα όχι (σ.σ. γέλια)".

Στον Ολυμπιακό είχαμε ποδοσφαιριστές με αρχ...α

Ο Αλεξανδρής ήταν από εκείνους που πρωταγωνίστησε στην τρελή κούρσα του Ολυμπιακού με κατάληξη την κατάκτηση επτά σερί πρωταθλημάτων. Μοιραία έκατσε μπροστά στην ανακριτική λάμπα μέχρι να αποκαλύψει τα μυστικά εκείνης της ομάδας. Δεν ήταν και δύσκολο να του αποσπάσουμε τις πληροφορίες είναι η αλήθεια. Κάποιες τις περιμέναμε, άλλες μας αιφνιδίασαν...

"Ήταν ομάδα μ’ όλη τη σημασία της λέξης. Ποτέ δεν έβαλε κάποιος το ‘εγώ’ του πάνω απ’ την ομάδα. Κι όσοι το προσπάθησαν δεν είχαν καλό τέλος. Άλλωστε, δεν τους αφήναμε κι οι υπόλοιποι. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι πως αυτό το εισέπραττε ο κόσμος.

Οι φίλαθλοι είχαν ινδάλματα τότε. Κάτι που δεν ισχύει πλέον. Θα πάει κάποιος να πάρει τη φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά δεν θα δεθεί με τα ονόματα.

Στην εποχή μας, ήμασταν περισσότεροι Έλληνες κι ο φίλαθλος αισθανόταν διαφορετικά με εμάς σε σχέση με κάποιον ξένο ποδοσφαιριστή. Βέβαια, ήταν και σπουδαίοι ξένοι παίκτες, όπως ο Ζιοβάνι. Όμως, το σημαντικότερο είναι πως είχαμε παντρέψει την τρέλα με το μεγαλείο του Ολυμπιακού κι αυτό μεταδιδόταν και στους νέους παίκτες της ομάδας. Δεν ήμασταν light.

Είχαμε ποδοσφαιριστές με @ρχιδι@. Γνώριζαν πως να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Έρχονταν 3.000 φίλαθλοι στου Ρέντη και δεν κρυβόμασταν. Μας έσπαγαν τα αυτοκίνητα μπροστά στα μάτια μας και δεν τους βρίζαμε. Λέγαμε: ‘την επόμενη Κυριακή θα έρθεις, θα σου ανοίξω το παράθυρο και θα με χειροκροτάς’. Πλέον, έχει χαθεί η επαφή του κόσμου με τους παίκτες".

Ο Ζάχοβιτς ήταν αλλού, ο Ζιοβάνι ήταν... κορίτσι

Στην δεκαετία που πέρασε στου Ρέντη, ο ήρωας της ιστορίας είδε πολλά. Πάρα πολλά. Οι αναμνήσεις του χιλιάδες, είτε αφορούν γεγονότα, είτε ξεχωριστά πρόσωπα όπως ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς και τα ψυχολογικά της γυναίκας του εξαιτίας του... σκύλου.

"Δεν ήταν κακό παιδί ο Ζλάτκο. Απλά, ήταν λίγο... ιδιαίτερο (σ.σ. γέλια). Θυμάμαι πως, απ’ την πρώτη ημέρα που πήγα στον Ολυμπιακό, είχα ως ρόλο να ενσωματώνω τους νέους παίκτες στο σύνολο. Ο Λούβαρης μου έλεγε πως: ‘εσύ έχεις τρόπο να τους βάλεις στο κλίμα της ομάδας’.

Γι’ αυτό το λόγο, ήρθα λίγο πιο κοντά με τον Ζλάτκο. Φαινόταν πως ήταν λίγο... αλλού. Θυμάμαι, παίζαμε ένα σημαντικό παιχνίδι και μου έλεγε: ‘θα φύγω, θα πάω στη Σλοβενία γιατί η γυναίκα μου έχει ψυχολογικό πρόβλημα λόγω του... σκύλου’.

Τον κοιτούσα και του έλεγα: ‘Τι λες τώρα; Εδώ καίγεται ο τόπος και πας στη Σλοβενία για ένα σκύλο;’. Θεωρούσε πως όλοι έπρεπε να ασχολούνται μαζί του. Του είχα πει: ‘θα ασχοληθούν μαζί σου γιατί θα προσφέρεις αγωνιστικά. Βάλε γκολ, δείξε την ποιότητά σου, κι όχι μόνο θα ασχοληθούν, αλλά θα σε λατρέψουν κιόλας.

Μην είσαι με ψηλά τη μύτη’. Γι’ αυτό το λόγο δεν κατάφερε να δεθεί με την ομάδα, όπως ο Ζιοβάνι ή τα υπόλοιπα παιδιά. Έπαιρνε ένα δισ. δραχμές κι όταν τον χρειαζόμασταν πήγαινε στη Σλοβενία για το σκυλί! Ήταν λίγο τρελό".

"Ο Ζιοβάνι ήταν... κορίτσι. Κουβαλούσε, ως Βραζιλιάνος, το ανέμελο. Δηλαδή έλεγε: ‘Εντάξει μωρέ, παίζουμε με τον Παναθηναϊκό την Κυριακή. Και τι έγινε;’. Αλλά, εν αντιθέσει με τον Ζάχοβιτς, μπήκε γρήγορα στο κλίμα. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Πλέον, δεν αποκλείεται πολλοί ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού να μην γνωρίζουν τι σημαίνει να πας στη Λεωφόρο, στην Τούμπα για να παίξεις ένα ντέρμπι. Το βλέπουν καθαρά επαγγελματικά. Δυστυχώς, η κουλτούρα μας δεν είναι... ευρωπαϊκή.

Να πούμε: ‘ΟΚ, χάσαμε, συνεχίζουμε’. Εμείς είχαμε το καλό ότι τους ενσωματώναμε άμεσα στην ομάδα. Σε ό,τι αφορά στον Ζιοβάνι, ήταν πολύ καλός ως χαρακτήρας και πάντα χαμογελαστός. Για εμένα, άνθρωπος που χαμογελάει δεν μπορεί να είναι άσχημος στην ψυχή του. Ως ποδοσφαιριστή, τον θαύμαζες πραγματικά. Ήταν μία πηγή έμπνευσης.

Μπορεί κάποιες φορές να λειτουργούσε εις βάρος της ομάδας, να έκανε κάτι... κουλό και να τρέχαμε. Θυμάμαι τον Καραταΐδη και τον Ανατολάκη να του λένε πολλές φορές ‘τι κάνεις;’. Όμως, εγώ τους απαντούσα ‘αφήστε τον να τα κάνει’.

Ήρθε ο άλλος, πλήρωσε 30 ευρώ για να δει τα κλασικά; Χρειάζεται λίγο φαντασία. Θεωρώ πως αυτό απολάμβανε ο κόσμος απ’ όλους μας εκείνη την εποχή. Για παράδειγμα, κι εγώ αρκετές φορές θα μπορούσα να σταματήσω την μπάλα και να την στείλω στα δίχτυα. Όμως, έλεγα ‘όχι, θα κάνω ψαλιδάκι, θα μπει γκολ και θα... πέσουν 10 καθίσματα απ’ την έκπληξη!’.

Εκείνο το βράδυ της 3ης Μαρτίου του 1999 έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη των οπαδών του Ολυμπιακού. Τραγουδιέται μέχρι σήμερα το κόκκινο πανό που άφησαν οι χιλιάδες φίλοι των Πειραιωτών, εκεί ψηλά στο Ντέλε Άλπι. Η Γιουβέντους προηγείται με σκορ 2-0, όταν στο 90ο λεπτό ο Αλεξανδρής κερδίζει το πέναλτι και ο Νινιάδης παίρνει την μπάλα για να τη στήσει απέναντι στον Περούτσι...

"Ήμασταν σίγουροι ο ένας για τον άλλον. Είχαμε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας. Ο Ανδρέας είχε μπει λίγο νωρίτερα, ήταν ξεκούραστος, είχε καθαρό μυαλό, γνωρίζαμε την αξία του και δεν είχαμε άγχος κατά την εκτέλεση του πέναλτι".

'Ηταν μία άσχημη βραδιά του Μπάγεβιτς κι όχι του Ελέ. Δεν μπορούσε να μας εμπνεύσει, είδα στα μάτια του ένα φόβο

"Νομίζω πως ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία του Ολυμπιακού να φτάσει ψηλά στην Ευρώπη. Αν περνούσαμε τη Γιουβέντους πιστεύω πως θα πηγαίναμε μέχρι τον τελικό. Δεν μου αρέσει να ρίχνω ευθύνες σε άλλους. Όμως, θεωρώ πως εκείνη ήταν μία άσχημη βραδιά του Μπάγεβιτς κι όχι του Ελευθερόπουλου. Όποιος ξαναδεί το δεύτερο ημίχρονο, θα συνειδητοποιήσει πως η Γιουβέντους ήταν παραδομένη.

Σαν να μας έλεγε: 'Βάλτε τρία γκολ'. Δεν αγωνιζόμουν ούτε εγώ, ούτε ο Ίβιτς, ούτε ο Νινιάδης. Στο δημιουργικό κομμάτι είχε μείνει μόνο ο Καραπιάλης με τον Γκόγκιτς. Και ξαφνικά γύρω στο 75’ βγάζει τον Καραπιάλη, ο οποίος ήταν ο μόνος που μπορούσε να δώσει μία καλή πάσα, για να βάλει τον Αμπονσά αμυντικό χαφ!

Σ’ εκείνο το σημείο η Γιουβέντους καταλαβαίνει πως δεν θα χτυπήσουμε τον αγώνα και βγαίνουν όλοι μπροστά. Εγώ κι ο Λουτσιάνο μπήκαμε στον αγωνιστικό χώρο στο 88’, αφού είχαμε δεχθεί το γκολ. Ήταν αδύνατον μέσα σε 3-4 λεπτά να γυρίσουμε το ματς. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως ήταν καθαρά μία άσχημη βραδιά του Μπάγεβιτς. Θυμάμαι, τον κοιτούσα απ’ τον πάγκο και περίμενα να μου πει: ‘Μπες, είναι για 3-0 αυτοί’.

Αντίθετα, έδειχνε... παγωμένος. Βέβαια, ήταν και μία ιδιαίτερη βραδιά με κρύο, χιονόνερο κι αέρα. Παρ’ όλα αυτά, ήταν φανερό πως δεν μπορούσε να μας εμπνεύσει. Είδα στα μάτια του ένα φόβο. Και το πληρώσαμε. Ήταν μεγάλη ευκαιρία ρε γαμώτο να κάναμε κάτι παραπάνω. Δεν ήξερε κανείς μέχρι πού μπορούσαμε να φτάσουμε. Σ’ έναν ημιτελικό όλα γίνονται.

Ειδικά απ’ την στιγμή που θα βρίσκαμε μπροστά μας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα ήταν καλό για όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο μία πρόκριση στην ημιτελική φάση του Champions League. Μην ξεχνάμε πως είχε προηγηθεί κι η πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε απ’ τον Άγιαξ. Δεν ήταν και μικρό πράγμα δύο ομάδες απ’ την Ελλάδα να φτάνουν μέχρι την ημιτελική φάση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Δεν το ζεις κάθε μέρα".

Αν κλείσω τα μάτια, ακούω το "γκολ" απ’ τους φιλάθλους

Νωρίτερα εκείνη τη σεζόν, ήταν ο Άγιαξ του πελώριου Φαν ντερ Σαρ που είχε επισκεφθεί το ΟΑΚΑ στις 21 Οκτωβρίου του 1998. Ο Ολλανδός γκολκίπερ έμοιαζε αξεπέραστο εμπόδιο στις αγωνιώδεις προσπάθειες των "ερυθρολεύκων" να στείλουν την μπάλα στο πλεκτό. Μέχρι που ο Αλεξανδρής έβγαλε από τη φαρέτρα του ένα φαρμακερό βέλος, καταφέρνοντας ένα "θανάσιμο" χτύπημα στην καρδιά της άμυνας του Άγιαξ.

"Στο συγκεκριμένο γκολ δεν είχα χρόνο για να σκεφτώ κάποια κίνηση. Ήταν το ένστικτο του σκόρερ. Ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις. Δεν διδάσκεται. Ίσως ήταν κι ο μοναδικός τρόπος εκείνο το βράδυ για να νικηθεί ο Φαν ντερ Σαρ. Θυμάμαι, είχαμε χάσει τρομερές ευκαιρίες. Δεν μπορούσες να του βάλεις εύκολα γκολ. Γι’ αυτό το λόγο, σ’ εκείνη τη φάση κάνω την τέλεια εκτέλεση.

Για εμένα προσωπικά ήταν ξεχωριστή βραδιά, αφού είχα γενέθλια κι έβαλα γκολ σ’ έναν αγώνα Champions League. Ακόμα και τώρα, αν κλείσω τα μάτια, ακούω το "γκολ" απ’ τους φιλάθλους. Πρέπει να είχε 100.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Κάθονταν τρεις και τέσσερις άνθρωποι σε μία θέση! Δεν το έχω ξαναδεί έτσι το Ολυμπιακό Στάδιο.

Την ώρα που κατέληξε η μπάλα στα δίχτυα κι ακούστηκε η βουή του κόσμου μού σηκώθηκε η τρίχα. Μπορεί να μην ήταν το πιο σημαντικό ή το πιο όμορφο γκολ, αλλά δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Και να ήθελα να το ξεχάσω μού το θυμίζουν διαρκώς (σ.σ. γέλια). Όλοι οι φίλαθλοι, ακόμα κι αν δεν είναι Ολυμπιακοί, θυμούνται το συγκεκριμένο γκολ. Ήταν μαγική βραδιά".

Δεν ήθελα να χτυπήσω το πέναλτι,  όμως, όταν το κέρδισα οι υπόλοιποι κοίταζαν... αλλού

Μια πορεία όπως αυτή του Αλέξη δεν μπορεί να είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Έχει και λακκούβες που κινδυνεύεις να σκοντάψεις. Αρκεί να έχεις τη δύναμη να σηκωθείς και να συνεχίσεις την προσπάθεια να φτάσεις στον στόχο σου. Αυτό ακριβώς συνέβη στον Αλεξανδρή από το χαμένο πέναλτι στο 90ό λεπτό για τον προημιτελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό το 1995, μέχρι το γκολ του στο 1-4 της Λεωφόρου.

"Όταν κάνεις αυτή τη δουλειά γνωρίζεις πως θα υπάρξουν κι άσχημες στιγμές. Δεν είναι όλα ρόδινα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις και τέτοιες καταστάσεις. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν ήθελα να χτυπήσω το πέναλτι. Δεν ήταν προτεραιότητα για εμένα να χτυπήσω αυτό το πέναλτι.

Παρά το γεγονός πως είχα βάλει γκολ στο συγκεκριμένο αγώνα και ήμουν σε καλή κατάσταση. Υπήρχαν άλλοι εκτελεστές στην ομάδα, πριν από εμένα. Όμως, όταν κέρδισα το πέναλτι οι υπόλοιποι κοίταζαν... αλλού.

Ακόμα κι ο Ίβιτς που είχε την προσωπικότητα για να χτυπήσει ένα τέτοιο κρίσιμο πέναλτι, με κοίταξε σαν να μου έλεγε: 'Δεν γαμ..σαι, κάνε ό,τι θες. Εγώ δεν το αναλαμβάνω'. Και τελικά το χτύπησα εγώ, παρότι δεν ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά για να πάρω την ευθύνη. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι μία ευθύνη και πρέπει εκείνη την ώρα να πιστεύεις πως μπορείς να το κάνεις. Εγώ, εκείνη την στιγμή, ήμουν σε μία περίεργη φάση. Είχε προηγηθεί ένα... μπάχαλο με το πέναλτι που έδωσε ο Νικάκης στον Παναθηναϊκό.

Το μόνο που με πλήγωσε ήταν πως είδα πολλούς στεναχωρημένους ανθρώπους. Είχε τελειώσει το παιχνίδι και για περίπου 10 λεπτά δεν έφευγε κανείς απ’ το Καραϊσκάκη. Ήταν όλοι αποσβολωμένοι. Αυτό με στεναχώρησε κι όχι ότι έχασα την ευκαιρία να γίνω ήρωας.

Γι’ αυτό και είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να δουλέψει ακόμα πιο σκληρά προκειμένου κάποια στιγμή να τους επιστρέψω αυτό που τους στέρησα. Θεωρώ πως το γκολ στη Λεωφόρο λίγα χρόνια αργότερα ήταν μία εξιλέωση για εμένα. Θυμάμαι, μετά το παιχνίδι, μου είπαν αρκετοί φίλαθλοι: ‘Από σήμερα σταματάμε να ασχολούμαστε με το χαμένο πέναλτι στον προημιτελικό. Μας προσέφερες τη χαρά που μας χρωστούσες".

Για τους φίλους του Ολυμπιακού εκείνο το 1-4 στην Λεωφόρο τον Μάρτιο του 2001 είναι το ντέρμπι απέναντι στον Παναθηναϊκό που θα μνημονεύεται από γενιά σε γενιά για πολλά χρόνια. Όσα είχαν προηγηθεί στο πρώτο ματς, οι καταστάσεις που αντιμετώπισαν φτάνοντας στο γήπεδο, οι κουβέντες που ακούστηκαν στα αποδυτήρια πριν τη σέντρα, είναι πράγματα που δεν θα ξεχάσει ο βετεράνος κυνηγός.

"Τότε, ήταν μία περίεργη κατάσταση. Περιμέναμε πώς και πώς τη ρεβάνς, καθώς ήταν διαφορετικά στο Ολυμπιακό Στάδιο και διαφορετικά στη Λεωφόρο. Επειδή έχουν ακουστεί πάρα πολλά για το αντίστοιχο παιχνίδι της Ριζούπολης θα πρέπει να πληροφορήσω ορισμένους πως η κατάσταση που αντιμετωπίσαμε εκείνο το βράδυ ήταν χειρότερη.

Δεν μπήκαμε απ’ το σημείο που μπαίνουν μέχρι και σήμερα. Αντίθετα, το πούλμαν μάς άφησε στη γωνία που βρίσκεται ο ‘Τάφος του Ινδού’ κι αναγκαστήκαμε να κάνουμε... πασαρέλα 110 μέτρα μέχρι να φτάσουμε στα αποδυτήρια. Το γήπεδο ήταν γεμάτο και μας πέταξαν ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

Η κατάσταση ήταν τρελή. Παρ’ όλα αυτά, όλο αυτό το σκηνικό μάς πείσμωσε. Είπαμε μεταξύ μας πως είναι η κατάλληλη στιγμή να τους αποκαθηλώσουμε. Ήταν μία ευκαιρία που δεν έπρεπε να μείνει στα λόγια. Αυτό ήταν το καλό της δικής μας γενιάς. Ό,τι λέγαμε στα αποδυτήρια το κάναμε πράξη μέσα στο γήπεδο. Ή τουλάχιστον το προσπαθούσαμε όσο δεν πάει. Σίγουρα, δεν τα παρατούσαμε.

Παρότι είχαμε κερδίσει άπειρες φορές τον Παναθηναϊκό τα προηγούμενα χρόνια, το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν ξεχωριστό, επειδή είχε προηγηθεί το 1-1 στο ΟΑΚΑ κι η κίνηση με τη φανέλα. Ήταν ένας πολύ ωραίος αγώνας. Κι ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλός, παρά το γεγονός πως είχε δεχθεί τέσσερα γκολ. Απλά εμείς το πιστεύαμε και το θέλαμε περισσότερο".

Ο Παναθηναϊκός μπήκε χεσμένος στον αγωνιστικό χώρο

Πολυσυζητημένο από κάθε άποψη, είναι το ντέρμπι με το "τριφύλλι" στην Ριζούπολη. Μόνο που ο Αλέξης δίνει μια διαφορετική -από τη συνηθισμένη- οπτική γωνία των πραγμάτων...

"Στο παιχνίδι της Ριζούπολης δεν έγινε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι γίνεται σε όλα τα υπόλοιπα γήπεδα. Απλά, επειδή τους πείραξε η ήττα, έψαξαν να βρουν ένα άλλοθι και μία δικαιολογία για την αποτυχία τους. Δηλαδή, σε ένα ντέρμπι δεν θα προπηλακιστείς; Δεν θα φας μπουκάλια ή κέρματα;

Έχουμε πάει με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα κι έχει πέσει δίπλα μου ένας λαιμός χωριάτικης βρύσης. Και λέω: ‘Αν με πετύχαινε θα με σκότωνε’. Έπεσε όπως το σπαθί του Braveheart! Δεν πρέπει να στεκόμαστε σ’ αυτά τα πράγματα. Ειδικά εκείνη τη δεκαετία ήταν πολύ άγριες οι καταστάσεις. Πηγαίναμε στο Γεντί Κουλέ για να παίξουμε με τον ΟΦΗ και μας έφτυναν σε κάθε πλάγιο. Δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνουμε;

Είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε δεν αναφερθήκαμε ποτέ σε ψυχολογική βία. Αυτά τα θεωρώ παιδιάστικα και για τις... τιτίκες. Εμάς μάς έφτιαχναν αυτές οι καταστάσεις. Μπορούσε να έχει 50.000 θεατές η Τούμπα; Ας είχε κι ας μας έριχναν τσιμέντα. Έρχονταν τα ξημερώματα έξω απ’ το ξενοδοχείο 2.000 άτομα και χτυπούσαν ταμπούρλα για να μην κοιμηθούμε. Ε και; Είναι χαζό να καταγγέλλουν βρισιές στη φυσούνα ή πέσιμο στο πούλμαν. Κανένας δεν χτύπησε στη Ριζούπολη.

Δεν μπορεί να βγει κάποιος και να πει: ‘Εμένα με χτύπησαν’. Με βρίζεις; Ε, βρίσε. Ο Παναθηναϊκός μπήκε χεσμένος στον αγωνιστικό χώρο. Έπαιζαν για παραπάνω από δύο αποτέλεσμα και εμείς μόνο για ένα και τα καταφέραμε. Αντίστοιχα τη σεζόν 2001/02 με την ΑΕΚ. Προηγήθηκε η ΑΕΚ, αλλά εμείς το γυρίσαμε. Το πιστεύαμε. Ας μην ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες. Το χορτάρι ήταν ψηλό, ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς... Μόνο για εμένα είναι βαρύς; Δεν είναι για τον άλλον;"

Για το πώς κυλούσαν τα 24ώρα πριν από αναμετρήσεις όπως της Ριζούπολης ή του ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ το 2002, ο Αλεξανδρής στέκεται στο δέσιμο των παικτών και το πόσο σημαντικό είναι να σε ντοπάρει ψυχολογικά ο συμπαίκτης σου, αποκαλύπτοντας πως του άρεσε να έχει έναν ρόλο εμψυχωτή.

"Είχαμε την τύχη να έχουμε αυτογνωσία σε πολύ υψηλό βαθμό. Για παράδειγμα, το 2002, όταν παίξαμε με την ΑΕΚ λέγαμε πριν το ματς: ‘Σκεφτείτε τι θα γίνει σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουμε’. Αρχίζαμε πρώτα να συζητάμε τι θα συμβεί σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος. Στη συνέχεια λέγαμε μεταξύ μας πως αν βγάλει ο καθένας την ατομική ποιότητά του θα κερδίσουμε τα πάντα. Το τρόπαιο, τη δόξα και τα χρήματα. Όλη την εβδομάδα ‘έφτιαχνε’ ο ένας τον άλλον.

Δεν περιμέναμε να έρθει η Κυριακή για να δούμε τι γίνεται. Υπήρχε ‘δέσιμο’ μεταξύ των παικτών. Το κλίμα στα αποδυτήρια ήταν παρεΐστικο. Αν βλέπαμε κάποιον περισσότερο αγχωμένο απ’ τους υπόλοιπους προσπαθούσαμε να του ανεβάσουμε την ψυχολογία. Για παράδειγμα, ο Καραταΐδης ήταν τρομερά αγχώδης, παρότι έβγαζε στο γήπεδο έναν σκληρό χαρακτήρα. Θυμάμαι, πολλές φορές, πριν από σημαντικά παιχνίδια, του έκανα μία συζήτηση, επειδή ήμουν πιο χαλαρός και... καλαμπουρτζής.

Γνώριζε πως θα του πω τρία συγκεκριμένα πράγματα και θα τα νιώσει. Πλέον, δεν υπάρχει η συγκεκριμένη στήριξη μεταξύ των παικτών. Μπορεί να μην ζω από μέσα την ομάδα, αλλά το καταλαβαίνω. Εμείς είμαστε... Ισλαμιστές, Μουτζαχεντίν με την ομάδα μας. Ο ξένος δεν το γνωρίζει αυτό. Γι’ αυτό πρέπει οι Έλληνες να βρουν τον τρόπο να του το μεταδώσουν. Λένε, για παράδειγμα, πως πλέον ο Ολυμπιακός κι η ΑΕΚ δεν έχουν το DNA. Πώς να το έχουν; Αφού όλο αυτό ξεκινά μέσα απ’ την ομάδα".

Το γκολ που πέτυχε σε εκείνο το 4-3 επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ το 2002, παραμένει σε περίοπτη θέση στις συνειδήσεις των οπαδών του Ολυμπιακού. Τέτοια τέρματα θεωρεί ότι εκτός από την ουσία του πράγματος, δίνουν ψυχολογία και την ίδια στιγμή "γονατίζουν" τον αντίπαλο.

"Το χρονικό σημείο που ισοφαρίσαμε σε 1-1 ήταν πολύ σημαντικό γιατί δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις αν πας στο ημίχρονο πίσω στο σκορ. Όμως, όταν πετυχαίνεις ένα τέτοιο γκολ σ’ ένα τόσο κρίσιμο σημείο είναι βέβαιο πως "γιγαντώνεσαι" μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Όταν πήγαμε στα αποδυτήρια είπαμε πως δεν χάνουμε αυτό το παιχνίδι.

Για παράδειγμα, στο δεύτερο προσωπικό γκολ μου, πίστευα πως ο Φερούζεμ με τον Χιώτη θα κάνουν το λάθος. Γι’ αυτό το λόγο κυνήγησα τη φάση και δικαιώθηκα. Αν δεν το πίστευα, δεν θα ακολουθούσα, αφού ήταν μία χαμένη μπαλιά. Έλεγα από μέσα μου: ‘Κοίτα, θα την κάνουν".

Μου φάνηκε μικρότητα από μέρος του Τζόλε

Εντύπωση είχε προκαλέσει το παράπονο του Αλεξανδρή μετά από τη νίκη με σκορ 5-1 εκτός έδρας επί της Ξάνθης, που είχε σημάνει και την κατάκτηση του 6ου σερί πρωταθλήματος. Μια ιστορία που δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν πολλοί, με μια κίνηση του Τζόρτζεβιτς που είχε ενοχλήσει τον τότε αρχηγό του Ολυμπιακού.

"Εκείνη τη σεζόν ήμουν ο πρώτος αρχηγός της ομάδας. Την προηγούμενη χρονιά, ήταν πρώτος αρχηγός ο Ηλίας Πουρσανίδης. Άσχετα αν εγώ φορούσα το περιβραχιόνιο στα περισσότερα παιχνίδια επειδή ο Ηλίας δεν έπαιρνε μεγάλο χρόνο συμμετοχής.

Όταν κάναμε τη φιέστα στο ΟΑΚΑ, από σεβασμό και μόνο προς το πρόσωπό του, τον κάλεσα και σηκώσαμε μαζί το τρόπαιο. Υπάρχει μία χαρακτηριστική φωτογραφία που κρατάω απ’ την μία πλευρά το παιδί μου κι απ’ την άλλη το τρόπαιο μαζί με τον Ηλία. Την επόμενη χρονιά η εκδήλωση έγινε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ήμασταν τρεις αρχηγοί. Εγώ, ο Τζόρτζεβιτς κι ο Καρεμπέ.

Στα τελευταία παιχνίδια του πρωταθλήματος είχα ζητήσει απ’ τη διοίκηση να μην αγωνιστώ επειδή επρόκειτο να μεταγραφώ σε ομάδα της Κίνας, με αποτέλεσμα το περιβραχιόνιο να καταλήξει στον Τζόλε.

Το μόνο που είχα ζητήσει ήταν στο τελευταίο παιχνίδι να αγωνιστώ απ’ την αρχή. Όμως, η επιθυμία μου δεν έγινε πραγματικότητα, αφού ο Προτάσοφ με έβαλε στα τελευταία πέντε λεπτά της αναμέτρησης.

Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα να βάλω το γκολ (σ.σ. κόντρα στην Ξάνθη) και να φύγω με ψηλά το κεφάλι.

Στην καθιερωμένη φιέστα, λοιπόν, ακούγεται αρχικά το όνομα του τρίτου αρχηγού που ήταν ο Καρεμπέ. Όμως, στη συνέχεια, αντί να ακουστεί του Τζόλε, ακούγεται το δικό μου. Γυρίζω πως τον Κούλη Δουρέκα και του λέω: "Τι συνέβη;"

Την ίδια ώρα κοιτάζω προς την πλευρά του Πρέντραγκ και βλέπω πως με αποφεύγει. Τελικά, πήγε και το σήκωσε αυτός το τρόπαιο. Μου φάνηκε μικρότητα από μέρος του.

Μέσα στην ομάδα υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες που τους σεβόμασταν απόλυτα. Το συζήτησα με τον Τζόλε, αλλά υποστήριξε πως του το ζήτησαν απ’ τη διοίκηση της ομάδας. Η αλήθεια είναι πως με ενόχλησε η συγκεκριμένη κίνηση, γιατί μπορεί να του το ζήτησαν, αλλά κι αυτός απ’ την πλευρά του θα μπορούσε να πει: ‘Αλέξη, θα το σηκώσουμε οι δυο μας’. Γιατί έξι-εφτά αγωνιστικές πριν το τέλος ήμουν εγώ ο αρχηγός της ομάδας. Ο Τζόλε μπήκε στη θέση μου επειδή εγώ ζήτησα να μην αγωνιστώ στα τελευταία ματς. Έγινε αρχηγός, δεν ήταν αρχηγός".

Μια ακόμη ξεχασμένη ιστορία είναι και αυτή με την Shenzhen Jianlibao. Ο Αλέξης θα γινόταν ο πρώτος Έλληνας που έπαιξε στο πρωτάθλημα της Κίνας αλλά δεν ήταν γραφτό. Η νόσος των πουλερικών, μια πτώχευση και ο άνθρωπος που άλλαξε για πάντα το ποδόσφαιρο, τελικά τον έβγαλαν και χρεωμένο. Όχι μονάχα γιατί ένα και μόνο βλέμμα του Ντιπόν κόστιζε... 10.000 ευρώ αλλά και γιατί ο Αλεξανδρής στερήθηκε της ευκαιρίας να μείνει κι άλλο στον Ολυμπιακό.

"Είχα υπογράψει συμβόλαιο, αλλά μας έπιασε η νόσος των πουλερικών (σ.σ. γέλια). Όταν τελικά λύθηκε το πρόβλημα και μπορούσα να ταξιδέψω στην Κίνα, η ομάδα κήρυξε πτώχευση και έπεσε σε χαμηλότερες κατηγορίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η νέα διοίκηση του συλλόγου να μην μου αναγνωρίζει το συμβόλαιο. Τότε, είχα δικηγόρο τον Ζαν-Λουί Ντιπόν, ο οποίος είχε ανατρέψει την παγκόσμια ισορροπία στο χώρο του ποδοσφαίρου με την υπόθεση του Μποσμάν.

Πρέπει να ξόδεψα εκείνο το χρόνο περίπου 180.000 ευρώ για δικηγορικά έξοδα, αφού και μόνο που σε κοιτούσε στα μάτια ήθελε... 10.000 ευρώ! Μου λέει: ‘Υπάρχει μόνο μία λύση. Πηγαίνεις στην Κίνα και ζητάς τα χρήματά σου απ’ τον πρόεδρο. Το αν θα γυρίσεις δεν το γνωρίζω αγόρι μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω (σ.σ. γέλια)’.

Τελικά, δεν πήρα ούτε ένα ευρώ, αφού είχε διαλυθεί η ομάδα. Θυμάμαι πως λεγόταν Shenzhen Jianlibao και είχε πάρει το όνομά της από μία αλυσίδα fast food. Θα ήμουν ο πρώτος Έλληνας που θα αγωνιζόταν στο κινεζικό πρωτάθλημα. Η συγκεκριμένη εξέλιξη μού κόστισε στην καριέρα μου, αφού θα μπορούσα να είχα μείνει δύο χρόνια ακόμα στον Ολυμπιακό".

Ο Αλεξανδρής δεν μασάει τα λόγια του. Δεν μπλέκει όμως και τα πράγματα στο κεφάλι του. Γι' αυτό είναι ξεκάθαρος, χωρίς δεύτερη σκέψη, για το ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχε στην καριέρα του.

"Προηγουμένως σου ανέφερα πως είχα ένα παράπονο απ’ τον Τζόρτζεβιτς. Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω πως το 70-80% των γκολ μου προέρχονταν από δικές του πάσες. Θα ήμουν ηλίθιος αν δεν σας έλεγα πως ο συγκεκριμένος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχα στον Ολυμπιακό.

Μέσα στον αγωνιστικό χώρο είχαμε τέλεια συνεννόηση. Βρισκόμασταν με κλειστά μάτια. Μπορεί εκτός γηπέδου να υπήρξαν μερικές διαμάχες, τις οποίες έχουμε πλέον λύσει, αλλά αγωνιστικά ταιριάζαμε απόλυτα".

Ο Καρεμπέ μας έδειξε πως πρέπει να είναι ένας πραγματικά επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην προπόνηση

Στα χρόνια του στο Λιμάνι πρόλαβε να συνεργαστεί με σπουδαίες προσωπικότητες. Δεν θα μπορούσε να "κολλήσει" με όλους, με έναν όμως απέκτησε αδερφική σχέση. Με αυτόν που δεν μπορούσε να σκοράρει σε κενή εστία, έτρεχε όμως σαν σκυλί, έδινε το παράδειγμα στην προπόνηση και προπάντων, ουδέποτε ζάλιζε ο ένας τα... αυτιά του άλλου.

"Την τριετία που ήταν ο Κριστιάν Καρεμπέ στον Ολυμπιακό, ήμασταν σαν αδέρφια. Όσο ελεύθερο χρόνο είχαμε τον περνούσαμε μαζί. Τώρα φυσιολογικά έχουμε χαθεί, γιατί είμαι και σε μέρος που δεν βοηθά (σ.σ. Ελασσόνα). Αν ήμουν στην Αθήνα θα μπορούσα να τον δω περισσότερο. Είναι ένας άνθρωπος, όπως κι εγώ, ο Κριστιάν. Πώς να στο πω; Αγαπάει ο ένας τον άλλον αλλά δεν του ζαλίζει τ' @ρχίδι@.

Μπορεί να κάνουμε να μιλήσουμε και έξι μήνες και ξαφνικά να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πει 'που είσαι ρε μ@λ@κ@;'. Όχι να με βρίσει γιατί δεν τον πήρα κτλ, καταλαβαίνεις. Μου αρέσει γιατί ταίριαξαν τα χνώτα μας. Ξέρω ότι με αγαπάει και ξέρει ότι τον αγαπώ. Θα βρεθούμε όταν έρθει η ώρα.

Όταν μας δει κάποιος έξω καταλαβαίνει τη σχέση μας κι ας έχουμε να βρεθούμε κάνα χρόνο. Είναι μια τρομερή προσωπικότητα. Αυτό που κέρδισα στο ποδόσφαιρο από τον Κριστιάν ήταν να σεβαστώ περισσότερο την προπόνηση. Όταν ήρθε και του εξήγησα κάποια πράγματα που συμβαίνουν εδώ, μετά από λίγο καιρό μου λέει 'έτσι γίνεται η προπόνηση';

Έτσι δουλεύουν εδώ; Εγώ τι είμαι, μ@λ@κ@ς;' Του λέω 'όχι, ίσα ίσα, το κάνεις εσύ, το βλέπουμε οι υπόλοιποι και έτσι μας βοηθάς. Να βάλεις γκολ δεν μπορείς ούτε σε κενή εστία (γέλια)... Τρέξε σαν μαύρο σκυλί, κλείσε χώρους, κόψε και δώσε τη μπάλα σε εμάς να κάνουμε τη δουλειά (γέλια)! Και δείξε μας ότι από την Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή πρέπει να τα δίνουμε όλα στην προπόνηση'.

Αυτό ήταν που έκανε ο Κριστιάν. Μας έδειξε πως πρέπει να είναι ένας πραγματικά επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Όχι έξω από το γήπεδο, στην προπόνηση. Ότι πρέπει να σέβεσαι. Δεν γίνεται να κοροϊδεύεις όλη την εβδομάδα και ξαφνικά το Σάββατο να πετάς. Σε αυτό το κομμάτι ήταν άψογος".

Λίγοι δεν ήταν και οι τεχνικοί που συνεργάστηκε. Η καρέκλα του προπονητή είναι διαχρονικά... ηλεκτρική στον Ολυμπιακό και έτσι ο Αλέξης είδε κάμποσους στην άκρη του πάγκου των Πειραιωτών. Δύο είναι αυτοί που ξεχωρίζει. Τον πρώτο τον λες και έκπληξη. Για τους υπόλοιπους; Μπαίνουν στην κατηγορία "ό,τι να 'ναι".

"Ήταν δύο οι καλύτεροι προπονητές. Ο ένας ήταν ο Τάις Λίμπρεχτς, με τον οποίο συνεργάστηκα τη σεζόν 1994/95. Όταν ήρθε ο Λίμπρεχτς στον Ολυμπιακό, η ομάδα άρχισε να παίζει πραγματικά ποδόσφαιρο. Γιατί, μέχρι τότε, αγωνιζόμασταν μ’ ένα παρωχημένο στυλ. Οι φίλοι του Ολυμπιακού περίμεναν να βάλει γκολ η ομάδα με 1,5 πάσα. Ο Τσαλουχίδης έκανε τις βαθιές μπαλιές και εμείς στο κέντρο δεν... αγγίζαμε την μπάλα.

Ήμασταν χάλια τον πρώτο γύρο, όμως τον δεύτερο πραγματοποιήσαμε εξαιρετικές εμφανίσεις, με αποτέλεσμα να τερματίσουμε στη δεύτερη θέση. Επίσης, πολύ καλός προπονητής ήταν κι ο Τάκης Λεμονής. Εκείνη τη σεζόν δουλέψαμε σε πραγματικά επαγγελματικά πρότυπα που αρμόζουν σε μία ομάδα του επιπέδου του Ολυμπιακού. Δουλέψαμε πιο σοβαρά.

Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε περισσότερος χαβαλές. Στην πραγματικότητα στηριζόμασταν στις εμπνεύσεις μας. Ό,τι κάναμε μόνοι μας και με τη βοήθεια του κόσμου. Δεν υπήρχε ένα ξεκάθαρο πλάνο απ’ τους υπόλοιπους προπονητές. Ενώ με τον Λίμπρεχτς και τον Λεμονή υπήρχε ένα πλάνο. Υπήρχε αρχή, μέση και τέλος. Με τους άλλους ήταν... ό,τι να ‘ναι".

Από τους προπονητές που γνώρισε μεταγενέστερα, σε έναν βγάζει το καπέλο. Οι δυο τους μάλιστα συνυπήρξαν στο Αθλητικό Κέντρο Ρέντη, όταν ο Αλέξης ήταν τεχνικός στην ομάδα Νέων του Ολυμπιακού. Έζησε και την περίπτωση της παιδικής χαράς του Ζίκο.

"Για εμένα, ο Βαλβέρδε ήταν πραγματικός προπονητής. Τον έζησα από κοντά τη σεζόν 2010-11, καθώς ήμουν στις ακαδημίες της ομάδας. Δεν θα σας πω τι άνθρωπος ήταν, γιατί πολύ απλά δεν με αφορά και θέλω να είναι καλά. Όμως, υπό την καθοδήγησή του ο Ολυμπιακός δούλεψε πολύ και φάνηκε απ’ τα αποτελέσματα. Δεν χρειάζεται να το πω εγώ. Όλος ο κόσμος λέει πως επί Βαλβέρδε είδε κάτι στην ομάδα.

Προσωπικά, είχαμε μία πολύ καλή συνεργασία. Παίζαμε συχνά φιλικά γιατί ήθελε να βλέπει σε τι κατάσταση βρίσκονται οι νεαροί ποδοσφαιριστές της ομάδας. Με τον Βαλβέρδε είχαμε ταύτιση απόψεων. Του άρεσε ο τρόπος που έπαιζε η ομάδα Νέων. Ήταν συνεργάσιμος κι άφησε μία παρακαταθήκη. Αντίθετα, με τον Ζίκο η ομάδα ήταν... παιδική χαρά".

Είχα συμφωνήσει με τον Κόκκαλη να αναλάβω

Η σύνδεση του Αλεξανδρή με τον Ολυμπιακό φυσικά και δεν εξαντλείται στην περίοδο που μοχθούσε φορώντας τη φανέλα της ομάδας. Λίγοι γνωρίζουν ότι είχε δώσει τα χέρια με τον Σωκράτη Κόκκαλη για να αναλάβει προπονητής στην πρώτη ομάδα! Τρέχοντας ένα νέο πρότζεκτ μαζί με τον Δημήτρη Θεοδωρίδη και τον Σωκράτη junior, που αφορούσε την προώθηση παικτών της Κ-20 και στοχευμένες προσθήκες ξένων παικτών. Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι ο Αλεξανδρής είχε εισηγηθεί την απόκτηση του Κέβιν Μιραλάς και πίεζε γι' αυτήν του Μάουρο Καμορανέζι. Κάπου εκεί έσκασε η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος, το σενάριο δεν προχώρησε και ο Αλέξης δεν κρύβει αυτή η εξέλιξη τον στεναχώρησε.

"Όχι απλά είχα φτάσει κοντά στον πάγκο του Ολυμπιακού. Είχα αναλάβει την ομάδα, αλλά λόγω της εξαιρετικής σχέσης που είχα με τον Κόκκαλη δεν υπέγραψα το συμβόλαιο. Ένα Σαββατοκύριακο πριν αγωνιστεί ο Ολυμπιακός με την Μακάμπι Τελ Αβίβ είχα πάει στη Ρόδο για να πάρω το δίπλωμα UEFA Pro. Όμως, παράλληλα ολοκληρώθηκε η πώληση της ομάδας στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Εγώ δεν υπέγραψα το συμβόλαιο επειδή θεώρησα πως ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα.

Σαν να μιλούν δύο φίλοι μεταξύ τους και λένε: ‘Σιγά, υπογράφουμε κι αργότερα, δεν έγινε τίποτα’. Για να καταλάβετε, η μεταγραφή του Μιραλάς είναι προσωπική μου εισήγηση. Κι όταν ήρθε ο Μιραλάς με ευχαρίστησε γιατί το είχε μάθει απ’ τον Δημήτρη Θεοδωρίδη, όταν έκαναν τις επαφές οι δύο ομάδες. Τον είχα δει στις δύο αναμετρήσεις του Ολυμπιακού με τη Σεντ Ετιέν για το Europa League και μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση. Παράλληλα, πίεζα για να κλείσουμε τον Καμορανέζι απ’ τη Γιουβέντους. Θέλαμε να κάνουμε λίγο πιο γρήγορη την ομάδα. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που δεν την βολεύει το set παιχνίδι. Θέλαμε η ομάδα να προσφέρει θέαμα.

Ο Μιραλάς ήταν προσωπική μου εισήγηση

Θυμάμαι, μου είχε πει ο Κόκκαλης, όταν κάναμε τον προγραμματισμό στο σπίτι του: ‘Θέλω τέσσερις-πέντε ποδοσφαιριστές απ’ τις ακαδημίες να ανέβουν στην πρώτη ομάδα’. Είχε τρελαθεί με το ποδόσφαιρο που παίζαμε με την ομάδα Νέων. Δεν έβλεπε την μεγάλη ομάδα κι ερχόταν κάθε εβδομάδα στου Ρέντη για να δει τα παιδιά της Νέων. Ήθελε να αξιοποιηθούν ο Φετφατζίδης, ο Βαλεριάνος, ο Σοϊλέδης, ο Βάντερσον, ο Νικλητσιώτης... Μου λέει: ‘Θέλω μ’ αυτούς τους πέντε να δημιουργήσουμε μία ομάδα αντίστοιχη με τη δική σας. Παράλληλα, βρες μου και τέσσερις-πέντε καλούς ξένους για να ανεβάσουμε επίπεδο το ρόστερ, Εγώ θα σε στηρίξω’.

Την ίδια ώρα, η πλευρά του Μαρινάκη έβγαζε προς τα έξω ότι θα φέρει πίσω τον Βαλβέρδε σε περίπτωση που αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Εγώ τα άκουγα όλα αυτά και ρωτούσα τον Κόκκαλη, αλλά ήταν απόλυτος: ‘Είσαι τρελός; Ας τους να λένε και να ασχολούνται με αυτά. Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο εσύ, ο Θεοδωρίδης κι ο Σωκράτης Junior τρέχετε την ομάδα. Κανείς δεν θα μπλεχτεί στα πόδια σας. Ακόμα κι εγώ θα μείνω στην άκρη. Θα βγω μπροστά μόνο σε περίπτωση που χρειαστεί να σας προστατεύσω. Βαρέθηκα τους ξένους’. Ήταν απολαυστικότατος και ξεκάθαρος.

Ήθελε σε δύο χρόνια να υπάρχει ένας ελληνικός κορμός, όπως είχε συμβεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 με εμάς. Γι’ αυτό το λόγο ταξίδεψα στη Ρόδο, χωρίς να υπογράψω το συμβόλαιο. Όχι πως θα άλλαζε κάτι τελικά. Άλλωστε, δεν επρόκειτο να καθίσω πάνω σ’ ένα συμβόλαιο και να ζητήσω χρήματα απ’ τον Μαρινάκη απ’ την στιγμή που δεν με ήθελε. Η αλήθεια είναι πως όλο το σκηνικό είναι λίγο σοκαριστικό, με την έννοια πως ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να καθίσω στον πάγκο της ομάδας που μεγαλούργησα ως ποδοσφαιριστής. Ψιλοαπογοητεύτηκα απ’ την εξέλιξη των πραγμάτων.

Δεν ήταν ένας μακροπρόθεσμος στόχος να αναλάβω την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού. Την είχα ήδη αναλάβει, αλλά δεν εξελίχθηκαν ιδανικά τα πράγματα. Τότε, σκεφτόμουν: ‘Τι λείπει απ’ τον Ολυμπιακό; Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο’. Θα ήθελα να είμαι εγώ αυτός που θα το φέρει στην ομάδα κι όχι, για παράδειγμα, ο "x" Μπέντο. Δυστυχώς, όμως, στη δουλειά μας συμβαίνουν και απρόοπτα".

Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μαλακίες. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες

Ο Ολυμπιακός έχει κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του ότι η κυριαρχία της τελευταίας 20ετίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στην διαιτησία. Πώς μπορεί να κολλάει μια ωραία γκόμενα με το παραπάνω; Ή οι εξάρες στα ζάρια; Την απάντηση έχει ο Αλέξης...

"Ο Ολυμπιακός είναι σαν μία ωραία... γκόμενα. Όταν πηγαίνει μία ωραία γκόμενα για καφέ, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι από μόνη της. Όλοι έρχονται και τη ‘γλείφουν’, χωρίς να το ζητήσει. Θέλουν να είναι φίλοι μ’ αυτήν. Με λίγα λόγια, της κάνουν θελήματα που στην πραγματικότητα τη βλάπτουν και της κάνουν κακό. Δεν σημαίνει, απαραίτητα, πως ο Ολυμπιακός έχει δημιουργήσει έναν στρατό ή η ΑΕΚ κάτι ανάλογο απ’ το 1991 έως το 1994. Προσωπικά, έχω βιώσει τα ίδια πράγματα με δύο διαφορετικές ομάδες. Με τον Παναθηναϊκό δεν το βίωσα, αλλά το άκουγα. Πάντα όταν μία ομάδα κυριαρχεί προσπαθούν οι υπόλοιποι να τη μειώσουν.

Δεν σκέφτηκε κανείς πως επειδή μία ομάδα είναι δυνατή, μία γυναίκα είναι ωραία, έρχονται όλοι και της κάνουν τα χατίρια. Σε ποια θα την πέσεις; Στην άσχημη ή στην όμορφη; Αυτό το παρατηρούμε σ’ όλα το φάσμα της κοινωνίας μας. Υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να κάνουν θελήματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να ευνοείται χωρίς να το κυνηγά ή να το επιζητά. Δεν έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός από ένα σκατοοφσάιντ! Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ακυρώνεται όλη η υπόλοιπη προσπάθεια. Δεν θέλω να είμαι κακοπροαίρετος. Μ’ αρέσει το ανθρώπινο λάθος. Όπως έχω κάνει εγώ άπειρα λάθη, έτσι είναι πιθανό να κάνει κι ένας διαιτητής.

Αλλά δεν πρέπει να κολλάμε σ’ αυτό. Δεν είναι μόνο αυτό. Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις; Εγώ παίζω για να κερδίσω. Είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου. Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μ@λ@κίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες.

Αν εσύ πιστεύεις πως θέλω να σε κλέψω, μην μου κάνεις το χατίρι. Εγώ έπεσα για το πέναλτι. Εσύ πρέπει να το δώσεις για να φανείς καλός στα μάτια κάποιου άλλου; Όχι, μην το δώσεις. Δεν είναι ωραίο να βάζεις δύο γκολ και να σου λένε πως δεν κέρδισες επειδή έβαλες αυτά τα δύο γκολ, αλλά επειδή έκοψε ο διαιτητής ένα ανύπαρκτο οφσάιντ του αντιπάλου σου. Εντάξει ρε φίλε, επειδή έφευγε μόνος του είναι βέβαιο πως θα έβαζε το γκολ; Δεν μ’ αρέσει να αναλωνόμαστε σε τέτοια πράγματα. Όπως προείπα, το έζησα με δυο διαφορετικές ομάδες. Να το ζούσα μία φορά να πω ‘εντάξει’. Αλλά με δύο;"

Άκουγα τον Μπάγεβιτς κάποιες φορές και έλεγα τώρα να τη σπάσω τη γαμ..μένη την τηλεόραση; Ρε μπάσταρδε δεν μου το έχεις κάνει ποτέ στην προπόνηση, τι βγαίνεις και λες στον κόσμο;

Το Αθλητικό Κέντρο Ρέντη και η συνεχής αναβάθμιση του είναι μια προτεραιότητα για τον Ολυμπιακό την τελευταία πενταετία. Οι ανέσεις που παρέχει σήμερα είναι κάτι που δεν πρόλαβε να απολαύσει η γενιά του Αλεξανδρή αλλά και ο λόγος που ο Αρσέν Βενγκέρ δεν ανέλαβε τους Πειραιώτες, έχοντας προηγουμένως περάσει από τα πολυτελή γραφεία της Intracom. Από τα κοντοσούβλια στη σωστή διατροφή, από την ατάκα του Καραπιάλη στην αλήθεια για τις κλειστές προπονήσεις, ο Αλέξης είναι ασυγκράτητος.

"Από εκεί ξεκινούν τα πάντα. Εκεί διαμορφώνονται οι συνθήκες δουλειάς σου. Όταν φτάνεις να παίξεις στην παράσταση της Κυριακής, πρέπει οι συνθήκες προετοιμασίας όλη την εβδομάδα να είναι ανάλογες. Βασικό να έχεις γήπεδα, γυμναστήρια, φυσικοθεραπευτήρια...

Εμείς δεν τα προλάβαμε αυτά. Εγώ έκανα προπόνηση και αλλάζαμε σε ξύλινους πάγκους ακόμη στου Ρέντη. Έσταζε το νερό, οι τουαλέτες ήταν τούρκικες. Όταν ήρθε ο Αρσέν Βενγκέρ, ο λόγος που δεν ανέλαβε τον Ολυμπιακό ήταν γιατί πήγε πρώτα στην intracom και είδε εκπληκτικά γραφεία και εγκαταστάσεις, κάτι που δεν είδε στο Ρέντη. Δεν του άρεσε που είδε ανέσεις στο ένα μέρος και προχειροδουλειές στο άλλο.

Έχεις δει το Ρέντη τώρα; Σου προσφέρει τα πάντα, μόνο που πας σου ανεβάζει την ψυχολογία. Ήταν κάτι που απασχολούσε και τον Κόκκαλη, μας φώναζε κατά καιρούς 3-4 άτομα και μας ρωτούσε τι έπρεπε να αλλάξει. Δεν του λέγαμε το κλασικό 'πάρε παίκτες'. Του λέγαμε να φτιάξει ένα γήπεδο, ένα προπονητικό κέντρο. Αυτά έκανε πραγματικότητα. Πήρε και παίκτες αλλά έφτιαξε τα βοηθητικά, έδωσε έναν χώρο να προπονούνται οι Ακαδημίες. Την δεκαετία του '90 υπήρχαν πιτσιρικάδες καλοί και δεν είχαν χώρο να προπονηθούν. Κάπου σε ένα ξερό στην Αμφιάλη πήγαιναν.

Τώρα το Ρέντη είναι άλλο πράγμα, εξελίσσεται συνεχώς. Σε προδιαθέτει να πας πιο νωρίς από την προπόνηση, να κάτσεις ώρες. Να προπονηθείς, να αράξεις στην πολυθρονάρα, να φας σωστά, κάτι που εμείς δεν το είχαμε και πλακωνόμασταν στα κοκορέτσια και τα κοντοσούβλια! Τα συζητάμε τώρα με τον Καραπιάλη και μου λέει "αν τα είχα εγώ αυτά τώρα, σίγουρα θα έπαιζα στην Μπαρτσελόνα. Θα είχα γίνει ακόμη καλύτερος". Τότε έπρεπε κάποια πράγματα να τα κάνεις από μόνος σου.

Τώρα στα προσφέρουν οι συνθήκες, μπορείς να καταφέρεις τρελά πράγματα. Εγώ ήθελα τότε δυόμιση ώρες να πάω στην Κηφισιά από την προπόνηση γιατί έφτιαχναν τον δρόμο. Θα μπορούσα σήμερα να κάθομαι μια ώρα να ξεκουραστώ στα δωμάτια και να φύγω μετά που θα έχει σπάσει η κίνηση. Εμείς τότε λες και ήμασταν συνέχεια στο δρόμο, φτάναμε για προπόνηση και λέγαμε τι θα κάνουμε τώρα. Και την Κυριακή στις συνεντεύξεις Τύπου λέγανε οι προπονητές 'δεν πιέσαμε, δεν κάναμε εκείνο, το άλλο'.

Άκουγα τον Μπάγεβιτς κάποιες φορές και έλεγα 'τώρα να τη σπάσω τη γ@μημένη την τηλεόραση; Ρε μπ@@@@ε δεν μου το έχεις κάνει ποτέ στην προπόνηση, τι βγαίνεις και λες στον κόσμο;' Να το πεις και να με ξεφτιλίσεις μπροστά σε όλους όταν μου το δείχνεις όλη την εβδομάδα και την ημέρα του αγώνα δεν το κάνω. Αποφάσισαν τότε κλειστές προπονήσεις... Ξέρεις γιατί; Για να μην εκτεθούν όλοι αυτοί! Γιατί δεν ξέρανε να κάνουν τίποτα... Όχι, ανοιχτή φίλε την προπόνηση. Αφού θες να με κρίνεις εμένα σαν προπονητή, έλα όλη την εβδομάδα να δεις τι έχω κάνει και βγες μετά και πες ποιος φταίει γι' αυτό.

Φταίω εγώ σαν προπονητής που δεν τους το έκανα; Ή το κωλόπαιδο ο Αλεξανδρής μέσα στον αγωνιστικό χώρο που όλη την εβδομάδα του το έδειξα, το έκανε στην προπόνηση και σήμερα δεν το είδαμε; Άρα φταίει ο Αλεξανδρής και όχι ο Μπέντο και ο καθένας. Κατάλαβες λοιπόν τι κάνανε; Κλειστές προπονήσεις... Τι έχεις να κρύψεις; Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πλέον 'κλειστά χαρτιά'. Στα τρία λεπτά έχεις καταλάβει πώς παίζει ο αντίπαλος... Του το είχα πει του Μπάγεβιτς και ευθέως. Τον είχα ρωτήσει γιατί το έκανε. Για να βγάλεις ένα κομμάτι ευθύνης από πάνω του; Και ο κόσμος μετά έλεγε κοπρίτες τους παίκτες".

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών ομάδων όταν αγωνίζονται εκτός συνόρων είναι η αδυναμία να ακολουθήσουν τον ρυθμό των αντιπάλων τους. Γιατί άλλο η Παναχαϊκή και άλλο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και η αλήθεια για τον Αλέξη κρύβεται στην λέξη "προπόνηση" και τον... ιδιαίτερο πόνο των κακομαθημένων ξένων.

"Ήμουν τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό, αλλά δεν υπήρχε ένταση στις προπονήσεις. Ήταν άλλοι οι ρυθμοί. Και ξαφνικά όλοι είχαν απαιτήσεις την ημέρα των αγώνων. Πώς να το αντιμετωπίσεις; Αν δουλεύεις φουλ στην προπόνηση καθημερινά, τότε μπορείς να αντεπεξέλθεις σε καταστάσεις έντασης. Παίζαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και λέγαμε 'τι κάνουν αυτοί ρε γαμώτο, αφού κι εμείς γυμναζόμαστε'. Η αλήθεια είναι όμως πώς δεν κάναμε την προπόνηση που έκαναν αυτοί... Αυτοί όλη την εβδομάδα πήγαιναν στα 'κόκκινα' κι εμείς το κάναμε μια φορά.

Ήταν λογικό να μην το αντέχεις. Με την Παναχαϊκή το μπορείς, με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν το μπορείς. Πώς θα γίνει; Αφού αυτοί δουλεύουν, δεν κοροϊδεύουν. Εμείς κοροϊδεύαμε. Ο Ζιοβάνι πολλές φορές βαριόταν και ήθελε να παίξουμε μόνο διπλό. Αλλά για να παίξεις πρέπει και να πάρεις λίγο τον κώλο σου να αρχίσει να τρέχει ρε γαμώτο. Δεν είναι μπιτς σόκερ. Αλλά έτσι τους είχαν μάθει. Επειδή έπαιρναν πολλά λεφτά και είχαν όνομα, να μην είναι στεναχωρημένοι. Δεν ήθελαν προπόνηση γιατί πόναγε το αρχ....ι τους; Οκ, κανένα πρόβλημα, δεν έκαναν προπόνηση.

Γι΄αυτό πολλές φορές όταν πηγαίνουν σε ομάδες του εξωτερικού τους φεύγει η μαγκιά. Ο παίκτης είναι όπως ο σκύλος. Αν τον μάθεις να είναι κόπρος, θα γίνει κόπρος. Αν τον βγάζεις βόλτες και τον πηγαίνεις να τρέχει, θα είναι γεμάτος ενέργεια. Ο Μιραλάς στην πρώτη του σεζόν στην Αγγλία δεν έβγαζε πάνω από 60 λεπτά αγώνα. Στην Ελλάδα παίζουμε στο περπατητό. Εμένα να βάλεις τώρα σέντερ φορ, παίζω. Φέρε μου τη μπάλα και θα την βάλω.

Αλλά αν μου πεις τρέξε, πίεσε κτλ, που να πάω; Σε 5-10 λεπτά θα ξερνάω. Σήμερα δεν αρκεί μόνο να είσαι καλός ως παίκτης. Πρέπει να είσαι και αθλητής για να μπορείς να ακολουθείς το ρυθμό. Αν καταφέρεις να συνδυάζεις το ταλέντο με την αντοχή στην ταχύτητα και τη δύναμη, τότε είσαι σε top επίπεδο. Φέρε στο μυαλό σου το περσινό ματς με την Άντερλεχτ στο Φάληρο, που μετά το 60' ήταν ολοφάνερη η διαφορά ρυθμού και έντασης των ομάδων.

Θυμάμαι τη χρονιά που ήταν να πάω στην Κίνα, επειδή ο μάνατζερ αυτός ήταν φίλος με τον πρόεδρο της Φιτέσε, πήγα εκεί να προπονούμαι μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Δεν ήθελα να γίνω φόρτωμα στον Ολυμπιακό. Να δω και πώς είναι στην Ολλανδία. Ξεκινάω λοιπόν προπονήσεις και για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα τέτοια κούραση.

Ήταν πρωινό το πρόγραμμα, 10:00 - 12:00, μετά είχε υποχρεωτικά φαγητό και στη συνέχεια έκανες ότι διάολο ήθελες. Ε, πήγαινα στο ξενοδοχείο στις 13:00 και μέχρι τις 17:00 έπεφτα νεκρός... Ούτε για κατούρημα δεν σηκωνόμουν. Και σκεφτόμουν πως αν δούλευα έτσι από μικρός θα έπαιζα στην Μπαρτσελόνα. Αυτή ήταν η ατυχία μας. Ότι όλοι αυτοί οι προπονητές που πέρασαν ήθελαν, λέει, να μας κρατάνε φρέσκους λες και είμαστε... λαχανικά (γέλια).

Στα 25 χρόνια καριέρας αισθάνομαι σαν πειραματόζωο

Και το καρότο αν το αφήσεις μια βδομάδα στο ψυγείο χάνει τις βιταμίνες του. Αλλά είχαν τη λογική να κερδίσουν την Κυριακή το ματς για να μείνουν στη θέση τους, να μπουν και τα λεφτάκια στον λογαριασμό. Τσίνισε ο Αλεξανδρής; Κάτσε να πάω με τα νερά του γιατί είναι κωλόπαιδο και θα με φάει. Όχι ρε φίλε, να κάτσεις να του πεις την αλήθεια και να του αποδείξεις ότι αυτό που του λες είναι για το δικό του καλό. Κανένας δεν το έκανε. Στα 25 χρόνια καριέρας αισθάνομαι σαν πειραματόζωο.

Έρμαιο στον κάθε μ@λ@κ@ και σ' αυτό που είχε στο κεφάλι του. Ανέβα τις εξέδρες ο ένας, προπόνηση στο σκάμα ο άλλος επειδή το έκαναν στην Μίλαν. Ρώτησες ποτέ ρε μάγκα γιατί το κάνουν στη Μίλαν; Πόσο καιρό το κάνουν; Τι θέλουν να βελτιώσουν με αυτή την προπόνηση; Ο Μπουρουτζίκας μια φορά μας έβαζε αερόστατα να τρέχουμε... Διαλυθήκαμε. Οκτώβριο μήνα οι μισοί είχαν μείνει από μέση και οι υπόλοιποι από δικέφαλο και γάμπες. Τρέχαμε με κάτι πέδιλα σα νάρκες και στις μύτες. Του λέω 'Δημήτρη τι είναι αυτό; Για ποιον λόγο;'

Μου λέει τα κάνει η Μίλαν... Ναι αλλά εκεί μπορεί να τα κάνουν τρία χρόνια τώρα για να το εξελίξουν. Εμείς αντέχουμε να μείνουν δέκα παίκτες; Δεν πρόλαβα να το πω, δέκα έμειναν έξω! Ο μιμητισμός είναι το χειρότερο πράγμα. Μάθε για ποιο λόγο γίνεται κάτι, βάλε ένα πλάνο και κάνε το προοδευτικά. Όχι απότομα και όλοι τέζα. Και μετά αποσύρουμε αυτό το μοντέλο και πάμε σε ασκήσεις 5 εναντίον 2 με την μπάλα, λίγο δίτερμα και να κρατήσουμε φρέσκα τα παιδιά".

"Γι' αυτό πρέπει ένα κλαμπ να έχει τους δικούς του ανθρώπους, να μπορούν να ελέγχουν αυτά τα πράγματα. Έρχεται ο προπονητής και θέλει να κάνει πέντε πράγματα. Σεβαστό. Αλλά πρέπει κι εσύ να έχεις δύο ανθρώπους που να γνωρίζουν το αντικείμενο για να αξιολογήσουν τα θέλω του προπονητή σωστά. Ήρθε ο Ζίκο για παράδειγμα και έκανε... μπιτς βόλεϊ.

Έβλεπε τις δικές μου προπονήσεις στους Νέους και έλεγε 'πω πω, τι κάνετε εδώ;' Τον κοιτούσα και πίστευα πως με δουλεύει. Εμείς έπρεπε να βλέπουμε από εκείνον, όχι το ανάποδο. Να πάρω εγώ από αυτόν που λέγεται Ζίκο. Αλλά τι να πάρω τελικά; Χαβαλέ και 'έλα στο γραφείο να πιούμε ένα ποτό;' Και πες μου γιατί κάνεις αυτό κι εκείνο;

Από τη μια με χαροποιούσε, από την άλλη στεναχωριόμουν και έλεγα 'ρε μ@λ@κ@ τον Ζίκο έχω απέναντι μου, μεγάλωσα με αυτόν. Γιατί είναι τόσο χαβαλές;' Μιλάμε για μηδέν προπόνηση. Μηδέν. Κι όμως αυτοί πέρασαν, πήραν εκατομμύρια! Και το κακό είναι πως δεν έδωσαν τίποτα στον Ολυμπιακό. Αυτό με τσαντίζει. Δώσε κάτι σαν προπονητής, να δώσει κάτι και ο επόμενος και να μπορέσει αυτή η ομάδα να εξελιχθεί σιγά σιγά. Να σταθεροποιηθεί στην Ευρώπη, να μην είναι φωτοβολίδα.

Αν σκάβεις και ξαναχτίζεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ο ποδοσφαιριστής μπερδεύεται, χάνει τον προσανατολισμό του. Δεν ξέρει τι να κάνει. Ο ένας προπονητής κορόιδευε, ο άλλος λέει κάτι διαφορετικό και σε λίγους μήνες θα ξαναφύγει, θα έρθει ένας τρίτος και πάει λέγοντας. Πώς λοιπόν να προσαρμοστεί σε μια φιλοσοφία ένας παίκτης;

Το βασικό κριτήριο για να διώξεις έναν προπονητή δεν είναι τα αποτελέσματα. Τον κρίνεις από τον τρόπο που αναδεικνύει ή όχι τον σύλλογο, τι εικόνα περνάει προς τα έξω, τι διδάσκει στους ποδοσφαιριστές, τη συμπεριφορά του. Αν είναι κοπρίτης, χαβαλές, τον διώχνεις κι ας κερδίζει. Αν είναι παρτάκιας και τον νοιάζουν μόνο τα φράγκα, φεύγοντας θα σου έχει δημιουργήσει πρόβλημα ακόμη και να κερδίζει. Αυτά είναι τα κριτήρια.

Για παράδειγμα όταν κέρδισε την Οσμάνλισπορ ο Ολυμπιακός, ξαφνικά έλυσε τα προβλήματα του; Όλα ήταν καλά; Όχι, το πρόβλημα θα εμφανιστεί πάλι σε τρεις μέρες. Ήρθε ο Πανιώνιος και σου έριξε τη μπάτσα. Τις βλέπεις τις γύμνιες σου καθημερινά.

Αυτό λέει ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν πάλι είσαι ευχαριστημένος από τον τρόπο δουλειάς του προπονητή, τον στηρίζεις και δεν το διαπραγματεύεσαι καν. Δεν περιμένεις παιχνίδι με παιχνίδι. Διαφορετικά εσύ σαν διοίκηση κάτι δεν κάνεις σωστά. Δεν φταίει μόνο ο Αλεξανδρής ή ο Μπέντο. Δεν έχεις αξιολογήσει πραγματικά τι είναι αυτό που έχεις. Ή αν αυτά που ζήτησες από τον προπονητή, τα κάνει.

Αν θέλεις να παίζουν οι μικροί και παίζουν. Όμως, μην γυρίσεις να του πεις ότι πήγε στην Τούμπα κι έβαλε τον Ανδρούτσο, τον Ρέτσο, τον Μανθάτη κι έχασε εύκολα. Θέλω να πω ότι πρώτα πρέπει εσύ σαν σύλλογος να θέσεις τους στόχους σου και μετά να διαλέξεις τον κατάλληλο προπονητή να εκτελέσει το πλάνο.

Αν είχε παράπονο από την ετοιμότητα των Τσόρι, Καμπιάσο, Μαρίν, τι έκανε για να τους φέρει στην κατάσταση που πρέπει; Σκοπός πρέπει να είναι να κερδίσεις κάτι από τους παίκτες που έχεις. Ο αφανισμός παικτών με τι κριτήριο γίνεται; Το δύσκολο είναι αν τους βρεις σε κακή κατάσταση να προσπαθήσεις να τους επαναφέρεις έστω και σε ένα μίνιμουμ επίπεδο. Δεν ξέρω τι μπορεί να συνέβαινε, αλλά δεν πιστεύω να ήταν τόσο αδιάφοροι ποδοσφαιριστές ο Καμπιάσο ή ο Μάριν.

Το ζήτημα ξέρεις ποιο είναι; Ποιος είναι αυτός που θα αξιολογήσει αν η προπόνηση που κάνει ο "x" Μπέντο συνάδει με τις ανάγκες της ομάδας. Αν αρμόζει στο επίπεδο που θες εσύ να εμφανιστεί η ομάδα στο χορτάρι. Και πρόσεξε, αυτός που θα το πει δεν πρέπει να χαϊδέψει τα αυτιά κανενός... Γιατί το ζητούμενο είναι το συμφέρον της ομάδας! Όπως λοιπόν κρίνεται ένας προπονητής πρέπει να κρίνεται και αυτός που τσεκάρει αν ο προπονητής κάνει σωστά τη δουλειά του. Και να τα λέει όλα μπροστά, όχι από πίσω.

Να πει κ. Μπέντο έλα εδώ, από Τρίτη μέχρι Πέμπτη ο παίκτες δεν κάνουν αυτό που πρέπει. Μας λέτε ότι υπάρχει αυτό κι αυτό το πρόβλημα. Δώσατε εντολή να διορθωθεί; Να πάρει π.χ. ο Μουρίκης τους παίκτες που ενδεχομένως υστερούν σε φυσική κατάσταση και να τους γα...σει μέχρι να έρθουν εκεί που πρέπει;

Πρέπει να γίνονται όλα μπροστά για να είναι όλη η ομάδα μαζί. Να μην αισθάνεται και ο προπονητής ότι μπορεί κάποιος να του σκάβει τον λάκκο. Το θέμα δεν είναι όταν κερδίζουμε όλοι μαζί αγκαλιές στα αποδυτήρια και μόλις χάνουμε ο καθένας μόνος του. Έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Αν πιστεύεις έναν προπονητή πρέπει να είσαι δίπλα του και να τον βοηθάς. Να τους λες 'έλα εδώ ρε μ@λ@κ@, στον Ολυμπιακό υπάρχουν αυτές οι απαιτήσεις, θες να φας ψωμί και όταν γουστάρεις να φύγεις να πούνε όλοι ένα μπράβο;'

Όπως έγινε με τον Βαλβέρδε. Κι ο Ερνέστο είχε αποτυχίες, όμως ήταν σωστός και σοβαρός στη δουλειά του. Δεν ήταν τη μια έτσι την άλλη γιουβέτσι. Έχει κερδίσει ένα σεβασμό. Ο Μπέντο δεν τον κέρδισε ποτέ, τον είχε χάσει νωρίς. Αλλά δεν είχε και ανθρώπους δίπλα του που να τον βοηθήσουν να αναδείξει έστω και 2-3 καλά που είχε".

Δεν μπορώ να βλέπω το άτομο που λέγεται Ντα Κόστα

Η κουβέντα έφτασε στο μοντέλο του τεχνικού διευθυντή και κατά πόσο είναι δόκιμο γενικότερα στις ελληνικές ομάδες αλλά και τον Ολυμπιακό. Ο Αλέξης δεν έδειξε να πείθεται για την αναγκαιότητα του...

"Έχουμε γεμίσει τεχνικούς διευθυντές. Ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο τους; Είναι στην ομάδα ο Μοδέστο, ο Ιμπαγάσα, ο Κριστιάν. Να βγάλω το παπούτσι και να τον αρχίσω τον αδερφό μου στις κλωτσιές (γέλια)... Σε αυτό που κάνει με τις γνωριμίες στην Ευρώπη λόγω της αναγνωρισιμότητας του, στις δημόσιες σχέσεις, στο να αντιπροσωπεύει την ομάδα στις κληρώσεις και να μιλάει με σημαντικούς ανθρώπους, είναι φοβερός.

Δεν μπορεί να τον αναπληρώσει κανείς. Στο δια ταύτα, μπορείς να πας να βοηθήσεις τον προπονητή ή δεν σε νοιάζει να φύγει και να έρθεις κάνας Γάλλος; Ή αν ήμουν εγώ να έφερνα Έλληνα; Όχι ρε φίλε, να μην έρθει κανένας Έλληνας και κανένας Γάλλος. Φέρε έναν Ζουλού αρκεί να έχει τα στοιχεία εκείνα που θέλεις να περάσεις εσύ ως σύλλογος.

Όχι να έρχεται κάποιος που γα..ει την ομάδα και να θες εσύ μετά πόσο καιρό για να την στρώσεις. Γιατί έτσι γίνεται στον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή. Έρχεται ο καθένας, βγάζει τα απωθημένα του και το καλοκαίρι πάμε πάλι από την αρχή... Και τον Δεκέμβρη άντε πάλι άλλος προπονητής που αρχίζει τα διώξε αυτούς και φέρε μου εκείνους. Όχι, βάλε ένα πλάνο.

Με 5-6 Έλληνες, κάποιους καλούς ξένους, στις ηλικίες που πρέπει και ανάλογα με το ποδόσφαιρο που θες να παίξεις. Όχι να ψάχνεις κάθε τρεις μήνες να βρεις στόπερ. Ή μπακ και σέντερ φορ. Αυτά είναι πανεύκολα να τα κάνεις. Δεν χρειάζεσαι 50 παρατρεχάμενους.

Εκτός κι αν ο καθένας κοιτάει να φέρει 3-4 δικούς του για διάφορους λόγους. Έφερε ο Ισά, έφερε ο Κριστιάν. Εγώ του το λέω του Καρεμπέ. Ποιους έφερες; Μου λέει αυτόν, αυτόν κι αυτόν. Ε, ρε ξυλιές που θες! (γέλια) Στα λάθη σου, κι ας είσαι ο Κριστιάν, θα τ' ακούσεις γιατί έχεις φέρει μ@λ@κες, πώς θα το κάνουμε; Έλα εδώ ρε Ισά, τι έφερες; Πώς πήρε χαμπάρι ο Σωκράτης τον Πέτρο με τον Ίβιτς; Ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

Όταν είχα σταματήσει είχα πάει στα γραφεία για κάτι εκκρεμότητες που είχαμε και μαθαίνω ότι θα πάρουμε τον Μάρτσιν Κούζμπα. Έναν Πολωνό, θηρίο υποτίθεται. Έρχεται ο παίκτης και λέει ο γιατρός ότι αυτός ούτε σε ένα χρόνο δεν θα παίξει με το πρόβλημα στο γόνατο. Δεν ήθελε ο γιατρός να βάλει την υπογραφή του. Τελικά ο Κούζμπα ήρθε. Τον είδατε πουθενά; Υπήρξε ποδοσφαιριστής Κούζμπα; Κόστισε τόσα λεφτά και δεν έπαιξε ουσιαστικά ποτέ. Ποιος τελικά κάνει κουμάντο σε τέτοιες καταστάσεις;

Θες τεχνικό διευθυντή; Και με τι προσόντα; Με τι κριτήρια; Αυτά που πρεσβεύει εκφράζουν την ομάδα; Εκφράζουν τον κόσμο της; Τον σύλλογο μας; Αν ναι, προχώρα. Και θα κριθείς όπως όλοι. Εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν γίνεται. Γι' αυτό και οι πολλές ανακατατάξεις σε πρόσωπα. Μαζικά. Είναι λάθος. Η ΑΕΚ τότε έκανε κάθε καλοκαίρι μια μεταγραφή. Τη μια ο Κασάπης, την άλλη ο Τσιάρτας. Θα μπορούσε να κάνει 7-8 μεταγραφές αλλά δεν θα ήταν ομάδα. Χρειαζόταν απλά προσθήκες. Την χρονιά που πήγα εγώ, είχαν έρθει και ο Σαμπανάτζοβιτς με τον Δημητριάδη και τέλος".

Ο Φιγκέιρας κάνει σέντρα και η μπάλα πάει πίσω από το τέρμα και πετυχαίνει τον Τσουκαλά με την ντουντούκα...

Μόνιμη κουβέντα ανάμεσα στους οπαδούς του Ολυμπιακού την τελευταία διετία είναι αυτή που αφορά την αμυντική γραμμή, με τους στόπερ να βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Η τοποθέτηση του Αλεξανδρή στο ζήτημα δεν αφήνει απορίες σχετικά με τις σκέψεις του. Με την υποσημείωση ότι τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες ενόψει καλοκαιριού.

"Υπάρχει στον Ολυμπιακό αυτή κουβέντα για στόπερ πόσο καιρό. Είναι δυνατόν να μην έχει βρεθεί ο κατάλληλος; Δεν μπορώ να βλέπω τηλεόραση, να βλέπω αυτό το άτομο που λέγεται Ντα Κόστα. Δεν γίνεται, δεν μπορώ. Απορώ δηλαδή, στην ομάδα δεν το βλέπουν; Εσύ ρε Μπέντο δεν τον έβλεπες; Δεν είναι θέμα να τον γουστάρεις ή όχι. Ο άνθρωπος είναι κίνδυνος - θάνατος. Δεν μπορεί να σου προσφέρει κάτι... Χίλιες φορές ο Ρέτσος! Στην έσχατη βάλε και τον Καρντόσο στόπερ... Όχι  άλλο με τον Ντα Κόστα. Ούτε ο Φιγκέιρας μου αρέσει. Όταν έχω δει Μαυρογενίδη, Γεωργάτο, ξέρω πώς είναι οι μπακ.

Με το πάθος του και τον τσαμπουκά του, είχαμε κάνει μπακ και τον Πάντο. Αλλά σήμερα οι πλάγιοι μπακ πρέπει να ανέβουν την πλευρά, να κάνουν μια ωραία σέντρα. Και η μπάλα δεν περνάει ούτε τον πρώτο παίκτη ή πάει πίσω από το τέρμα και πετυχαίνει τον Τσουκαλά με την ντουντούκα...

Και βγήκε ο Μπέντο και δεν ήθελε στόπερ. Βγες ευθέως ρε μ@λ@κ@ και πες μας γιατί δεν θες στόπερ εσύ; Για ποιον λόγο; Σου βγαίνουν όλοι στην πλάτη τετ-α-τετ, σου κάνουν φάσεις για γκολ στην καρδιά της άμυνας και με αυτόν τον Ντα Κόστα σε πιάνει η ψυχή σου. Δεν μπορεί να μην το βλέπεις. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Τι γίνεται, δεν μπορώ να καταλάβω...

Δε με νοιάζει αν έχει τατουάζ και σκουλαρίκια, αυτά είναι μ@λ@κίες. Κάνει τη δουλειά του; Δεν την κάνει! Δύο χρόνια τώρα δεν την κάνει. Τι να περιμένω από αυτό το παιδί; Ή τον Μποτία που είναι φιλότιμος; Κάνει και αυτός 15 τσαφ! Θα τρελαθούμε τώρα; Βλέπετε ποδόσφαιρο; Μετά κάποιοι γίνονται κακοί... Κάποια στιγμή αγανακτείς ως άνθρωπος.

Πρέπει να πάρεις διαφορά τρία γκολ για να αισθάνεσαι άνετος. Γι' αυτό δεν υπάρχει εμπιστοσύνη πίσω. Όταν έπαιζε ο Μέλμπεργκ, έλεγα 'ποιος παίζει φορ στον αντίπαλο; Ο Σουηδός τον έχει για πλάκα'. Σήμερα δεν μπορείς να το πεις αυτό. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη πίσω.

Ό,τι έγινε, έγινε φέτος. Αλλά για το καλοκαίρι πλέον τα ξέρεις μήνες πριν. Δεν μπορείς να πας πάλι 30 Αυγούστου και να μου πεις ψάχνω για στόπερ. Να παίρνεις παίκτες σε άλλες θέσεις και να μην παίρνεις στόπερ. Ο Ολυμπιακός μπορεί να βάλει στόχο το Europa League... Που πονάς; Πίσω. Τρως γκολ κι απ' την κουτσή Μαρία.

Δεν λέμε να γίνουν τρέλες, πήγαινε πάρε τους δύο στόπερ π.χ. της Λοριάν. Πόσο κάνουν; Πέντε εκατομμύρια; Πάρ' τα. 22 χρονών ο ένας, 24 ο άλλος. Έτοιμοι, από ένα σούπερ γ@μημένο σκληρό, απαιτητικό πρωτάθλημα. Ποιον να πας να πάρεις; Τον Μποτία και τον Ντα Κόστα; Αν θες παρ΄τους, αλλά μετά μην ψάχνεις να βρεις πάλι τι έγινε".

Τι εννοείς ότι θα καεί ο μικρός; Να καεί και να ψηθεί!

Η χρησιμοποίηση παικτών όπως οι Ρέτσος, Ανδρούτσος, Μανθάτης, Νικολάου αποτέλεσε επίσης ένα σημείο αντιπαράθεσης φέτος στον Ολυμπιακό, αναφορικά με την συχνότητα που τους εμπιστευόταν ο Μπέντο και τον κίνδυνο να "καούν". Υπόθεση που βρίσκει κάθετα αντίθετο τον Αλέξη, που δίνει έναν πόντο στον Πορτογάλο τεχνικό και θυμάται τις Μίλαν και Γιουβέντους να κοντράρονται για τον Βαλεριάνο.

"Είναι χαζό να λέγεται πως θα καούν τα παιδιά αν αγωνιστούν πολύ. Αν αξίζεις να παίξεις, θα παίξεις. Πότε, δηλαδή, θα πάρεις την ευκαιρία; Στο εξωτερικό, ομάδες όπως η Ρεάλ κι η Μπαρτσελόνα, χρησιμοποιούν 17χρονα παιδιά. Μιλάμε για ομάδες παγκόσμιου βεληνεκούς.

Στην Ελλάδα πότε θα παίξουν αυτά τα παιδιά; Είναι πολύ ωραίο αυτό που έκανε ο Μπέντο γιατί δεν υπήρχε κι η πίεση. Είχε την πολυτέλεια, βάσει βαθμολογίας, να δώσει ευκαιρίες σ’ αυτά τα παιδιά. Καλά έκανε.

Εγώ, προσωπικά, μπορεί να τα χρησιμοποιούσα ακόμα περισσότερο. Για παράδειγμα, θυμάμαι πως όταν δόθηκαν οι ευκαιρίες στον Φετφατζίδη υπήρξαν αρκετοί που εξέφρασαν αμφιβολίες. Όταν έχανε ένα παιχνίδι ο Ολυμπιακός τα πυρά έπεφταν πάνω στον Φετφατζίδη. Τι εννοείς ότι θα καεί; Να καεί και να ψηθεί! Για ένα χρόνο θα παίζεις βασικός αγόρι μου. Αν αποδείξεις πως δεν κάνεις, εγώ πρώτος θα σου ρίξω κλοτσιές και θα φύγεις.

Αλλά θα σε βάλω να παίξεις. Δεν γίνεται τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές να μην υπάρχουν στον Ολυμπιακό. Ο Φετφατζίδης είχε μεγαλύτερο ταλέντο απ’ τα παιδιά που παίρνουν τώρα ευκαιρίες. Αλλά έπεσε στη δίνη των απ’ έξω, ενώ παράλληλα δεν είχε και την στήριξη απ’ τους προπονητές του. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό παιδί. Δεν είναι κωλόπαιδο.

Επηρεαζόταν απ’ όσα διάβαζε. Γι’ αυτό το λόγο χάθηκε μία σπουδαία φουρνιά των ακαδημιών του Ολυμπιακού με περισσότερο ταλέντο απ’ τη σημερινή. Θυμάμαι, σε ένα τουρνουά στην Ιταλία, οι σκάουτ της Γιουβέντους και της Μίλαν ζητούσαν τα τηλέφωνα των διοικούντων τον Ολυμπιακό και προσέφεραν 1.500.000 ευρώ για τον Βαλεριάνο. Εγώ τους απαντούσα πως ούτε πρόεδρος είμαι, ούτε Τεχνικός Διευθυντής. Υπήρχαν παιδιά που μπορούσαν να κάνουν καριέρα και τώρα δεν υπάρχουν πουθενά".

"Για ομάδες που τους αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο, το παν είναι το εξής: η ανάκτηση της μπάλας στο σημείο ακριβώς που χάνεται! Αν θέλεις λοιπόν να σε χαρακτηρίζει ως σύνολο ο έλεγχος του παιχνιδιού, αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν και οι παίκτες σου. Και κυρίως, πάρα πολύ καλή επαφή με την μπάλα. Γιατί χάνονται οι χώροι της ταχύτητας. Μια ομάδα που παίζει άμυνα για παράδειγμα θέλει ένα σέντερ φορ και δύο εξτρέμ σαΐτες. Γιατί με δύο μπαλιές θα φύγει μπροστά.

Μια ομάδα όμως που παίζει κοντρόλ ποδόσφαιρο, θέλει παίκτες με άλλα χαρακτηριστικά. Θέλει ας πούμε εξτρέμ με μεγάλη ικανότητα στο "ένας εναντίον ενός". Και όταν χαθεί η μπάλα να ξέρουν όλοι οι παίκτες ότι πρέπει να την ξανακερδίσουν εκεί που την έχασαν. Πού είσαι πιο ασφαλής να κάνεις άμυνα; Στο δικό σου μισό; Είναι πάντα επικίνδυνο. Όσο καλά και να αμύνεσαι, αν σε βομβαρδίζει ο άλλος κάποια στιγμή θα γίνει το λάθος.

Στο μισό γήπεδο του αντιπάλου είναι το κλειδί. Εγώ σαν προπονητής εκεί αισθάνομαι σίγουρος. Δεν γίνεται να φάω γκολ κατευθείαν από τον δεξιό μπακ εκεί πάνω. Ενώ αν τον φέρω έξω από την περιοχή μου γίνεται. Αλλά ξαναλέω ότι προϋποθέτει παίκτες που μόλις χάνεται εκεί η μπάλα θα μαζεύονται γύρω τις σαν σφήκες να την ξαναπάρουν. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πράγμα που κατάφερε ο Γουαρδιόλα στην Μπαρτσελόνα, όχι το τρομερό passing game και την τεχνική.

Δεν μπορούσες να της κάνεις φάση γιατί στο δευτερόλεπτο από κατάσταση μη κατοχής μπάλας την ξανακέρδιζαν... Ένα στοιχείο που φαίνεται πως κανείς δεν το δουλεύει εδώ. Πρόσεξε, όχι αυτό που λένε "πιέζουμε ψηλά". Ποιος πιέζει ψηλά; Τι σημαίνει αυτό; Αν πάω εγώ σαν φορ και τρέχω ανάμεσα στους δύο στόπερ σαν τον βλάκα και οι άλλοι είναι πίσω στα 25 μέτρα και καμαρώνουν, ε μπράβο Αλέξη μ@λ@κ@..

Αυτό δεν είναι "πιέζω ψηλά". Το ακούω πολλές φορές από συναδέλφους σας που το λένε στις περιγραφές αγώνων και απορώ. Το θέμα είναι να γίνεται από όλη την ομάδα, η συνολική απόσταση των γραμμών πρέπει να είναι στα 35 μέτρα το πολύ και οι παίκτες να κινούνται σαν μονάδα, όλοι μαζί. Διαφορετικά με μια πάσα μπορεί να γίνει η ζημιά".

Όποια πόρτα και να χτυπήσω ακούω "πες στον Ολυμπιακό να μας πάρει ένα τηλέφωνο". Ποιος να σε πάρει ρε φίλε; Δηλαδή δεν θέλεις προπονητή... Αυτό μου λες. Θέλεις να σε φέρω σε επαφή με τον κ. Μαρινάκη, τον κ. Κόκκαλη, για να κάνεις εσύ το κομμάτι σου. Να σου πει τι ο Μαρινάκης και ο Κόκκαλης; Δεν έχει άλλα πράγματα να ασχοληθεί;

Το επάγγελμα του προπονητή στην Ελλάδα είναι από τα πλέον δύσκολα. Υπομονή δεν υπάρχει, ειδικά όταν τα αποτελέσματα δεν έρχονται γρήγορα. Για τον Αλεξανδρή τα προβλήματα είναι ακόμη μεγαλύτερα. Το γιατί το εξηγεί ο ίδιος, ξεχωρίζοντας την ειλικρίνεια και την μεταδοτικότητα ως τα βασικότερα χαρακτηριστικά που χρειάζονται στη συγκεκριμένη δουλειά. Ταμπέλες, μάνατζερ και προπονητές - διακοσμητικά στοιχεία είναι αυτοί που περιπλέκουν τα πράγματα.

"Βασικά σε αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι αληθινός. Όπως αισθάνθηκα κι εγώ ως παίκτης από τους κάποιους προπονητές μου. Ήθελα αυτό που μου λέει ο προπονητής να έχει λογική αλλά κυρίως να μου λέει αλήθειες. Πλέον δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν και ειδικά στο ποδόσφαιρο με τα τόσα μέσα που υπάρχουν. Παλιά μπορούσες να κοροϊδέψεις σχετικά με το τι έκανες γιατί ο άλλος δεν μπορούσε να δει. Τώρα πατάει ο άλλος δύο κουμπιά και σου λέει μας δουλεύεις ρε φίλε;

Μετά είναι μεταδοτικότητα το πιο σημαντικό. Να πείσεις τον άλλον, να τους δώσεις την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να κάνει πράγματα. Όχι να τον παραμυθιάσεις. Αλλά να το νιώθει ότι τον πιστεύεις, όχι απλά να λες πράγματα που μπορεί να αναιρούνται ανά πάσα στιγμή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοιχείο που πρέπει να έχεις ένας προπονητής. Υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί τεχνικοί που είναι εξαιρετικοί στο κομμάτι της προπόνησης, αλλά πολύ λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να σου μεταδώσουν πράγματα. Να σε κάνουν να παίξεις γι' αυτό που πραγματικά πρεσβεύεις. Είτε είναι ο σύλλογος, είτε η προσωπικότητα σου. Να στο βγάλει αυτό.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στην Ελλάδα; Οι ταμπέλες. Εγώ έχω αυτή του Ολυμπιακού. Όποια πόρτα και να χτυπήσω ακούω "πες στον Ολυμπιακό να μας πάρει ένα τηλέφωνο". Ποιος να σε πάρει ρε φίλε; Δηλαδή δεν θέλεις προπονητή... Αυτό μου λες. Θέλεις να σε φέρω σε επαφή με τον κ. Μαρινάκη, τον κ. Κόκκαλη, για να κάνεις εσύ το κομμάτι σου. Να σου πει τι ο Μαρινάκης και ο Κόκκαλης; Δεν έχει άλλα πράγματα να ασχοληθεί;

εδώ εμείς". Ε τότε να μην δουλέψω ως προπονητής, να γίνω χτίστης καλύτερα. Γιατί και σαν προσωπικότητα δεν παρακαλάω ανθρώπους για τα αυτονόητα και από την άλλη, ε δεν θα κουβαλάω μια ζωή ότι έπαιξα στον Ολυμπιακό. Θα μπορούσα να είχα παίξει στον ΠΑΟΚ. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή;

Δεν θα δουλέψω, δεν θα προσφέρω στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν θα κάνω αυτό που αγαπώ και πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω καλά μόνο και μόνο επειδή ήμουν 10 χρόνια στον Ολυμπιακό; Και στην ΑΕΚ ήμουν τρία χρόνια. Και στη Βέροια άλλα πέντε. Αυτά τα διαγράφουν όμως, δεν τα σκέφτεται κανείς. Σου λένε δεν μπορείς να έρθεις σε μια ομάδα της Μακεδονίας, θα έχουμε θέμα.

Έχουν μπει τώρα οι μάνατζερ στη μέση και σου λένε κοίτα να δεις, για να σε πάω εκεί ναι μεν, αλλά πρέπει να ακούς... Όχι δεν ακούω ρε. Τι να ακούσω;

Και αν είναι έρθεις πρέπει να με πάρει τηλέφωνο ο τάδε. Ε, άσε ρε φίλε καλύτερα. Μόνο εδώ γίνεται αυτό το πράγμα. Και αναγκάζεσαι να είσαι σε ερασιτεχνικό επίπεδο γιατί στην τελική εδώ φαίνεται το έργο τελικά. Εδώ τουλάχιστον βοηθάω έναν 17χρονο, να του δείξω πέντε πράγματα, να του φτιάξω την αυτοπεποίθηση του, να μάθει σωστά το ποδόσφαιρο, να το αγαπήσει. Μπας και αύριο πάει κάπου και παίξει και δεν είναι απλά ένα ακόμη πρόβατο που έκανε μεταγραφή. Με αυτή την έννοια. Αλλά σιγά σιγά μπαίνεις στο περιθώριο... Ή πρέπει να πας στο άλλο άκρο.

Έχουν μπει τώρα οι μάνατζερ στη μέση και σου λένε κοίτα να δεις, για να σε πάω εκεί ναι μεν, αλλά πρέπει να ακούς... Όχι δεν ακούω ρε. Τι να ακούσω; Μιλάμε για ποδόσφαιρο τώρα. Τι θες να μου πεις; Ότι θα κάνεις στην πλάτη μου πράγματα; Έτσι κι αλλιώς ο προπονητής στην Ελλάδα είναι διακοσμητικό στοιχείο. Ενώ θα πρέπει να είναι ο πλέον σημαντικός, είναι διακοσμητικό στοιχείο. Ένας μάνατζερ με έναν πρόεδρο που ελέγχουν έξι παίκτες θα κάνουν ότι γουστάρουν. Θα προετοιμάζω εγώ μια ομάδα για να κερδίσει και θα πουν σε αυτούς τους έξι καθίστε να χάσετε; Ε, τελείωσε.

Αυτό είναι που με απογοητεύει περισσότερο. Και λέω τώρα τι; Πρέπει να φτάσω να ισοπεδώσω τα δικά μου πιστεύω, ό,τι θεωρία έχω για το ποδόσφαιρο και προσπαθώ να διδάξω στα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια, για να γίνω ένας από αυτούς τους αναλώσιμους που καταστρέφουν μια ομάδα σε τρεις μήνες, το επόμενο λεπτό βρίσκουν δουλειά σε άλλη ομάδα, την ξαναγα..ανε, την διαλύουν και είναι πάντα με δουλειά;

Πώς γίνεται να έχεις καταστρέψει τόσες ομάδες σε μια πενταετία και να είσαι περιζήτητος... Κι εγώ να είμαι με το ψαροτούφεκο στη γωνία και να παρακαλάω θεούς και δαίμονες για να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Και πρέπει να ανέβω σε ένα άρμα ή να κάνω αυτό που σιχαίνομαι; Δεν θέλει τελικά ανθρώπους σαν εμάς το ποδόσφαιρο, αυτό καταλαβαίνω. Αυτό το πράγμα που βλέπω με τους προέδρους, τον τρόπο αντιμετώπισης, είναι στο να βάλουμε ανθρώπους για να κάνουμε τις δουλειές μας.

Να φέρουμε 6-7 παίκτες, να πάρω εγώ τις μίζες μου και στο δια ταύτα; Ψάχνουμε να βρούμε γιατί δεν έχουμε ποδόσφαιρο. Πώς να έχουμε ποδόσφαιρο; Ποιος διδάσκει ποδόσφαιρο αυτή την εποχή; Δεν τους νοιάζει κανένας. Όλοι λένε να πάρω τον βουλευτή, να πάρω τον έναν, να πάρω τον άλλον, να βρω τον κολλητό να μιλήσει αυτός για εμένα, να χωθώ.

Από εκεί και πέρα πάει μόνο του, είναι αυτόματος πιλότος. Βρίσκεις δουλειά ακόμη κι αν είσαι άχρηστος εντελώς. Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Να πεις έχω τον Αλεξανδρή, έχω κι αυτόν. Που ήταν ο Αλεξανδρής; Εκεί. Τι έκανε εκεί; Έκανε 1,2,3... Ο άλλος τι έκανε; Το διέλυσε το μαγαζί. Ακούει αυτός; Ναι ακούει. Ωραία, πάρε αυτόν...

Ε, τότε εγώ τι κάνω; Να πάω στον Όλυμπο να πετάω πέτρες. Ή να περιμένω μια συγκυρία, την τύχη, να μην μπω στην διαδικασία, να πεις εσύ μια καλή κουβέντα του στυλ "έλα ξυπνάτε μαλάκες, αυτός είναι, πάρτε τον". Αλλιώς θα αναγκαστώ, γιατί κάποια στιγμή τίθεται και το θέμα επιβίωσης, τι θα κάνω; Αυτό ξέρω να κάνω. Αν ήξερα να κάνω καφέ, θα είχα καφετέρια.

Δεν το αγαπάω αυτό όμως. Αγαπώ το ποδόσφαιρο και στο ποδόσφαιρο είναι κλειστές οι πόρτες. Να γίνω καραγκιόζης; Όχι, δεν θα γίνω. Δεν το έκανα 30 χρόνια, θα το κάνω τώρα στα γεράματα; Τώρα που θα πρέπει να είμαι δάσκαλος, εκπαιδευτής; Δεν είσαι καν προπονητής σήμερα. Στις προπονήσεις προπονούν άλλοι, εσύ δεν προπονείς. Εσύ εκπαιδεύεις. Τι να είμαι, καραγκιόζης;"

Ο Αλέξης παραδέχεται ότι ουδέποτε διατηρούσε καλές σχέσεις με τα ΜΜΕ, γιατί απλά δεν τον ενδιέφερε η προοπτική του... μαϊντανού.

"Από τα χρόνια που ήμουν παίκτης, αν δεν είχα κάτι να πω δεν μιλούσα. Γινόμουν κακός και με φίλους, με δημοσιογράφους. Μου λέγανε 'πρέπει να είσαι στην επικαιρότητα'. Μα δεν ήθελα να είμαι στην επικαιρότητα σώνει και ντε.

Όλοι νόμιζαν πως είμαι μόνο ο ποδοσφαιριστής Αλεξανδρής. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι άνθρωπος είμαι. Στην προσωπική μου ζωή είμαι κάτι άλλο. Το οποίο συνήθως δεν τους ενδιαφέρει. Τους νοιάζει μόνο να είσαι εκεί και να λες αηδίες. Ή αρλούμπες ή να γίνεσαι μαϊντανός. Όχι, δεν με ενδιαφέρει αυτό.

Πρεσβεύω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Τα οποία πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση με τα πρότυπα. Άλλο το ποδοσφαιρικό πρότυπο, γιατί το ανθρώπινο μπορεί κάποιοι να το μισούν, το δικό μου. Το να είμαι αποκομμένος, να μην κάνω κάποια πράγματα. Και τότε και τώρα, είτε ήμουν ο top είτε τώρα, ίδια συμπεριφορά έχω απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό για εμένα είναι το πιο σημαντικό γιατί πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι.

Τώρα αν έτυχε να κάνω μια δουλειά που από μόνη της είχε μια δημοσιότητα, εντάξει έχει να κάνει και με το αγωνιστικό. Αλλά σαν άνθρωπος αυτό δεν θα το αλλοιώσω. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Δεν είναι στην προσωπικότητα μου".

Τα γκολ που έχει πετύχει στην καριέρα του είναι 180 σε σύνολο 367 εμφανίσεων. Τα 135 από αυτά είναι με τη φανέλα του Ολυμπιακού, 39 με αυτή της ΑΕΚ, 14 με την Καλλιθέα και 2 με την Λάρισα. Πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά και σίγουρα ο καθένας θα έχει διαφορετικά στο κεφάλι του ως σημείο αναφοράς. Ποιο θεωρεί ο ίδιος κορυφαίο ως εκτέλεση;

"Νομίζω το γκολ με την Πάρμα. Πολλές φορές βάζω το βιντεάκι στον μικρό γιατί θέλει να τα βλέπει αυτά και ακόμη αναρωτιέμαι 'θα την βρω την μπάλα; Πώς θα γίνει αυτό;' Έχω αμφιβολία ακόμα! Αν σκεφτείς μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ότι είναι μια πάσα ψηλή, πρέπει να υπολογίσεις το ύψος, την ταχύτητα, είσαι με γυρισμένη πλάτη και πρέπει να βρεις την μπάλα στο κατάλληλο σημείο με την ανάλογη δύναμη για να την στείλεις μόνο εκεί, τότε λες ότι είναι απίστευτο γκολ. Και έγινε! Ξέρεις γιατί; Γιατί το πίστευα και το είχα ξανακάνει τόσες φορές. Χρειάζεται δουλειά για να το πετύχεις.

Στην προπόνηση, όταν τελειώναμε, καθόταν ο Γεωργάτος με τον Μαυρογενίδη και μου κάνανε 200 σέντρες. Έχω πετύχει στην προπόνηση και καλύτερο γκολ από αυτό, απλά ήταν στο χαλαρό... Στα παιχνίδια λοιπόν είχα αυτοπεποίθηση. Έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην την βρω. Δεν ήξερα αν θα μπει γκολ, ποτέ δεν το ξέρεις.

Ήξερα όμως πώς όταν μου έρθει εκεί που τη θέλω, θα το κάνω. Το ένιωθα, ήταν κτήμα μου. Έβλεπε ο άλλος και έλεγε 'πώς το κάνει;' Αυτός που είναι μαθηματικός έχει διαβάσει πόσα βιβλία, αυτός που παίζει βιολί έχει ρίξει χιλιάδες ώρες εξάσκησης. Αυτό χρειάζεται, έτσι γίνεται".

Είπαμε για τους προπονητές του, είπαμε και για τους συμπαίκτες. Ο Αλέξης όμως αντιμετώπισε και ένα σωρό αντιπάλους. Και του ζητήσαμε να μας υποδείξει τον πλέον ζόρικο. Ήταν ένας... Νίντζα.

"Ο Καλιτζάκης ήταν. Δίναμε τρομερές μάχες. Παρεξηγήσιμο παιδί. Στην ζωή έξω από το γήπεδο ήταν κορίτσι, όπως και ο Ανατολάκης. Τον Ανατολάκη μπορούσες να τον πουλήσεις στους γύφτους σε ένα λεπτό, χωρίς να πάρει χαμπάρι τι γίνεται (γέλια)... Μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήταν να σου φάει το λαιμό! Το ίδιο και ο Καλιτζάκης. Μεταμορφώνονταν αυτά τα παιδιά, μέσα στο παιχνίδι δεν καταλάβαιναν τίποτα.

Μέσα σε σωστά πλαίσια πάντως, αντρικά. Όχι βρώμικα. Το ποδόσφαιρο εξάλλου έχει επαφή. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις πόση είναι αυτή. Δεν είναι μπάσκετ που στην λίγο παραπάνω πίεση ξέρεις ότι υπάρχει φάουλ. Στο ποδόσφαιρο δεν είναι. Εκεί είναι όποιος πονέσει περισσότερο (γέλια)...".

Στη μόνη ίσως ερώτηση που είδαμε τον Αλέξη να ζορίζεται, ήταν αυτή που αφορούσε την κατάρτιση μιας κορυφαίας ενδεκάδας εντός συνόρων με συμπαίκτες και αντιπάλους. Πάντως δεν το συζήτησε για Τζόλε - Καραπιάλη, έβγαλε το καπέλο στον Βαζέχα και θυμήθηκε τις χειρονομίες του Κωστή.

"Θα αδικήσω πάρα πολλούς. Ας δεν υπήρχε περίπτωση να μην σου πω τον Τζόρτζεβιτς. Να μην έχω συμπαίκτη τον Καραπιάλη. Τον Καραταΐδη πίσω, τον Καλιτζάκη μέσα στην ομάδα, τον Αποστολάκη ως δεξί μπακ. Τον Σαβέβσκι. Δεν φτάνουν οι 11 θέσεις ρε γαμώτο, πραγματικά. Ο Βαζέχα; Τότε που δίναμε ομηρικές μάχες για τον πρώτο σκόρερ, τον θαύμαζα.

Δεν έβριζα, δεν έλεγα 'α, εγώ είμαι καλύτερος' και τέτοια. Ίσα ίσα που τον παρακολουθούσα, μου άρεσε η συμπεριφορά του, είχε σεβασμό απέναντι σε όλους και από όλους. Όπως κι εγώ μπορεί να πάω στη Θεσσαλονίκη και να μην με βρίσει κανείς. Δεν προκάλεσα ποτέ. Μου άρεσαν εξάλλου οι παίκτες που δεν προκαλούν παρά μόνο αγωνιστικά.

Αγωνιστικά είναι ωραίο, βάλε τους 3 γκολ κι ας τους να πονάνε 100 χρόνια. Αλλά τώρα κάτι κωλοδάχτυλα και τέτοια... Δεν έχει βρεθεί ένας να μου πει ότι 'ξέρεις κάτι, είχα έρθει στο γήπεδο και έβριζα τη μάνα σου, το παιδί σου κι εσύ γύρισες και ανταπέδωσες'. Ακόμη και μέσα στη Φιλαδέλφεια όταν γύρισα δεν μπορείς να φανταστείς τι άκουσα... Δεν γύρισα ποτέ στην εξέδρα να πω σε κάποιον γαμ..σαι ας πούμε. Ή να του κάνω κωλοδάχτυλο.

Ακόμα και τα γκολ που πέτυχα στη Φιλαδέλφεια, η μόνη φορά που πανηγύρισα έντονα ήταν στο 2-3 και όχι προς τον κόσμο της ΑΕΚ. Έφυγα ευθεία για να φτάσω στους οπαδούς του Ολυμπιακού. Ούτε να γυρίσω να κάνω χειρονομίες όπως ο Κωστής ή να λέω διάφορα. Ήταν αρχή μου αυτό. Ποτέ σε κανένα γήπεδο. Κι ας είχα χίλιους λόγους να το κάνω. Τράβηξα τα πάνδεινα αλλά δεν το έκανα".

Για την δική του καλύτερη ενδεκάδα ο Αλέξης μας έσκασε υποδειγματική ντρίμπλα, αλλά για τον καλύτερο παρτενέρ που είχε ποτέ στην επίθεση δεν κατάφερε να μας αποφύγει...

"Ο Γκόγκιτς! Ο Σίνισα μου άρεσε πάρα πολύ γιατί γνώριζε άριστα την θέση του φορ. Εγώ μπορεί να είχα την αίσθηση του γκολ αλλά επειδή έπαιζα στην αρχή πιο πολύ μεσοεπιθετικός, μου έδειχνε τις κινήσεις ο Γκόγκα. Πού πρέπει να είμαι και πότε να κάνω κίνηση ανάλογα με το που βρίσκεται η μπάλα.

Τώρα βλέπεις οι φορ δεν ξέρουν που πάνε. Με βοήθησε πάρα πολύ ο Σίνισα με τον τρόπο του. Μπορεί να μην ήταν ο σούπερ σκόρερ ο Γκόγκα αλλά είχε ποδοσφαιρικό ένστικτο. Με έμαθε ακόμη και πώς να μαρκάρω. Θυμάμαι και τι λεγόταν όταν ήρθε... Παππούς και τέτοια. Έγινα καλύτερος μαζί του, έμαθα πράγματα".

Άλλο το ποδόσφαιρο της εποχής του, διαφορετικό της σημερινής. Βασικό μειονέκτημα του σήμερα σημειώνει την διαρκή απουσία της τεχνικής των ποδοσφαιριστών. Και εξηγεί το γιατί.

"Υπήρχαν παίκτες με πολύ καλύτερη τεχνική. Για να μην παρεξηγηθώ: τεχνική είναι να μπορείς να κοντρολάρεις σωστά την μπάλα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είναι πολύ σημαντικό. Και μετά να πασάρω σωστά. Σήμερα βλέπουμε στην Ελλάδα τα κοντρόλ των ποδοσφαιριστών, ειδικά αν έχουν πίεση, να γίνονται στα... τρία μέτρα.

Κάποιοι νομίζουν ότι αυτός που ντριμπλάρει, αυτός έχει τεχνική. Αυτό όμως δεν είναι τεχνική, είναι επιδεξιότητα. Άλλο επιδεξιότητα, άλλο τεχνική. Το δεύτερο προαπαιτεί τον σωστό χειρισμό της μπάλας σε κοντρόλ και πάσες κάτω από συνθήκες πίεσης. Όχι να κάνεις μια "ποδιά", δεν είναι αυτός ο παικταράς.

Αυτός έχει μια επιδεξιότητα και τον χειροκροτάς. Είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν έχουμε τέτοιους παίκτες. Και τότε υπήρχε περισσότερη δύναμη να ξέρεις. Απλά σήμερα δεν βλέπεις καθόλου μπάλα και σου δίνεται η εντύπωση ότι πλέον σήμερα είναι περισσότερο δυνατό το ποδόσφαιρο. Είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Μπαρέζι, όταν ήταν στη Μίλαν και οι Γκούλιτ, Ράικαρντ, Φαν Μπάστεν και έπαιζε ο Αρίγκο Σάκι το 4-4-2 πρώτη φορά.

Από ένα σημείο και μετά, με τους παίκτες που είχε, σταμάτησε να εστιάζει στην τακτική γιατί θεωρούσε ότι δεν ήταν πλέον απαραίτητο. Τον ρώτησαν οι παίκτες και τους απάντησε "τι άλλο να σας κάνω;" Θέλω να πω πως ακόμη και τέτοιες παίκτες, που θεωρείς αυτονόητο ότι έχουν κάποια στοιχεία, ακόμη κι αυτοί χρειάζονται καθοδήγηση. Να μην νιώθει μόνος του ο παίκτης. Δηλαδή αν έχεις τον Μέσι θα πεις 'οκ, ας τα κάνει όλα μόνος του'; Πρέπει να ασχοληθείς μαζί του, δεν υπάρχει κάτι αυτονόητο αν θες να έχει διάρκεια".

Άνθρωπος που δεν έχει μουσικά ακούσματα είναι νεκρός

"Η μουσική είναι για εμένα όπως κάποτε το ποδόσφαιρο. Που υπήρχε η εκτόνωση μέσω της προπόνησης. Κάτι που τώρα δεν μπορώ να το κάνω σωματικά. Η μουσική είναι αυτή που μου δίνει ζωή. Χωρίς μουσική δεν ζω. Βλέπεις; Κυκλοφορώ συνέχεια με τα ακουστικά. Η μουσική είναι ρυθμός, μου αλλάζει την διάθεση. Πάντα και στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ που είχαμε συνέχεια μουσικές στα αποδυτήρια και τέτοια.

Πιστεύω άνθρωπος που δεν έχει μουσικά ακούσματα είναι νεκρός. Μου αλλάζει τα πάντα η μουσική. Όταν είμαι τσαντισμένος δεν ψάχνω να τσακωθώ, να πω διάφορα. Θα βάλω τη μουσικούλα μου και μετά από 2-3 τραγούδια θα είμαι αυτός που πρέπει. Έτοιμος να αντιμετωπίσω ότι κι αν υπάρχει".

Για τα λάθη που του στοίχισαν στη ζωή του, δεν μετανιώνει. Αν είχε την ευκαιρία, θα έκανε ξανά τα ίδια. Με μια διαφορά μόνο. Αυτή που εξομολογείται ο ίδιος.

"Έχω κάνει λάθη, σίγουρα, ποιος δεν έχει κάνει; Απλά αν γύριζα τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα. Θα έκανα τα ίδια αλλά αυτή τη φορά με σωστούς ανθρώπους. Αυτό ήταν το λάθος μου. Έχω κάνει πράγματα σωστά και άσχημα, που τώρα που το σκέφτομαι λέω 'όχι με αυτόν τον άνθρωπο ρε φίλε. Ήταν λάθος που το έκανες με αυτόν'. Το ίδιο λάθος θα έκανα, αλλά τώρα θα επέλεγα το πρόσωπο.

Με αυτόν ή με αυτήν θέλω να το κάνω. Όχι όπως τότε που βομβαρδιζόσουν από αυλοκόλακες γύρω γύρω και έμπαινες σε διαδικασίες. Τα λάθη είναι δικά μας και είναι μαθήματα. Δεν υπάρχει λόγος να μετανιώνεις γιατί μετά είναι σαν μην είσαι εσύ. Από τη στιγμής που το κάνεις, το ξέρεις. Δεν υπάρχει λάθος που να μην ξέρεις, μη λέμε μ@λ@κίες τώρα...".