«Μαχητής» της ζωής με όπλο το ποδόσφαιρο

Γεννημένος με μια μπάλα στα πόδια, ο Ρούλης Παυλίδης παραμένει στα γήπεδα, ξεπερνώντας τα «χτυπήματα της μοίρας» με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα.Ζουν ανάμεσα μας... Είναι άνθρωποι υπερήφανοι για να «ζητιανέψουν» το ενδιαφέρον μας και ταπεινοί για να απασχολούν την καλπάζουσα επικαιρότητα. Άνθρωποι που δεν έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι στις δυσκολίες της ζωής, παρά να τις αντιμετωπίζουν με στωικότητα. Είναι άνθρωποι μαχητές, τις μάχες των οποίων -τις περισσότερες φορές- θα τύχει να μην μάθουμε. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται το τι έχουν πετύχει στη ζωή τους.

Αλλά ακόμη κι αν το ‘χουν αντιληφθεί, θα τους δεις να ντρέπονται να το εκφράσουν και θα τους ακούσεις να λένε: «Υπάρχουν και χειρότερα...». Είναι οι άνθρωποι εκείνοι, από τους οποίους έχεις να μάθεις πολλά. Κυρίως, όμως, ένα: Το τι έχει -πραγματικά, αξία σε αυτή τη ζωή. Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Ρούλης Παυλίδης. Στους περισσότερους, το όνομα του μπορεί να μη λέει πολλά. Σε όσους τον έχουν γνωρίσει, όμως, λέει (σχεδόν) τα πάντα...

Είναιόπως προαναφέραμε ο πατέρας του -νυν παίκτη του Αρη- Μπάμπη και τριών ακόμη υπέροχων παιδιών. Πριν από οκτώ χρόνια, ενεπλάκη σε τροχαίο δυστύχημα, το οποίο είχε απασχολήσει όλη την Ελλάδα. Είχε μεταβεί στην Αθήνα για να παρακολουθήσει τις προσπάθειες του γιου του Χρήστου σε τουρνουά που διοργανώθηκε στο γήπεδο της Νήαρ Ηστ και συμμετείχαν -μεταξύ άλλων- η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ. Προτού καλά-καλά κλείσει τα 12 του χρόνια, ο Χρήστος είχε εντοπιστεί από τον Τόνι Σαβέφσκι στη Σκύδρα, φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ και θεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τη βραδιά της 24ης Μαΐου του 2009 ο Ρούλης Παυλίδης δεν ακολούθησε τη διαδρομή που ακολουθούσε πάντα. Δεν πήρε το τρένο της επιστροφής, αφού δύο καλοί του φίλοι, γονείς παιδιών που αγωνίζονταν στο προπαιδικό τμήμα του ΠΑΟΚ, προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν να προλάβει το ΚΤΕΛ, που είχε ξεκινήσει. Η προσπάθεια να το προλάβουν στη Λαμία στέφθηκε από αποτυχία και... σημάδι μπήκε στην πόλη της Λάρισας. Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσαν ότι το ΚΤΕΛ είχε ήδη αναχωρήσει. Βγαίνοντας ξανά στην Εθνική οδό Λάρισας-Θεσσαλονίκης, συνέβη το μοιραίο δυστύχημα. Ενα όχημα από το αντίθετο ρεύμα εξετράπη της πορείας του και συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν ο πατέρας και ο υιός Παυλίδης.

Από τη σύγκρουση έχασαν τη ζωή τους δύο άνδρες κι ένα κοριτσάκι οκτώ ετών. Ο Ρούλης Παυλίδης έσπασε τη σπονδυλική του στήλη, ο αθλητής του ΠΑΟΚ, Παντελής Κυριακίδης τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και παραμένει σε άγρυπνο κώμα, ενώ ο Χρήστος Παυλίδης, υπέστη βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και χρειάστηκε να υποβληθεί σε μια σειρά από επεμβάσεις, για να μπορέσει να κρατηθεί στη ζωή. Παρότι οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ του αποδείχθηκε γενναίος μαχητής και τα κατάφερε, χάρη στη δύναμή του και τις προσπάθειες των γιατρών στα νοσοκομεία και την κλινική αποκατάστασης στη Λάρισα.

Ωστόσο δεν μπόρεσε να παίξει ξανά ποδόσφαιρο βάζοντας τέλος σε μια καριέρα, που προμηνυόταν σπουδαία. «Είμαι 20 χρόνια προπονητής, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ταλέντο. Ηταν πραγματικά ασύλληπτο. Ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα, τον βάζαμε να παίζει με παιδιά τρία χρόνια μεγαλύτερα» μας λέει ο Αγγελος Χατζόπουλος, τότε προπονητής του Χρήστου στην ΑΕΚ, που σήμερα εργάζεται στον Παναθηναϊκό.

Αγκαλιά με μια μπάλα

Εχοντας... γεννηθεί με μια μπάλα στα πόδια, ο Ρούλης Παυλίδης δέχθηκε ένα απίστευτα σκληρό χτύπημα από τη μοίρα. Δεν ήταν όμως το μόνο. Την περίοδο της αποκατάστασης του Χρήστου στη Λάρισα, χώρισε με τη σύζυγο του. Εχοντας τέσσερα παιδιά να μεγαλώσει, αλλά και την οικονομική κρίση να χτυπάει και τη δική του πόρτα, άλλος στη θέση του θα είχε «λυγίσει». Ο ίδιος, βρήκε καταφύγιο στον χώρο που ήξερε σαν τις παλάμες των χεριών του. Στα γήπεδα της ευρύτερης περιοχής της Εδεσσας, όπου και μεγάλωσε.

Δεν έπαψε στιγμή να ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, δεν πέρασε ούτε στιγμή η σκέψη από το μυαλό του να εγκαταλείψει τον χώρο του ποδοσφαίρου. Ακόμη και σήμερα, σε ηλικία 61 ετών αρνείται να συμβιβαστεί. Εχει, μάλιστα, δελτίο (!) στην ομάδα του χωριού του (Μ. Αλέξανδρος Αρσενίου), στην οποία εκτελεί και χρέη προπονητή, αλλά όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις, φοράει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και βάζει τα... γυαλιά στους νεότερους. Ταυτόχρονα, δεν χάνει παιχνίδι των παλαιμάχων του Εδεσσαϊκού και προπονεί νεαρούς ποδοσφαιριστές σε ακαδημίες της περιοχής. Από τα... χέρια του έχουν περάσει παίκτες όπως οι Κουλούρης, Χατζάρας, Ξόμπλιος και άλλοι, οι οποίοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν και τον «εκπληκτικό τρόπο που έχει να μεταφέρει τις γνώσεις του πάνω στο ποδόσφαιρο».

«Είναι άνθρωπος που δεν θα δεις ποτέ να νευριάζει, δεν θα ακούσεις να ανεβάζει τον τόνο της φωνής του. Είναι ιδανικός να βρίσκεται κοντά σε μικρά παιδιά και να μεταφέρει γνώσεις του. Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση, ένας από τους πιο γαλήνιους ανθρώπους που έχω συναντήσει» είπε χαρακτηριστικά ο νυν τεχνικός διευθυντής της Βέροιας και ένας από τους πιο καλούς του φίλους, Γιώργος Κικερίδης.

Ο ίδιος ο Ρούλης Παυλίδης, πάντως, αρνείται πεισματικά τον τίτλο του... σπουδαίου. «Κάθε άνθρωπος περνάει δύσκολες στιγμές. Ο καθένας με τον τρόπο του. Προσωπικά, δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν είχα το ποδόσφαιρο και τα παιδιά μου. Με βοήθησαν να ξεπεράσω πολλά. Εύχομαι σε όλους τους γονείς υγεία, να είναι προσεκτικοί με τα παιδιά τους και να ξεπερνούν τις δυσκολίες» αναφέρει από τη δική του πλευρά.

  «Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου»

Πριν από λίγες μέρες, έκανε τον πατέρα του να χαμογελάσει διάπλατα. Σκόραρε ένα απίθανο σε σύλληψη και εκτέλεση τέρμα, το οποίο χάρισε στον Αρη μια σπουδαία νίκη στα Τρίκαλα. Ο λόγος για τον Μπάμπη Παυλίδη, ο οποίος λάμπει από περηφάνια, κάθε φορά που καλείται να μιλήσει για τον πατέρα του...

«Είναι το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω στη ζωή. Τον ευχαριστώ για όλα όσα μου έχει μάθει, για όλα όσα μου έχει δείξει, ακόμη και χωρίς να μου πει τίποτα. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, μακάρι όλοι στην ηλικία του και έχοντας περάσει όσα πέρασε, να αντιμετωπίζουμε έτσι τη ζωή» σημειώνει χαρακτηριστικά, ενώ δεν αρνείται να ανασύρει από τη μνήμη του τις στιγμές από το μοιραίο περιστατικό της βραδιάς της 24ης Μαΐου του 2009.

«Ημουν πιτσιρικάς, 17 χρονών τότε και είχα πάρει μεταγραφή στη Βέροια. Ηταν Κυριακή βράδυ και την επομένη ξεκινούσα πανελλήνιες. Κάποια στιγμή, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι έγινε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να προσπαθήσω να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου. Λίγα λεπτά αργότερα, η διοίκηση της ΑΕΚ ενημέρωσε τη μητέρα και τον θείο μου. Μου κόπηκαν τα πόδια. Οι στιγμές ήταν δύσκολες, η κατάσταση του Χρήστου ήταν κρίσιμη, αλλά ευτυχώς με τη βοήθεια του Θεού και των γιατρών τα κατάφερε» θυμάται.

«Μετά το συμβάν όλα άλλαξαν. Η ζωή της οικογένειας μου άρχισε να κυλά διαφορετικά, ο πατέρας μου άλλαξε, αλλά ευτυχώς έμεινε στο ποδόσφαιρο. Θέλοντας και μη, η μοιραία βραδιά του έρχεται συνεχώς στο μυαλό. Οπως θα κάναμε όλοι, έτσι κι αυτός το σκέφτεται, στενοχωριέται για το αν θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν κυλήσει διαφορετικά. Το ποδόσφαιρο όμως του δίνει τη δύναμη να ξεχνιέται και να παίρνει δύναμη» σημειώνει ο μέσος του Αρη. Οταν, τέλος, κλήθηκε να μιλήσει για τον πολυαγαπημένο του αδερφό ανέφερε: «Ο,τι και να πω γι’ αυτόν θα ‘ναι λίγο. Ηταν ένα απίστευτο ταλέντο που μιλούσε στην μπάλα. Πήρα τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου όταν βγήκε νικητής στη μάχη που χρειάστηκε να δώσει»

ΠΗΓΗ: ΜΕΤΡΟΣΠΟΡ·