ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Ένας Βεροιώτης αναπολεί...

Μικρός πρόλαβα ποδόσφαιρο στις αλάνες της Βέροιας. Του Προμηθέα και κάτω από την Εληά. Αλλά και στην αυλή του 11ου Δημοτικού Σχολείου στον Πράσινο Κήπο.

Μαζεύαμε χαρτάκια όλα τα παιδιά της γειτονιάς για μια μπάλα δερμάτινη ρεφενέ.

Παίζαμε γειτονιά με γειτονιά, σχολείο με σχολείο, ώρες.

Θυμάμαι τους μεγαλύτερους να συζητάνε με το ραδιοφωνάκι και τα δελτία του ΠΡΟ-ΠΟ. Στο μαγαζί του κυρ-Χάρη.

Τα ευρωπαϊκά βράδια τις Τετάρτες, όλη η γειτονιά μπροστά σε μία τηλεόραση.

«Κυρίες, Δεσποινίδες και Κύριοι...» η φωνή του Διακογιάννη.

Τη Βέροια τη βλέπαμε παρακαλώντας κάποιον μεγάλο να μας βάλει με το δικό του εισιτήριο. 

«-Θείο, βάλε με, σε παρακαλώ...»

Τα ξερά γήπεδα που τα έβρεχαν οι υδροφόρες.

Το Διαμαντή να πετάει καραμέλες πριν τη σέντρα.

Το πρώτο ματς εκτός έδρας στη Νάουσα στο γειτονικό ντέρμπι. Κι ας φάγαμε τέσσερα.

Το πρώτο ματς στη Βέροια στο γήπεδο με χόρτο. Νικήσαμε τον Ηρακλή.

Να βλέπουμε τη Βέροια στη Νέα Φιλαδέλφεια με το φίλο το Χρήστο, δύο μοναδικοί Βεροιώτες κατά λάθος μέσα στη σκεπαστή, με όλους τους οπαδούς της ΑΕΚ να απορούν με το κουράγιο μας. Και να κερνάνε καφέ στο ημίχρονο. Γιατί από τη Βέροια ήταν και ο μεγάλος Μίμης Παπαϊωάννου.

Τις ανόδους και τους υποβιβασμούς.

Τις συλλογές Panini.

Τα ματς του ΠΑΟΚ στην Τούμπα με τον Ολυμπιακό, τον Άρη, τον Παναθηναϊκό, τη Μπάγερν, αλλά και τις εκδρομές εκτός έδρας. 

Τους χαμένους τελικούς στην Αθήνα.

Τις πρώτες έγχρωμες τηλεοράσεις στις καφετέριες τα καλοκαίρια με το Παγκόσμιο Κύπελλο ή το Ευρωπαϊκό.

Πρόλαβα στις σπουδές στην Παιδαγωγική Ακαδημία τη μεγάλη Λάρισα να παίρνει τον πρώτο της τίτλο και να κάνει ευρωπαϊκή πορεία. 

Να μοιράζει τριάρες και τεσσάρες στους μεγάλους.

Σε κάθε πόλη θεωρούσα το γήπεδο το πιο σημαντικό αξιοθέατο.

Μου κακοφάνηκε όταν ξεκίνησαν τα ιδιωτικά κανάλια και τα συνδρομητικά.

Πλέον δεν ακούγαμε τα ματς στο ραδιόφωνο. Τα παρακολουθούμε  από τα κινητά και το στοίχημα.

Το Τσάμπιονς Λιγκ και οι λίγες πια εκπλήξεις.

Το ποδόσφαιρο που αλλάζει με ταχύτητα. 

Στο σχολείο βλέπουμε πως μια μπάλα κάνει ευτυχισμένα το λιγότερο 22 παιδάκια.

Κάνουμε πλάκες με τους μαθητές και τους γονείς τους.

Σε λίγα χρόνια όλα θα είναι αναμνήσεις.

Γιωργος Μαρκου

Image by Abdulmomn Kadhim from Pixabay