Μικροί ποδοσφαιριστές, μεγάλα εμπόδια: Η ανάγκη για σχέδιο

Γράφει ο Γιώργος Τουτζάρης

Το ξεκίνημά του γίνεται συνήθως στην κοντινότερη ακαδημία λόγω απόστασης, λόγω της παρέας περισσότερο και λιγότερο εάν η ακαδημία ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές που ο κάθε γονιός έχει για το παιδί του. Μετά τα πρώτα 4-5 χρόνια στις παιδικές ηλικίες που μπαίνουν οι πρώτες βάσεις, οι μικροί ποδοσφαιριστές μαθαίνουν τα βασικά, συμμετέχουν σε μικρά τοπικά πρωταθλήματα και οι θεωρητικά καλύτεροι επιβραβεύονται με τις πρώτες κλήσεις στις λεγόμενες μικτές ομάδες του νομού, απ’ όπου ξεκινάει η πρώτη τους αξιολόγηση.

Είναι όμως η λειτουργία των μικτών ομάδων τέτοια, που να δίνει την αίσθηση ότι όντως εκεί γίνεται πραγματική αξιολόγηση των δυνατοτήτων των αθλητών και το επίπεδο της προπόνησης διαφέρει, λόγω της συνύπαρξης των καλύτερων ποδοσφαιριστών του νομού; Είναι οι προπονητές των μικτών ομάδων των νομών σε πλήρη επικοινωνία με τους επιτελείς των συλλόγων, ώστε να έχουν ένα κοινό στόχο στο πρόγραμμα των προπονήσεων, ή ο προπονητής της ΕΠΣ κάνει ό,τι αυτός νομίζει πως ωφελεί τα παιδιά όταν μαζεύονται για κοινές προπονήσεις; Η επιλογή του «ενωσιακού» προπονητή με ποια κριτήρια γίνεται; Υπάρχουν κριτήρια βασικά ή υπάρχει ένα είδος επετηρίδας και πρέπει να εξυπηρετηθούν όλοι κυκλικά;

Οι απαντήσεις είναι εύκολες και μπορούν να δοθούν χωρίς να είσαι ειδικός: ΌΧΙ, δεν γίνεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό σωστή αξιολόγηση και των προπονητών αλλά και των αθλητών που είναι μέλη αυτής της ελίτ ομάδας. ΌΧΙ, δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των ΕΠΣ και των συλλόγων τουλάχιστον μέχρι τώρα, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ταυτότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ούτε και για μια διαδικασία η οποία σαν πυραμίδα θα οδηγήσει τους ποδοσφαιριστές των μικρών ηλικιών στο επόμενο στάδιο, που είναι η προεπιλογή για την εθνική και η ενσωμάτωση τους στις ομάδες ενηλίκων.

Μαθαίνω ότι στο νέο οργανόγραμμα των εθνικών ομάδων υπάρχει θέση συμβούλου για τις μικρές εθνικές ομάδες, ο οποίος θα συντονίσει τη δουλειά που γίνεται στις μικτές, θα προσπαθήσει να προωθήσει έναν κοινό τρόπο δουλειάς στις εθνικές ομάδες και να δημιουργήσει την ταυτότητα όλων των ελληνικών ομάδων από την Κ15, 17, 19, 21 και ανδρών. Μακάρι να μην σταματήσει αυτή η προσπάθεια εάν αλλάξει η ηγεσία της ΕΠΟ κάποια χρόνια αργότερα.

Η κατάσταση τώρα στις αντίστοιχες Κ15, 17, 19 των επαγγελματικών ομάδων είναι εξίσου προβληματική, τόσο όσον αφορά τις συνθήκες των προπονήσεων όσο και της απορρόφησης των νεαρών ποδοσφαιριστών σε επίπεδο ανδρών, εκτός από μερικά φωτεινά παραδείγματα των μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου και ειδικότερα τα 2-3 τελευταία χρόνια. Λέγοντας «μεγάλων» εννοώ τις ομάδες που ανήκουν στην SL1.

Και αν θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος: «Καλά, οι «μεγάλοι» μπορούν να αγοράσουν ό,τι καλύτερο υπάρχει. Γιατί να επενδύσουν στις ακαδημίες;». Θα διαπίστωνε, ότι οι χαμηλότερου επιπέδου ομάδες δεν ενδιαφέρονται να εντάξουν στην μεγάλη ομάδα νεαρούς ποδοσφαιριστές. Αντιθέτως, προτιμούν την απόκτηση «έμπειρων» ξένων- σε μεγαλύτερο ποσοστό- ποδοσφαιριστών που θα τους βοηθήσουν να πετύχουν τους στόχους τους. Μοιάζει παράξενο αλλά είναι η πικρή πραγματικότητα για τα όνειρα όλων των πιτσιρικάδων που θέλουν να παίξουν στη μεγάλη ομάδα.

Είναι όμως πάντα η ποιότητα των νεαρών παικτών τέτοια που να επιτρέπει στον προπονητή να τους εμπιστευτεί σε παιχνίδια που κρίνουν καριέρες;

Θα πρέπει για να απαντήσουμε, να πάμε πίσω στην αρχή του άρθρου και να ψάξουμε τον τρόπο της δουλειάς που γίνεται στις μικρές ηλικίες και πόσο έτοιμα είναι τα παιδιά που βγαίνουν από τις αναπτυξιακές ομάδες, αγωνιστικά, σωματικά και πνευματικά.

Όλοι χαιρόμαστε όταν βλέπουμε τον μάγο Κωνσταντέλια, τον Τζόλη να θριαμβεύει στο Βέλγιο, τον Μουζακίτη να παίρνει φανέλα βασικού στον Ολυμπιακό στα 18 του, να λέμε «ουάου» για τα ποσά που ξόδεψε η Μπραϊτον για τον Τζήμα και τον Κωστούλα, όμως για να τους δούμε όλους αυτούς κάποιοι δούλεψαν μεθοδικά, κάποιοι τους εμπιστεύτηκαν και έδρεψαν τους καρπούς της δουλειάς τους, μια διαδικασία εξαιρετικά σπάνια και επίπονη στο ποδόσφαιρο.

Συμπερασματικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις τους παράγοντες του ποδοσφαίρου να επενδύσουν στις υποδομές, στις αναπτυξιακές ομάδες και στην προοπτική που δίνει μια τέτοια προσπάθεια.

Μπορεί τα τελευταία δύο χρόνια με την επιτυχία του Ολυμπιακού στο Youth League του Champions League και την εκτόξευση των νεαρών παικτών στην εθνική μας ομάδα, να υπάρχει ενδιαφέρον για τους μικρούς που προέρχονται από τις ακαδημίες, όμως αυτό γίνεται στο υψηλότερο επίπεδο και όχι σε χαμηλότερο επίπεδο που θα ήταν ευεργετικό για το ποδόσφαιρο και την ανάδειξη ακόμη μεγαλύτερου αριθμού ικανών ποδοσφαιριστών, να πλαισιώσουν τα ρόστερ των επαγγελματικών ομάδων και στη συνέχεια της εθνικής μας ομάδας.

Το μέλλον κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει, μπορεί όμως να το σχεδιάσει δουλεύοντας με πρόγραμμα στο παρόν και αυτό ακριβώς χρειάζεται το ποδόσφαιρο μας… ΣΧΕΔΙΟ.