Από τη Bodo Glimt και την Mjallby στη Βέροια… ένα Project δρόμος!

Τι εννοούν  όμως πραγματικά όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή καθαρά τεχνοκρατικά;

Γράφει ο Γιώργος Τουτζάρης

Project στα ελληνικά σημαίνει εγχείρημα και περιφραστικά μια οργανωμένη προσπάθεια για την επίτευξη ενός στόχου. Εάν πάμε πιο συγκεκριμένα  να ισχυριστούμε ότι ένας σύλλογος είναι Football Project, τότε εννοούμε ότι θα θέσουμε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα -ας πούμε τριών χρόνων- θα ορίσουμε τους στόχους, τον τρόπο επίτευξης τους και στο τέλος αυτής της περιόδου θα δούμε εάν το project είχε θετικό ή αρνητικό πρόσημο.

Οι οπαδοί σε μεγάλο βαθμό ούτε που θέλουν να ακούσουν τη λέξη project γιατί απαιτεί χρόνο, δηλαδή υπομονή που κανένας δεν έχει. Θέλουν να κερδίσουν και μόνο να κερδίσουν, χωρίς να τους ενδιαφέρει ο τρόπος, παρά μόνο ο χρόνος, δηλαδή …τώρα. Σίγουρα, το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα, πάθος, καψούρα, όμως εφόσον μπαίνει και το επαγγελματικό στοιχείο μπαίνουν και τα οικονομικά στοιχεία που βοηθούν στην επίτευξη των στόχων.

Οι παράγοντες των συλλόγων είναι οι μόνοι που μπορούν να ορίσουν εάν η ομάδα τους μπορεί να αποτελέσει ποδοσφαιρικό project και εάν αυτό μπορούν να το υπηρετήσουν μέχρι τέλους. Στην διάρκεια αυτής της περιόδου, τυχόν, άσχημα αποτελέσματα μπορούν να ματαιώσουν σχέδια 3ετίας και να βάλουν το οικοδόμημα σε εσωστρέφεια και αναταράξεις.

Οι προπονητές -για να το ελαφρύνω λίγο- είναι οι μόνοι που χαίρονται όταν ακούν τη λέξη project γιατί πιστεύουν ότι θα έχουν λίγο περισσότερο χρόνο ανοχής, εάν κάτι δεν λειτουργήσει άμεσα θετικά.

Κοινή συνισταμένη όλων όσων ασχολούνται λοιπόν με το άθλημα είναι η βιασύνη και η έλλειψη προγραμματισμού, που ουσιαστικά οφείλεται στην έλλειψη οράματος.

Θα αναφέρω δυο ευρωπαϊκά club πολύ χαμηλής αναγνωρισιμότητας, τα οποία έκαναν τεράστιες επιτυχίες χωρίς να έχουν ισχυρή οπαδική βάση, χωρίς να έχουν τεράστια πορτοφόλια, χωρίς να είναι γνωστά brands, αλλά έγιναν πρωταθλητές στη χώρα τους όταν το μάνατζμεντ του συλλόγου αποφάσισε να δει την ομάδα σαν football project.

Αναφέρομαι  στην Bodo Glimt στη Νορβηγία και στην Mjallby στην Σουηδία, οι οποίες έχουν την έδρα τους στην επαρχία των χωρών τους σε πόλεις 50.000 κατοίκων η πρώτη και 5.000 η δεύτερη!

Αυτό που έκαναν οι δυο αυτοί σύλλογοι, που δεν ήταν οικονομικές υπερδυνάμεις, ήταν απλό. Είχαν όραμα, έβαλαν στόχο και τον οριοθέτησαν στο χρόνο. Επέλεξαν τους κατάλληλους ανθρώπους (δεν λέω εσκεμμένα τους καλύτερους), διαχειρίστηκαν ιδανικά τις πηγές των εσόδων και έθεσαν ως στόχο την δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας, την οικονομική ευημερία και την ενίσχυση της αφοσίωσης της οπαδικής βάσης.

Αυτό που έγινε εκεί, δεν είναι για την Ελλάδα, θα πούνε οι περισσότεροι και μπορεί να έχουν και δίκιο, εφόσον τέτοια παραδείγματα που προανέφερα δεν είναι πολλά. Η εξαίρεση στον κανόνα είναι πάντα αυτή που γοητεύει και όχι ο κανόνας θα τολμούσα να πω. Θέλω να θέσω ένα ερώτημα: Πόσοι από εμάς που ζούμε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη ή έστω σε ένα προάστιο μιας μεγαλούπολης, δεν θα θέλαμε να ζήσουμε ένα παραμύθι σαν της Bodoή της Mijallbyμε ευτυχές τέλος;

Για να έρθουμε και στα δικά μας, η Βέροια πρωταγωνιστεί στον 2^ο όμιλο της Γ΄ Εθνικής με το βλέμμα στην SL2. Οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για τη συμμετοχή στην πιο πάνω κατηγορία είναι σκληρές και μάλλον δικαιολογημένες, όμως και τα έσοδα λίγα με ευθύνη των αρμοδίων (της διοίκησης της λίγκας, των ιδιοκτητών και της ομοσπονδίας).

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό και της προσωπικής μου εμπειρίας, η Βέροια και η κάθε ομάδα στη θέση της θα χρειαστεί κεφάλαια 700.000 ευρώ μίνιμουμ… το μάξιμουμ το ορίζει το πορτοφόλι του κάθε ιδιοκτήτη, για να έχει μια αξιοπρεπή πορεία εάν και εφόσον καταφέρει τον φετινό της στόχο. Υπάρχει αυτή η δυνατότητα; Ή έστω υπάρχει προγραμματισμός για να βρεθούν; Γιατί, αν έρθει ο Μάιος και αρχίσουν τότε να ψάχνουν οι ιθύνοντες να τα βρουν, η πίεση του χρόνου θα γίνει αφόρητη και θα οδηγήσει σε λύσεις του ποδαριού ή σε αδιέξοδο.

Συνήθως, οι ομάδες που πηγαίνουν από το «ερασιτεχνικό» ποδόσφαιρο στο επαγγελματικό, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα οργάνωσης και λειτουργίας, που οδηγούν σε οικονομική καταστροφή, αγωνιστικό μαρασμό και απογοήτευση. Για αυτό το λόγο, όταν οι ομάδες θέλουν να κάνουν το επόμενο βήμα, θα πρέπει να είναι έτοιμες και όχι να το αφήνουν στην τύχη και στο «θα το δούμε όταν έρθει η ώρα».

Τι χρειάζεται; Να βλέπει κάποιος/κάποιοι μακριά, να θέσουν στόχους και να επιλέξουν τους κατάλληλους ανθρώπους για να τους κατακτήσουν. Μιλώντας για μία ποδοσφαιρική ομάδα/εταιρεία χρειάζονται υποδομές, τεχνοκρατική αντίληψη, γνώση, οικονομική σταθερότητα και υπομονή. Τίποτα δεν κατακτήθηκε από τύχη ή από συγκυρίες και όταν κάποιες φορές συμβαίνει έχει ημερομηνία λήξης, γιατί τα θεμέλια του είναι σαθρά.

Υπάρχει, άραγε, ελπίδα να ζήσουμε ένα τέτοιο παραμύθι και στα δικά μας μέρη, όπως έγινε στη Νορβηγία και στη Σουηδία; Τι λέτε;