Το καμπανάκι της Μελίκης και η ευθύνη όλων μας!

Πολλοί συμφώνησαν πως το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από μια νέα πνοή, μια διαφορετική νοοτροπία. Όχι απλώς για να διατηρηθεί, αλλά για να αναπτυχθεί και να αποτελέσει ξανά σημείο αναφοράς για τη νεολαία και την τοπική κοινωνία.

Αυτό, όμως, προϋποθέτει αλλαγή σκέψης από όλους. Παράγοντες, προπονητές, παίκτες και φιλάθλους. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν είναι χώρος προσωπικών αντιπαραθέσεων ή ιδιοτελών σκοπών, αλλά ένα κοινωνικό κύτταρο που ενώνει.

Θα ήθελα να τονίσω ότι τα προηγούμενα σχόλιά μου δεν γράφτηκαν για να αποθαρρύνουν κανέναν από το να ασχοληθεί με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Ημαθίας.

Αντίθετα, γράφτηκαν για να εμπνεύσουν μια διαφορετική προσέγγιση. Για να ενθαρρύνουν όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο να το υπηρετούν με μεράκι, διαφάνεια και υπευθυνότητα.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται τη στήριξη όλων. Των απλών πολιτών, των τοπικών φορέων, των επιχειρήσεων και φυσικά της ίδιας της κοινωνίας.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να σταθεί σε γερά θεμέλια και να ξανακερδίσει τη θέση που του αξίζει.

Ας δούμε, λοιπόν, το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο όχι απλώς σαν παιχνίδι, αλλά σαν πηγή χαράς, συμμετοχής και ενότητας. Γιατί εκεί κρύβεται η πραγματική του αξία.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε η εκ πρώτης απόσυρση του ιστορικού Φιλίππου Μελίκης από το πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας της ΕΠΣ Ημαθίας.

Μια είδηση που πονά. Μια κατάσταση που δεν τιμά κανέναν.

Γιατί ο Φίλιππος δεν είναι μια τυχαία ομάδα. Είναι ιστορία, παράδοση, προσφορά. Είναι μια ομάδα που χάρισε χαρές, τίτλους, συγκινήσεις και έβγαλε μεγάλους ποδοσφαιριστές — όπως ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος, ο Αντώνης Νατσούρας, ο Κώστας Παυλόπουλος, ο Γιάννης Μαλλούς, ο Χρήστος Παναγιωτδης και τόσοι άλλοι.

Είναι ντροπή να βλέπουμε έναν τέτοιο σύλλογο να μην μπορεί να κατεβεί να αγωνιστεί.

Γιατί δεν χάνεται απλώς μια ομάδα. Χάνεται ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας.

Και αυτή η απουσία είναι ένα δυνατό καμπανάκι για όλους. Για τους παράγοντες, τους φιλάθλους, τους θεσμούς.

Ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε. Τι φταίει; πού πήγε το πάθος; Πώς θα ξαναδώσουμε ζωή στα γήπεδα;

Μέσα σε όλη αυτή τη θλίψη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Ημαθίας μπορεί να ξαναγεννηθεί, αν το αγκαλιάσουμε όλοι. Αν οι τοπικές αρχές το στηρίξουν, αν οι φίλαθλοι ξαναγεμίσουν τις κερκίδες, αν οι νέοι το δουν ως ευκαιρία να προσφέρουν και όχι μόνο να κρίνουν.

Κάθε γήπεδο που μένει κλειστό είναι μια χαμένη παιδική ανάμνηση.

Κάθε ομάδα που διαλύεται είναι μια γειτονιά που σιωπά.

Όμως κάθε φορά που μια μπάλα κυλά στο χορτάρι, η ελπίδα επιστρέφει.

Ας μην αφήσουμε την παράδοση, το πάθος και το όνειρο να σβήσουν.

Γιατί το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα.

Είναι κομμάτι της ψυχής μας. Και αξίζει να το προστατεύσουμε.

Είναι πραγματικά ντροπή για το ποδόσφαιρο της Ημαθίας να φτάνουμε στο σημείο ένας ιστορικός σύλλογος όπως ο Φίλιππος Μελίκης να μην κατεβαίνει να αγωνιστεί.

Μιλάμε για μια ένδοξη ομάδα, που στο γήπεδό της κάποτε υποδεχόταν και αντιμετώπιζε ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στα ελληνικά γήπεδα — ο Χρήστος Γιαννακούλας (Κουφάλια – ΠΑΟ), ο Γιάννης Βαλαώρας (Ανθούπολη – Λάρισα), ο Βασίλης Βασιλάκος (Αλμυρός – ΠΑΟΚ), ο Βαγγέλης Βλάχος (Αρτάκη – Παναθηναϊκός – ΑΕΚ) και τόσοι άλλοι.

Στο ίδιο αυτό γήπεδο, που άλλοτε έσφυζε από ζωή, από φωνές και ενθουσιασμό, σήμερα επικρατεί σιωπή.

Μια σιωπή που πονά.

Γιατί πίσω από αυτή δεν κρύβεται απλώς η απουσία μιας ομάδας από έναν αγώνα.

Κρύβεται η παραμέληση, η αδιαφορία και η εγκατάλειψη ενός ολόκληρου αθλητικού οικοδομήματος που κάποτε αποτελούσε περηφάνια για την περιοχή.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναζητήσω ποιος φταίει για την κατάσταση του Φιλίππου Μελίκης.

Δεν είναι ώρα για καταλογισμό ευθυνών, ούτε για επίρριψη κατηγοριών.

Η τοπική κοινωνία της Μελίκης γνωρίζει, ζει και αισθάνεται το πρόβλημα καλύτερα από τον καθένα.

Ας είναι, λοιπόν, εκείνη που θα το αναλύσει, θα το συζητήσει και, το σημαντικότερο, θα το διορθώσει.

Γιατί, στην πραγματικότητα, κανένας δεν φταίει μόνος του.

Όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης — άλλος άμεσα, άλλος έμμεσα.

Και μόνο όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε λύση.

Ο Φίλιππος Μελίκης είναι ένα σωματείο με ιστορία, με όνομα βαρύ και σεβαστό.

Υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια, υπάρχει ακόμη η φλόγα και η δυνατότητα αυτή η ένδοξη ομάδα να επανέλθει.

Να ξαναπατήσει στο γήπεδο, να ξαναζωντανέψει τα Σαββατοκύριακα, να δώσει ξανά χαρά στους φίλους του ποδοσφαίρου της περιοχής της και της Ημαθίας γενικότερα.

Γιατί η ιστορία δεν πρέπει να τελειώνει με σιωπή.

Πρέπει να συνεχίζεται με πίστη, ενότητα και νέα αρχή.

Κλείνοντας, θα σταθώ σε κάτι που πραγματικά έκανε εντύπωση στην αγωνιστική δραστηριότητα του Σαββάτου.

Στις εγκαταστάσεις της Ραχιάς διεξήχθη ένας σπουδαίος και θεαματικός αγώνας ανάμεσα στην ΑΕΠ Βέροιας και τον Μέγα Αλέξανδρο Τρικάλων.

Οκτώ γκολ (4–4), ένταση, πάθος, όμορφες προσπάθειες, μία αποβολή – και πάνω απ’ όλα, ένα παιδί που έκλεψε την παράσταση. Ο 14,5χρονος Θανάσης Λαναρής.

Ο μικρός, ο νεότερος της αναμέτρησης και ίσως ολόκληρης της διοργάνωσης της Α΄ κατηγορίας, όχι μόνο σκόραρε, αλλά μάγεψε τους περίπου 100 φιλάθλους που βρέθηκαν στο γήπεδο με τις περίτεχνες ενέργειές του και το καθαρό του ταλέντο.

Και πώς αλλιώς; Είναι γιος του άλλοτε αρχηγού και ποδοσφαιρισταρά της ΑΕΠ και της Βέροιας, Γιώργου Λαναρή.

Όπως λέει και η λαϊκή ρήση, «το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά» και στην περίπτωση του Θανάση, πέφτει πάρα πολύ κοντά!

Όταν βλέπεις τέτοια παιχνίδια, τέτοια παιδιά, τέτοια χαμόγελα μέσα στα γήπεδα, ξαναβρίσκεις το νόημα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.

Αυτές είναι οι στιγμές που σε κάνουν να χαίρεσαι να πηγαίνεις στο γήπεδο.

Να θυμάσαι γιατί αγαπάς το ποδόσφαιρο.

Και να πιστεύεις πως, παρά τις δυσκολίες, η ελπίδα για το αύριο είναι ακόμη ζωντανή.

Το «Κοκτέιλ» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κερκίδα» της Δευτέρας