Βέροια: Η δύναμη του κόσμου ως προϋπόθεση ανάπτυξης & το υποθετικό σενάριο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα

Γράφει ο Γιώργος Τουτζάρης

Πώς όμως, ενώ παγκοσμίως το ενδιαφέρον είναι τεράστιο, στην Ελλάδα τα γήπεδα παραμένουν -εκτός των μεγάλων αγώνων- σχεδόν άδεια και ο κόσμος ειδικά στην επαρχία δεν στηρίζει την ομάδα του τόπου του όπως παραδοσιακά συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις;

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ποιοι είναι οι λόγοι που αποτρέπουν τους φιλάθλους να παρακολουθήσουν από κοντά και να ζήσουν την ατμόσφαιρα του γηπέδου, γιατί τα γήπεδα είναι αυτά που μεγαλώνουν νέες γενιές φιλάθλων που θα στηρίξουν το προϊόν;

Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι οι συνθήκες στα ελληνικά γήπεδα είναι μιας άλλης εποχής, εάν συνυπολογίσει κανείς βέβαια και με τις τιμές των εισιτηρίων, ώστε να αποτρέπουν πολλούς να πάρουν το παιδί τους, τη σύζυγο, τη φίλη, το φίλο και  να αναζητήσουν δύο ώρες διασκέδασης στο γήπεδο.

Οι Έλληνες οπαδοί/φίλαθλοι είναι περισσότερο φίλοι της νίκης και όχι της στήριξης της ομάδας που υποστηρίζουν, οπότε και η παρουσία τους στο γήπεδο εξαρτάται από την πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα. Επίσης, εξαρτάται η διάθεση τους, από το αν συμφωνούν ή όχι με τις αποφάσεις της διοίκησης σε πρόσωπα και πρακτικές. Επιπλέον, το θέαμα των αγώνων, ειδικά σε χαμηλότερες κατηγορίες, δεν είναι τόσο ελκυστικό και πολλές φορές βαρετό, που μόνο ο χαβαλές και τα ευρηματικά σχόλια της εξέδρας δεν φτάνουν για να πείσουν κάποιον να πάει και να παρακολουθήσει έναν αγώνα.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, πόσο μπορεί ένας επιχειρηματίας που έχει το θάρρος να «μπλέξει» σε μια τέτοια δύσκολη οικονομική συγκυρία, να επιβιώσει και να μη θέσει σε ενός είδους «ομηρίας» την προσωπική του ζωή και την οικονομική του ευημερία, όταν το μεγαλύτερο στήριγμα ενός ιδιοκτήτη μιας ομάδας, ο κόσμος της, γυρίζει την πλάτη και την αφήνει χωρίς στήριξη; Πώς μπορεί να προσελκύσει χορηγούς και υποστηρικτές της προσπάθειας, εάν η οπαδική βάση είναι συρρικνωμένη και δεδομένα ο ιδιοκτήτης είναι σε μειονεκτική θέση διαπραγμάτευσης;

Η οικονομική στήριξη από τους πολλούς -με την αγορά εισιτηρίων πόρτας ή διαρκείας- είναι θεμελιώδης για τις ομάδες που δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο ή έστω έχουν ένα πολύ μικρό.

Για να έρθουμε τώρα και στα δικά μας… η ομάδα της Βέροιας στη μεγαλύτερη κατηγορία εάν η άνοδος επιτευχθεί, θα χρειαστεί τη δυναμική στήριξη του κόσμου της για να μπορέσει ο οργανισμός να διατηρήσει ένα ικανοποιητικό επίπεδο στο αγωνιστικό κομμάτι και στη γενικότερη λειτουργία του. Σε ένα υποθετικό σενάριο στο οποίο μια πόλη μαζί με την επαρχία της, όπως η Βέροια με 60.000 πληθυσμό, θα μπορούσε να κόψει 1.500 εισιτήρια πόρτας και έχοντας πουλήσει 500 διαρκείας με Μ.Ο. τιμής τα 150€ θα μιλάμε για 300.000€ ετησίως από τον κόσμο της. Σε ένα μπάτζετ ενός εκατομμυρίου μίνιμουμ που χρειάζεται η κατηγορία, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι ο κόσμος της ομάδας γίνεται η κινητήρια δύναμη, για να βάλει ο ιδιοκτήτης άλλα τόσα και παραπάνω μόνος του.

Είπα και παραπάνω, ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ σενάριο, μιας κατάστασης που είναι αυτή τη στιγμή ουτοπική, γνωρίζοντας το περιβάλλον -οικονομικό και αγωνιστικό- καθώς και τη νοοτροπία που αναλύσαμε παραπάνω, ότι ο Έλληνας οπαδός είναι… οπαδός της νίκης και μόνο. Όταν αυτή δεν έρθει, αρχίζει το μπινελίκι, την απαξίωση και την αποστροφή.

Ανέφερα, λοιπόν, το παράδειγμα με νούμερα πιο πάνω για να δείξω πως εάν η διοίκηση καταφέρει και πείσει τον κόσμο για τις προθέσεις της, δημιουργήσει το περιβάλλον όπου ο «πελάτης» θα αισθάνεται όμορφα και δεν θα φοβάται για την ασφάλεια του, η ομάδα στο γήπεδο ανταποκρίνεται σε ότι έχει πει η ιδιοκτησία στην έναρξη της σεζόν, τότε και με υπομονή μπορεί να καταφέρει το υποθετικό σενάριο να το κάνει σιγά-σιγά πραγματικό. Θα πρέπει να γίνουν λοιπόν όλα τέλεια και να συντρέξουν οι πιο πάνω προϋποθέσεις, για να έρθει ο κόσμος της ομάδας κοντά όλη τη χρονιά και όχι μόνο σε «ιδιαίτερα» παιχνίδια.

Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μία κουλτούρα σύνδεσης του κόσμου και της ομάδας, μέσα από την οποία μια ολόκληρη περιοχή να συνδεθεί ψυχικά με την ομάδα, τα χρώματα της, τη φιλοσοφία της και τέλος τη γενικότερη λειτουργία, ώστε η μέρα του αγώνα να δίνει μια αίσθηση γιορτής στην οποία συμμετέχουν ΟΛΟΙ.

Μπορεί αυτό να γίνει;

Το ξαναείπα ότι δεν είναι στην κουλτούρα μας, όμως εάν πάμε σε πολύ κοντινά μας παραδείγματα, όπως τα χρόνια που η ομάδα της Νάουσας έκανε στις αρχές τις δεκαετίας του ‘90 την πορεία που όλοι θυμόμασταν και που η μικρή αυτή πόλη ζούσε και ανέπνεε για το παιχνίδι της Κυριακής. Στα πολύ πρόσφατα χρόνια όταν η Βέροια έπαιξε το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό για το εισιτήριο στη SL1 το γήπεδο γέμισε και στη μακρινή Λειβαδιά ακολούθησαν την ομάδα πολλοί φίλαθλοι. Επομένως, μπορεί το ποδόσφαιρο να ξυπνήσει συναισθήματα και να φέρει μικρούς και μεγάλους κοντά στην ομάδα, αρκεί να κάνει η ομάδα αυτό που θέλει ο κόσμος της… να έχει υγεία, να δίνει θέαμα, να φέρει επιτυχίες και να τον κάνει περήφανο.

Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα και σίγουρα η κάθε επαρχιακή ομάδα με μικρότερη βάση οπαδών, δεν μπορεί να χτίσει αυτή τη σχέση εύκολα και γρήγορα. Όμως, ο κόσμος έχει το αλάθητο κριτήριο και το ένστικτο να καταλαβαίνει όταν κάτι καλό γίνεται.

Ας σκεφτούν αυτοί που ορίζουν την τύχη του κάθε συλλόγου, πόσο σημαντική είναι αυτή η συνθήκη της σύνδεσης κόσμου-ομάδας για την επιτυχία μιας επένδυσης από μέρους τους, τόσο σε χρήμα αλλά το σημαντικότερο και σε χρόνο που τρώει από τη ζωή τους… το χρήμα μπορεί να χαθεί και να ξανάρθει, ο χρόνος όμως;;;