Μάντζος: «Έζησα μεγάλες στιγμές στον ΦΙΛΙΠΠΟ»

Με ανθρώπους σαν τον Νίκο Μάντζο ο χρόνος δεν αρκεί ποτέ για να ειπωθούν όλα, πάντα θα υπάρχουν κενά. Η διαδρομή του αρχίζει με τα πρώτα βήματα του ελληνικού χάντμπολ, το 1977 και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Έζησε μεγάλες στιγμές εντός και εκτός συνόρων με τον αγαπημένο του ΦΙΛΙΠΠΟ ως παίκτης και προπονητής, υπηρέτησε τις Εθνικές ομάδες και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο εξακολουθεί να κάνει χαντμπολικά όνειρα από τον πάγκο της ΧΑΝΘ.

Όπως λέει ο 55χρονος τεχνικός, «η δουλειά του προπονητή δεν είναι ακριβώς… δουλειά. Αν δεν είναι και χόμπι και αγάπη, τότε δεν υπάρχει αποτέλεσμα».
Έξι πρωταθλήματα και τρία κύπελλα ως προπονητής, μία τέταρτη θέση με την Εθνική εφήβων στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τελικοί στο τσάλεντζ καπ και ημιτελικοί στο κύπελλο κυπελλούχων, συνθέτουν τα διαπιστευτήριά του σε μία πορεία πρωταθλητισμού 38 ετών.

Η φετινή ήταν η πρώτη γεμάτη χρονιά σας στον πάγκο της ΧΑΝΘ. Πώς ήταν η εμπειρία;
Αυτή η σεζόν για τη ΧΑΝΘ είχε δύο πλευρές. Η μία είναι του καλοκαιριού, όπου πραγματικά νιώσαμε λίγο γυμνοί, διότι ξαφνικά έφυγαν παίκτες με αγωνιστική αξία όπως οι Μπουκοβίνας, Σιμιτσής, Κεσίδης, Σεϊρεκίδης, ενώ είχαμε τον σοβαρό τραυματισμό του Ράμμου, που ξέραμε ότι δεν θα παίξει για μεγάλο χρονικό διάστημα και τον σοβαρό τραυματισμό του τερματοφύλακα Ιωαννίδη. Όλα αυτά συνέθεταν μία δύσκολη κατάσταση. Τότε, τον Αύγουστο, με τον συνεργάτη μου τον Γιώργο Βασιλειάδη και τους ανθρώπους της ΧΑΝΘ πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε μία δουλειά εκ των έσω.
Στη ΧΑΝΘ επιχειρήσαμε να ανανεώσουμε την ομάδα και πολλές φορές η ανανέωση δεν έχει σχέση μόνο με την ηλικία. Η ανανέωση έχει να κάνει και με την αντίληψη και με τη νοοτροπία. Πολλές φορές ένας έμπειρος παίκτης με νεανικότητα στη σκέψη του μπορεί προσαρμοστεί και να παρουσιάσει κάτι καινούριο. Ανανέωση δεν σημαίνει ότι διώχνω τους παλιούς και κρατάω μόνο τους νέους. Αντιθέτως, προσπαθώ να πάρω ότι καλύτερο μπορώ παντρεύοντας τους παλιούς και τους νέους, με ένα συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς και με την έμπνευση ώστε να πετύχουμε το στόχο μας.
Έπρεπε, λοιπόν, να πείσουμε κάποιους έμπειρους παίκτες να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη αγωνιστική παρουσία και να δουλέψουμε με τους νεότερους παίκτες, έφηβους και νέους δίνοντάς τους μεγαλύτερο κομμάτι προπόνησης και παιχνιδιού. Δειλά – δειλά βρίσκαμε τα πατήματά μας και αρχίσαμε να χτίζουμε μία αγωνιστική προσωπικότητα. Δεν σου κρύβω πώς για εμένα ήταν έκπληξη ότι σε μικρό χρονικό διάστημα με μεγάλη διάθεση των παιδιών βγάζαμε καλή δουλειά στο γήπεδο και παρόλο που δεν παίρναμε τα αποτελέσματα που θέλαμε, συγκρουόμασταν στα ίσια με όλες τις ομάδες. Προσωπικός στόχος μου ήταν η ομάδα να μπει στα πλέι οφ. Σε αυτό θεωρώ ότι προσωπικά απέτυχα. Αλλά θεωρώ επίσης σημαντικό ότι με τόσο μεγάλη ανανέωση η ομάδα έπαιξε αρκετά καλό χάντμπολ και έχτισε βάσεις για το μέλλον. Η συγκομιδή βαθμών δεν ήταν κακή, αν αναλογιστούμε τη μικρή διαφορά βαθμών από την πέμπτη θέση έως τη δέκατη θέση. Έστω την τελευταία στιγμή με δύο πολύ καλά παιχνίδια κόντρα σε μία παραδοσιακή ομάδα, όπως είναι ο ΓΑΣ Κιλκίς, εξασφαλίσαμε την παραμονή και έκλεισε η χρονιά θετικά. Κοιτάμε πλέον το μέλλον την επόμενη χρονιά. Εγώ θα είμαι εδώ, είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από τις συνθήκες και τη συνεργασία με τους ανθρώπους της ΧΑΝΘ και φιλοδοξούμε τη νέα χρονιά να μην έχουμε το άγχος της παραμονής. Πιστεύω ότι θα το καταφέρουμε. Η πρότασή μου είναι να μείνει σχεδόν το 90% της ομάδας και αν καταφέρουμε να κάνουμε και 1-2 προσθήκες, τότε θα είναι ακόμη περισσότερες οι πιθανότητες για μία καλή πορεία.

Είδαμε φέτος ότι η ΧΑΝΘ πήρε σχεδόν το σύνολο των βαθμών της εντός έδρας. Η διαφορά στην αποτελεσματικότητα μεταξύ των εντός έδρας και των εκτός έδρας αγώνων έχει να κάνει με την απειρία της ομάδας;
Νομίζω ότι αυτό ήταν λογικό και όπως είπα δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία. Έχει να κάνει με την αμηχανία και τον στόχο του παίκτη. Το να μάθει ένας παίκτης να κερδίζει εκτός έδρας παιχνίδια, μέσα από μία ομαδική και τεχνική διαδικασία, θέλει κάποιο χρόνο. Θα μπορούσαμε να πάρουμε 1-2 αποτελέσματα εκτός έδρας. Με τον Δούκα χάσαμε στο… μηδέν, ένα ματς που ίσως θα μας έλυνε και τον γρίφο για τα πλέι οφ. Γι’ αυτό λέω ότι ήταν μέσα στις δυνατότητές μας η οκτάδα. Χρειάζεται δουλειά στην προπόνηση και στη νοοτροπία. Είναι σημαντικό όμως, ότι μέσα στην έδρα της η ομάδα έδειξε χαρακτήρα. Δεν είχαμε καμία παράλογη βαθμολογική απώλεια. Αν, μάλιστα, παίζαμε με τον Ποσειδώνα Λουτρακίου λίγο αργότερα και όχι στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, θα είχαμε περισσότερες ελπίδες για μία ακόμη νίκη, ενώ η ήττα από τον Φίλιππο έγινε με δύσκολες συνθήκες θα μπορούσαμε να πάρουμε έναν βαθμό όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι. Εμένα μου αρέσει να υπάρχει έδρα – οχυρό, ένα σπίτι που δεν επιτρέπεις στον άλλον να το παραβιάσει και θέλω ο αθλητής να το νιώθει αυτό όταν παίζει εντός έδρας.

Η ΧΑΝΘ ως σωματείο έχει κάποια πράγματα που είναι λυμένα, π.χ. με το γήπεδο και την οργάνωσή της, σε αντίθεση με άλλες ομάδες. Τι χρειάζεται για να φτάσει πιο ψηλά;
Θα σου πω την δική μου εμπειρία στη ΧΑΝΘ. Για εμένα είναι καταπληκτικό να δουλεύω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δίπλα στο Λευκό Πύργο, σ’ ένα υπέροχο γήπεδο, που διαθέτει και παρέχει όσα χρειάζεται ο αθλητής. Εδώ μπορεί να προετοιμαστεί αποδοτικά, χωρίς στρες. Δίπλα στην ομάδα υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που αγαπούν το τμήμα και κάνουν προσπάθειες. Υπάρχει το κομμάτι της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των αθλητών που λειτουργεί άψογα και είναι σημαντικό. Η διαφοροποίηση είναι ότι η ΧΑΝΘ δεν μπορεί να κάνει υψηλό πρωταθλητισμό, διότι βάσει καταστατικού και αρχών δεν υιοθετεί τον επαγγελματισμό, παρόλο που προσπαθεί να βελτιώνει τη ζωή των αθλητών μέσα από μικρά οδοιπορικά.
Αυτό που προσπαθούμε, από το ανδρικό τμήμα έως και την ακαδημία, είναι να κάνουμε ένα βήμα εμπρός, ώστε αυτός ο σύλλογος να μπορεί με τη στήριξη της διοίκησης να βοηθά τους αθλητές σε θέματα εργασίας και παράλληλα να λειτουργεί ως φυτώριο όπου από την πιο μικρή ηλικία το παιδί να παίρνει τα αθλητικά εφόδια που χρειάζεται στο άθλημα για να ανοίξει τα φτερά του όταν έρθει η ώρα.
Πλέον προσπαθούμε να υπάρχει μία κοινή φιλοσοφία και στο αγωνιστικό κομμάτι και στο παιδαγωγικό. Η φιλοσοφία μου είναι ότι δεν πρέπει να παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο μόνο τα πρόσωπα, αλλά και οι θέσεις, καθώς και η άψογη συνεργασία των προπονητών. Αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσει και το ελληνικό χάντμπολ. Με μία συγκεκριμένη φιλοσοφία και με μία παιδαγωγική νοοτροπία για τον αθλητή και με άριστη συνεργασία των προπονητών σε τεχνικοτακτικά θέματα, μπορούμε να έχουμε πιο γρήγορα αποτελέσματα, σε σχέση με άναρχο τρόπο δουλειάς.

Που είμαστε σήμερα ως ελληνικό χάντμπολ;
Δεν θα πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Είμαστε χαμηλά, έχουμε χάσει αγωνιστικές ταχύτητες. Πρέπει να τρέξουμε σε όλους τους τομείς, όλοι όσοι είμαστε γύρω από τους αθλητές για να μπορέσουμε να κερδίσουμε έδαφος σε βάθος χρόνου. Έχω μιλήσει και εγώ για το στόχο του 2020, τότε που στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα οι ομάδες θα αυξηθούν από 16 σε 24. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι σε αυτά τα πέντε χρόνια πρέπει να δημιουργήσουμε αθλητές με υψηλά στάνταρ, αυτή είναι η υποχρέωση των προπονητών, των παραγόντων και όσων βρίσκονται στο άθλημα. Πρέπει να ανοίξουμε χώρο σε αυτά τα παιδιά. Το ευρωπαϊκό χάντμπολ τρέχει με μία και δύο ταχύτητες παραπάνω σε σχέση με εμάς, σε αγωνιστικό και οργανωτικό επίπεδο. Πολλές χώρες έχουν προοδεύσει. Πρέπει οι προπονητές να κάνουμε ποιοτικότερη και πιο σκληρή δουλειά στο γήπεδο. Και οι διαιτητές παίζουν σημαντικό ρόλο, το άθλημά μας επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την κρίση του διαιτητή, οπότε η ανάγκη για βελτίωσή τους είναι κάτι σημαντικό. Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει να το λύσει η διαιτησία εκ των έσω σε συνεργασία με τους παράγοντες. Οι προπονητές δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, πέρα από το να τους βοηθάμε με τη συμπεριφορά μας την ώρα του αγώνα, που και αυτό είναι κάποιες φορές αρκετά δύσκολο, λόγω της έντασης του αγώνα.

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των σημερινών νεαρών αθλητών είναι καλύτερα απ’ ότι πριν μία δεκαετία ή μία εικοσαετία; Το ρωτώ επειδή αυτή τη στιγμή στη ΧΑΝΘ υπάρχουν δύο δίμετροι νεαροί περιφερειακοί, ο Δέσπος και ο Καφαντάρης…
Όντως είναι σημαντικές οι προδιαγραφές τους, αλλά όπως ισχύει και με άλλα ταλαντούχα παιδιά θα πρέπει να δουλέψουν πολύ. Για μένα πρέπει να βλέπουμε πάντα πίσω, να μελετάμε το παρελθόν να δουλεύουμε σκληρά στο παρόν και να οραματιζόμαστε το μέλλον. Δούλεψα παλιότερα με γενιές που έγραψαν ιστορία, ήμουν προπονητής της εθνικής εφήβων το 1997 που πήρε την τέταρτη θέση στην Ευρώπη. Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Υπήρξαν στο παρελθόν σπουδαίοι αθλητές, άλλοι κατάφεραν να παίξουν και να κάνουν μεγάλη καριέρα, άλλοι όχι για διάφορους λόγους. Αυτό τον καιρό είμαστε πολύ πιο γεμάτοι σε αριθμό ικανών παικτών και σε προσόντα, σε επίπεδο παίδων, εφήβων νέων και κάτι παραπάνω ηλικιακά. Έως εκεί.
Αν γίνει σωστός σχεδιασμός και υπάρξει σωστή δουλειά σε επίπεδο πνεύματικης ωριμότητας, εκγύμνασης και τεχνικοτακτικής τότε σε λίγα χρόνια, σε ένα βάθος πενταετίας, θα δούμε αποτελέσματα.
Εγώ βλέπω ότι υπάρχουν παιδιά με ταλέντο, με προσόντα και με όρεξη παρά την κρίση. Πριν λίγες μέρες παρακολούθησα την ημιτελική φάση των παίδων στη Νάουσα. Είδα καταπληκτικά παιδιά. Είδαμε την Εθνική νέων πρόσφατα. Σε αυτό πρέπει να είναι αρωγοί τα σωματεία, διότι εκεί φτιάχνεται ο αθλητής, εκεί αποκτά τα χαρακτηριστικά του και μαθαίνει πώς να γίνεται νικητής. Αν τα σωματεία δεν λυγίσουν από την κρίση, μπορεί να υπάρξει καλύτερη μέρα. Η εθνική ομάδα είναι κάτι άλλο, είναι το επιπλέον κίνητρο, ο υψηλός στόχος.
Θέλω να πω και κάτι άλλο, όμως σε σχέση με τα σωματεία. Εγώ θα συμφωνήσω με τον Παναγιώτη Ιατρούδη, που είναι υπέρ της αύξησης των ομάδων της Α1 ανδρών. Και 14 και 16 ομάδες, που θα είναι υγιείς, που θα έχουν γήπεδο, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των αθλητών, θα εκπληρώνουν κάποιους όρους και θα παρέχουν καλές συνθήκες. Ομάδες από την Αθήνα, ομάδες από τη Θεσσαλονίκη, ομάδες από την περιφέρεια που θα μπορέσουν να εφοδιάσουν το ελληνικό χάντμπολ με αθλητές που θα ζυμώνονται σε ένα πιο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού, απ’ ότι στην Α2. Αθλητές που θα έχουν διαφορετικές παραστάσεις. Η Εθνική ομάδα έχει ενισχυθεί πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, από αθλητές που προέρχονταν και από την περιφέρεια.

Ένα κομμάτι της ζωής σας είναι ο Φίλιππος. Πώς εξηγείτε αυτά τα σκαμπανεβάσματα που έχει η ομάδα, σε μία πόλη με χαντμπολική κουλτούρα, με χαντμπολικό γήπεδο και με σημαντική παραγωγή αθλητών; Το φυσιολογικό θα ήταν ο Φίλιππος να πρωταγωνιστεί σταθερά…
Κατ’ αρχάς ο Φίλιππος δεν είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου, είναι η ζωή μου. Μεγάλωσα στη Βέροια, ήμουν από μικρό παιδί στο Φίλιππο το 1977, όταν ιδρύθηκε το τμήμα, έκανα καταπληκτικούς φίλους και δύο ανθρώπους τον Πέτρο Πένσο και το Διογένη Ρούσσο τους έχω σαν γονείς μου. Και ως παίκτης και ως προπονητής έζησα μεγάλες στιγμές. Ο Φίλιππος κυλάει μέσα στο αίμα μου. Η κουλτούρα παραμένει στη Βέροια, ακόμη και τώρα δουλεύουν παιδιά στις ακαδημίες και μαθαίνουν το άθλημα. Η πόλη αγαπά το χάντμπολ, έχουμε βγάλει αθλητές, προπονητές, διαιτητές και παράγοντες. Μακάρι να είχαμε και ένα ακόμη μεγαλύτερο γήπεδο.
Η Βέροια είναι μια ολόκληρη σχολή. Τώρα περνάει μία δύσκολη καμπή, όχι επειδή έφυγε η διάθεση για χάντμπολ, αλλά επειδή υπάρχει έλλειψη παραγόντων. Μετά την αποχώρηση του Γιώργου Φύκατα, δεν βρέθηκε άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων με την οικονομική άνεση και το όραμα για να κάνουν ξανά μεγάλη την ομάδα. Φέτος έγινε μια προσπάθεια, ελπίζω να συνεχιστεί. Δεν είμαι απαισιόδοξος, πιστεύω ότι αν οι υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν, καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, τότε ο Φίλιππος μπορεί και πάλι να πρωταγωνιστήσει. Είναι ριζωμένη μια παράδοση που έχει δημιουργηθεί και πολύ δύσκολα θα τελειώσει.

Μήπως δεν βοήθησε και το ίδιο το άθλημα; Ο Φίλιππος είναι μία ομάδα που έπαιξε ημιτελικούς στο κύπελλο Κυπελλούχων το 1993 και τελικό στο Τσάλεντζ Καπ το 2003 και όμως δεν μπόρεσε να καρπωθεί οικονομικά οφέλη και να αναπτυχθεί περισσότερο. Το ίδιο συνέβη και με τον Διομήδη που κατέκτησε το Τσάλεντζ Καπ πριν τρία χρόνια. Για ποιο λόγο να συνέχιζε να βάζει χρήματα ο Φύκατας εφόσον δεν υπήρχαν οι συνθήκες ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να έχει έσοδα η ομάδα;
Σε αυτό έχεις δίκιο. Θα σου πω ότι ακόμη και τότε που παίξαμε στον όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ, σε όμιλο τεσσάρων ομάδων σημειώνοντας τρεις νίκες, είχε απογοητευτεί η οικογένεια Φύκατα από αυτή την κατάσταση. Αν παίζαμε ποδόσφαιρο θα υπήρχαν σημαντικά έσοδα για το σύλλογο. Εμείς τότε όχι μόνο δεν είχαμε κέρδη, αλλά οι άνθρωποι μπήκαν μέσα. Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι συζήτησης που αφορά το ευρωπαϊκό χάντμπολ. Η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία έδινε πολύ μικρά κίνητρα, υπήρχε πολύ γραφειοκρατία και πολλοί ανασταλτικοί παράγοντες. Άλλα αθλήματα τα είχαν ξεπεράσει όλα αυτά. Ίσως κάποιες χώρες, στις οποίες το άθλημα είναι πολύ δυνατό να εξυπηρετούνται από αυτή την κατάσταση, ενώ κάποιες άλλες, στις οποίες το χάντμπολ να μην είναι τόσο προβεβλημένο, μοιραία να μένουν πίσω. Δεν γνωρίζω πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα σήμερα.

Σήμερα βλέπουμε ομάδες όπως τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ να μη θέλουν ή να μη μπορούν να παίξουν στην Ευρώπη…
Θα πρέπει να βρεθεί μία λύση ώστε οι ελληνικές ομάδες να θέλουν να παίζουν στη Ευρώπη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για τον αθλητή, τον προπονητή και τον κόσμο από μία ευρωπαϊκή πορεία. Όσα πρωταθλήματα και αν πάρεις στην Ελλάδα, εάν δεν υπάρχει ευρωπαϊκό όραμα δεν μπορούμε να μιλάμε για μέλλον. Έστω ότι μία ομάδα παίρνει πέντε σερί πρωταθλήματα. Αν δεν υπάρξει ευρωπαϊκό αντίκρισμα, με νίκες και πορείες, κάποια στιγμή θα βαλτώσει αυτή η ομάδα, θα κουραστούν αυτοί που είναι από πίσω και θα φύγουν. Για μένα ήταν πάντα πολύ υψηλό κίνητρο η πορεία στην Ευρώπη.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη στιγμής σας σε αυτή την πορεία των 38 ετών;
Είναι πολλές. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το αφιέρωσα στο χάντμπολ, στις υποχρεώσεις του πρωταθλητισμού και αυτό είχε αντίκτυπο στην προσωπική μου ζωή. Έβλεπα πολύ λίγο χρόνο την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Ξεκίνησα σαν προπονητής σε ηλικία 27 ετών και έμεινα σε ένα υψηλό επίπεδο με το Φίλιππο, τη ΓΕΒ, το Κιλκίς, τις Εθνικές ομάδες. Αυτό που δεν ξεχνάω σε καμία περίπτωση είναι το πρώτο κύπελλο που πήρα ως παίκτης με το Φίλιππο το 1985 μέσα στην Αθήνα με τη Νέα Ελβετία και το πρώτο πρωτάθλημα ως προπονητής με το παιδικό τμήμα του Φιλίππου, τη γενιά του 1969, την ίδια χρονιά. Αυτές οι στιγμές είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου επειδή με βοήθησαν πολύ σε όσα έγιναν μετά, σε όλο αυτό το ταξίδι. Πιο πολύ αξία για μένα είχε η διαδρομη και όχι τόσο οι σταθμοί. Σίγουρα, υπήρξαν και καταπληκτικές στιγμές, όπως η 4η θέση με την Εθνική εφήβων το 1997 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Ταλίν της Εσθονίας, οι ημιτελικοί του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1993 με την πανίσχυρη Μαρσέιγ του Ταπί, ο τελικός του τσάλεντζ καπ το 2003 με τη Σκιερν από τη Δανία, όπου φτάσαμε κοντά στο τρόπαιο. Και βεβαίως είναι και η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής ανδρών, όπου είχαμε στόχο να προκριθούμε σε μία τελική φάση μίας μεγάλης διοργάνωσης. Αυτό παραμένει ένα απωθημένο, διότι διαχειριστήκαμε σημαντικές αθλητικές προσωπικότητες.

Από τους αθλητές που συνεργαστήκατε, προσωπικά θα έβαζα στο νούμερο 1 τον Τούτσκιν. Εσείς;
Ο Τούτσκιν έτσι κι αλλιώς ήταν νούμερο 1 παγκοσμίως, δεν θα μπορούσα εγώ να πω κάτι άλλο. Ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχα από τους ξένους, αν και όχι ο καλύτερος αθλητής. Όταν ήρθε ήταν στη δύση της καριέρας του και όμως στην Ελλάδα έκανε απίθανα πράγματα. Ο Τούτσκιν και ο Μανάσκοφ ήταν από τα κορυφαία ονόματα που ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα. Ήταν απίστευτο για εμένα ότι ο Γιώργος Φύκατας κατάφερε να φέρει αυτούς τους δύο παίκτες. Τον Μανάσκοφ τον είδαμε σε ένα ματς με το Μαγδεμβούργο μέσα στα Σκόπια και έκανε καταπληκτική εντύπωση στον Γιώργο με 13 γκολ, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγες μέρες να τον κλείσει. Τον Τούτσκιν τον είδαμε στο ευρωπαϊκό του 2002 και σύντομα κατάφερε να τον φέρει στην Ελλάδα και αυτόν. Βεβαίως οφείλω να σου πω και πρέπει να το ξέρουν όλοι ότι έχω συνεργαστεί με αρκετούς ξεχωριστούς και καταπληκτικούς Έλληνες παίκτες. Δεν θέλω να πω ονόματα για να μην αδικήσω κανέναν.

Ακόμη και τώρα γίνεται κουβέντα για εκείνη την σπουδαία ομάδα του Φιλίππου και τον χαμένο τελικό με τον Πανελλήνιο μέσα στη Βέροια το 2004. Μπορούμε να συζητήσουμε τι είχε συμβεί τότε;
Είναι κάποια πράγματα που μπορείς να τα πεις και κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα πεις. Για εκείνο το πρωτάθλημα, καταρχάς αξίζουν συγχαρητήρια στον Πανελλήνιο, γιατί ήρθε μέσα στη Βέροια και αγωνίστηκε έτσι όπως έπρεπε να αγωνιστεί για να κατακτήσει τον τίτλο. Εμείς το πρωτάθλημα το είχαμε χάσει σχεδόν μέσα στην Αθήνα, στο δεύτερο παιχνίδι που έπρεπε να το πάρουμε με συνοπτικές διαδικασίες και για διάφορους λόγους δεν το πήραμε. Πριν από το τρίτο παιχνίδι υπήρξαν διάφορα γεγονότα… αλλά αυτά ανήκουν στην ιστορία. Πάντως πρέπει να μείνουμε στο γεγονός ότι ο Πανελλήνιος ήρθε με σθένος και πάθος, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε και πήρε το πρωτάθλημα μέσα στη Βέροια. Εμείς είχαμε άλλα θέματα που ακόμη δεν είμαι έτοιμος να τα συζητήσω δημόσια.

Μετά απ’ όλα αυτά που πετύχατε εξακολουθείτε να κάνετε όνειρα πάνω στο χάντμπολ;
Και βέβαια. Εμένα η μεγάλη μου αγάπη είναι το γήπεδο. Η προπόνηση. Σε κάθε προπόνηση έρχομαι με χαρά. Καθημερινά κάνω τη διαδρομή Βέροια – Θεσσαλονίκη και δε με νοιάζει η κούραση, έρχομαι με κέφι. Θέλω να προπονήσω αθλητές, να μιλήσω μαζί τους, να τους δώσω τις κατευθύνσεις μου. Προσπαθώ να έχω όραμα για το αύριο και αυτό με κρατάει. Η προπόνηση είναι η γιορτή μου. Εδώ στη ΧΑΝΘ το όνειρο μου είναι η τελειοποίηση της δουλειάς και η εκπαίδευση των αθλητών που θέλουν να διακριθούν. Τι μεγαλύτερη χαρά για μένα όταν τους δω αυτούς τους αθλητές σε υψηλό επίπεδο; Τι μεγαλύτερη χαρά όταν έρθει η ώρα να φύγω, να έχει μπει το σωματείο σε μία σταθερή πορεία στο πρωτάθλημα και σε μία σταθερή παραγωγική διαδικασία σπουδαίων αθλητών; Πάντα ονειρεύομαι κάτι υψηλό σε σχέση με το χάντμπολ

Τι θα αλλάζατε στο επόμενο πρωτάθλημα;
Είναι πολλά βήματα που πρέπει να γίνουν, κάποια δυστυχώς είναι αυτονόητα και όχι καινοτόμα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει η στατιστική, που είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Στις ομάδες μας, όποιος προπονητής σέβεται τη δουλειά του, τη χρησιμοποιεί, στους αγώνες όμως, δεν υπάρχει αυτό το εργαλείο που είναι φοβερά σημαντικό για προπονητές, παίκτες, θεατές και διαιτητές. Αυτό χρειάζεται επαγγελματίες και μία γερή δομή μεταξύ ομοσπονδίας και συλλόγων.
Σημαντικό είναι να διαμορφώσουμε ένα σταρ σίστεμ για τους αθλητές, σημαντική είναι η προβολή και κυρίως η τηλεοπτική προβολή μέσα από ένα ελεύθερο κανάλι αλλά και από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, σημαντικοί είναι και κάποιοι μίνιμουμ όροι που πρέπει να πληρούν οι ομάδες.
Ακόμη και τη διαφοροποίηση της ώρας των αγώνων θα πρέπει να σκεφτούμε, ώστε ο κόσμος να μπορεί να βλέπει περισσότερο χάντμπολ. Για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη να μην παίζουν ΠΑΟΚ, ΧΑΝΘ και Φοίβος την ίδια ώρα ή ακόμη και την ίδια ημέρα. Να βάλουμε μέσα και περισσότερο την Κυριακή, που ίσως μέχρι το μεσημέρι να είναι πιο προσιτή για τον κόσμο ώστε να έρθει στο γήπεδο. Παλιά ήμουν ενάντια στην Κυριακή, αλλά τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, χρειαζόμαστε την προβολή, χρειαζόμαστε τον κόσμο και πρέπει να του δίνουμε την ευκαιρία να γεμίζει τα γήπεδα.

Πηγή: sportsfeed.gr