Ένα σκληρό τέλος εποχής, που όμως δεν αξίζει για ειρωνείες…

Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε είχε λόξυγκα, λες και είχε καταπιεί αμάσητη γαρδούμπα βουτηγμένη σε τζατζίκι, ο δε Ίκερ Κασίγιας ρευόταν κάτι βαρύ που είχε στο στομάχι του.

Αλλά πέρα από τις ειρωνείες –τις οποίες ξεκίνησε πρώτος ο Ισπανικός Τύπος- ήταν μια σκληρή αποκαθήλωση των παγκόσμιων πρωταθλητών, ένα «ματωμένο» τέλος εποχής μιας ομάδας που πρόσφερε πολλά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Έβλεπε κανείς το κενό βλέμμα του Αντρές Ινιέστα και αντιλαμβανόταν αμέσως τον πόνο και την απόγνωσή του, αφού ούτε μπορούσε να φανταστεί ποτέ έναν τέτοιο οδυνηρό αποκλεισμό από τη φάση των ομίλων κιόλας!

Ακόμα κι ένας τρελός στοιχηματζής, «βάρβαρος τζογαδόρος», δεν θα μπορούσε, δεν θα πήγαινε το χέρι του να ρίξει –πριν τα ματς- έστω κι ένα ευρώ στον αποκλεισμό της Ισπανίας.

Κι όμως συνέβη. Δεν γίνεται να ψάξει να βρει κανείς μεταφυσικές εξηγήσεις. Δεν στέκουν, δεν κολλάνε. Τέτοιοι παίχτες και να μη μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί, έστω στο ελάχιστο;

Τα έλεγε όλα όμως η εικόνα. Παίχτες ξεζουμισμένοι, δίχως πίστη και πατήματα, αδύναμοι να κοντράρουν, να πιέσουν, να κλέψουν μπάλες, να δημιουργήσουν.

Κι όταν είδαν απέναντί τους αυτά τα σκυλιά του πολέμου, τους Χιλιανούς, να παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια, κατέρρευσαν ΚΑΙ ψυχολογικά. 

Προφανώς και δεν είχαν καλή ψυχολογία. Όταν βλέπεις τον Κασίγιας –στη φάση του καταδικαστικού δεύτερου γκολ- να διώχνει αρχικά τη μπάλα σαν τον τερματοφύλακα που μάζεψε ο «Αγαπούλας» στη διαφήμιση, μπορείς να καταλάβεις τα πάντα. Αμ ο άλλος; Ο Μπουσκέτς; Το γκολ που χάνει σε κενή εστία στο 53, εκεί που θα μπορούσαν να αλλάξουν πολλά, δεν θα το έχανε ούτε ο… Πίου!

Προφανώς είχε χαθεί το «μέταλλο», η πίστη, αυτά που χρειάζεται κάθε παίχτης για να κυνηγήσει την επιβίωσή του.

Μετά το ματς, οι ειρωνείες γι’ αυτή την ομάδα ήταν απίστευτες.

Μέχρι που βγήκαν ακόμα και προπονητές να πουν ότι… κούρασε αυτό το ποδόσφαιρο τίκα-τάκα κι ευτυχώς αποκαθηλώθηκε.

Τι λες ρε ρούκουνα, εσύ που μπορείς να προπονήσεις μόνο ομάδα καφετέριας, άντε και εργοστασίου;

Μιλάμε για μια ομάδα που κυριάρχησε παντού για σχεδόν δέκα χρόνια, που έβαλε τη σφραγίδα της, αλλάζοντας τα ως τότε δεδομένα στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2008, παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2010, πρωταθλήτρια Ευρώπης ξανά το 2012, τότε που διέλυε τους πάντες κρύβοντας τη μπάλα. Τίποτα όμως δεν κρατάει για πάντα κι έτσι ήρθε το τέλος εποχής για μια ΟΜΑΔΑ που έδωσε στον κόσμο πολύ μεγάλες χαρές, δίδαξε και επέβαλε κάτι καινούργιο.

Κάτι η σωματική αλλά και η πνευματική κόπωση, κάτι οι εμμονές του Ντελ Μπόσκε και οι λανθασμένες επιλογές του έφεραν το ναυάγιο. Κι είναι πραγματικά απορίας άξιο για το πώς βρέθηκαν άνθρωποι να ειρωνευτούν, ακόμα και να χαρούν για τον αποκλεισμό. 

Είναι όμως η φύση του ανθρώπου τέτοια. Να χαίρεται για το γκρέμισμα των άλλων.

Ήταν λογικό να πέσουν όλα τα φώτα στους αποκλεισμένους Ισπανούς, ψάχνοντας τις ρυτίδες και τις πληγές τους. Κι αν έβλεπαν δακρυσμένους τον Ινιέστα και τον Τσάβι, ακόμα καλύτερα. Πάντα πουλάει το δράμα.

Έτσι, ίσως πέρασαν σε δεύτερη μοίρα οι πραγματικοί ήρωες, οι Χιλιανοί, που έκαναν ένα –ακόμα- εκπληκτικό παιχνίδι.

Τους έπνιξαν στο πρέσινγκ τους Ισπανούς. Και δεν έμειναν μόνο στο να μην τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν και να γίνουν απειλητικοί. Πήραν οι ίδιοι τη μπαγκέτα κι έψαξαν το γκολ, ξέροντας ότι μόνο έτσι θα έχουν τύχη να φύγουν νικητές. Ε, έβαλαν δύο στο πρώτο ημίχρονο και… καληνύχτα από νωρίς!

Αυτός ο περίεργος προπονητής τους που έμοιαζε με… κοντό Λεωνίδα Βόκολο, ο Χόρχε Σαμπάολι, είπε μια μεγάλη αλήθεια μέσα στην τρελή του χαρά.

«Οι παίχτες μου είναι νέοι στην πλειοψηφία τους και διψάνε για διακρίσεις. Κι ήξεραν ότι για να τα καταφέρουν έπρεπε να πεθάνουν στο γήπεδο»

Μπαλαδόφατσες δίχως άλλο. Βάλτε και το γυαλισμένο μάτι, να το μυστικό. Άλλωστε τους το είχαν πει από πριν οι δυο πιο έμπειροι, ο Αλέξις Σάντσες και ο Βιδάλ.

«Αν πιέσουμε πραγματικά, τους καθαρίσαμε». Όπως κι έγινε!

Μπράβο στη Χιλή, μαγκιά της! Αλλά όχι ειρωνείες για την Ισπανία. Μας έχει δώσει τόσα πολλά και θα τη θυμόμαστε.